"Στροφή» με Στυλ" για τον Τσιπρα

Τη στιγμή αυτή λοιπόν, είτε το θέλουμε είτε όχι, η μόνη υπαρκτή εναλλακτική πολίτικη δύναμη στον τόπο ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κουβαλάει την ρετσινιά του παρελθόντος γιατί, απλούστατα, ποτέ δεν πρόλαβε να κυβερνήσει. 
(Το τι θα κάνει εάν καταφέρει να κυβερνήσει ειναι μια άλλη ιστορία κι ας την αφήσουμε γι αργότερα).

 Για να μπορέσει όμως να αναλάβει κάποια στιγμή την διακυβέρνηση πρέπει να μετατραπεί σε ένα “σοβαρο” -όσο γίνεται στα ελληνικά πλαίσια !- ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα που δεν θα μπερδεύει και δεν θα τρομοκρατεί τους πιο συντηρητικούς και που θα προσφέρει κάποια υποτυπώδη Ελπίδα και ανάσα στους εξοργισμένους κεντρώους. 

Ο Τσιπρας δείχνει να το συνειδητοποιεί αυτό, δείχνει να ωριμάζει και προσπαθεί σταδιακά να απαγκιστρωθεί από τις επικίνδυνες γραφικότητες και ηλιθιότητες των “συνιστωσων”. Από καιρό άλλωστε φαίνεται πως ήταν υποχρεωμένος να διεξάγει ένα διμέτωπο αγώνα : αφ’ ενός απέναντι στο συνονθύλευμα αυτόν των απίθανων “συνιστωσων”, αφ’ ετέρου απέναντι στην αδήριτη πραγματικότητα. Σε τούτο, νομίζω, οφείλονται οι προηγούμενες αντιφάσεις του : να μην στεναχωρησουμε τους αριστεριστές με τις ιδεοληψιες τους και διαλυθεί η συμπαράταξη, αλλά να μην τρομάξουμε και τους μελλοντικούς μας ψηφοφόρους. 

Τι να κάνουμε, αυτή υπήρξε ανέκαθεν η πολιτική, είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά. Ισορροπίες και συμβιβασμοί. Ο Σαμαράς οδηγήθηκε στο “ουδεις αναμαρτητος” κι ο Τσιπρας οδηγείται στο “μη φοβάστε την ριζοσπαστική αριστερα”. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ούτε ο Τσιπρας, ούτε ο Σαμαράς, ούτε οποιοσδήποτε άλλος επώνυμος πολιτικός. Με ενδιαφέρει να μην καταστραφεί η χώρα, να μην μετατραπούμε σε εσαεί αποικία ή σε Κόσοβο. Εάν ο Τσιπρας, βάζοντας “νερο στο κρασί του” υιοθετήσει και κάποια κεντρώα, ή ολίγον “δεξηα” φρασεολογία, τόσο το καλλίτερο για τη χώρα, γιατί με δεξιούς νεοφιλελεύθερου έχει να αντιπαλέψει στην διεθνή σκακιέρα και θα ήταν και αστείο 

εάν παρίστανε π.χ τον παλιό Φιντέλ Κάστρο. 
Tην στιγμή αυτό που προέχει ειναι να βγει η Ελλάδα από το σπιράλ του θανάτου στο οποίο την έριξαν οι προδοτικές πολιτικές του ΓΑΠ και των συνενόχων του κι από τον σίγουρο γκρεμό στον οποίο την οδηγούν οι συνεχιζόμενες αδιέξοδες πολιτικές της πανικόβλητης τρικομματικης κυβέρνησης.

 Η μεταστροφή της καταστρεπτικής πορείας είναι αδύνατον να γίνει από το παλιό φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε επί 30 χρόνια και που είναι συνένοχο για την κατάντια μας και τούτο ο κόσμος το γνωρίζει, φτάνοντας όμως στο επικίνδυνο για τη δημοκρατία σημείο να υιοθετεί συνθήματα όπως, “να καεί το μπου@..... η Boυλη” και το “ολοι ίδιοι ειναι”. 

(Σ’ αυτή την τυφλή οργή οφείλεται η αύξηση των ποσοστών της Χ.Α κι οχι στο ότι ένα μέρος του ελληνικού λαού ασπάστηκε συνειδητά, από τη μια στιγμή στην άλλη, τον φασισμό). 

Πάντως, η κατάρρευση του παλιού πολιτικού σκηνικού είναι αναπόφευκτη. Το ίδιο συνέβηκε σε όλες τις χώρες από τις οποίες πέρασε το ΔΝΤ και ακολουθήθηκαν οι συνταγές “σωτηριας” των διεθνών τοκογλύφων και των banksters. 

Εάν λοιπόν πρόκειται να υπάρξει μια αλλαγή φρουράς, ας γίνει με όρους ενός υποτυπώδους ρεαλισμού που δεν θα μας οδηγήσει σε ακόμα χειρότερη καταστροφή.

ΑΝΕΜΟΣ