.jpg)
Σήμερα είχα διάθεση να μιλήσω, να πω για τα ταξίδια μου, τους ανθρώπους που γνώρισα, τους ανθρώπους που αγάπησα, τα μέρη που είδα από τα παράθυρα αεροπλάνων, πλοίων, κτελ, τρένων, τα παιδικά γέλια που άκουσα, τα παιδικά γέλια που προκάλεσα εγώ, τους στόχους μου, τον προορισμό μου, τη μοίρα μου, τη δουλειά μου, είχα όρεξη να μιλήσω. Κι έτσι απλά στο αλλοτινό μου στέκι, έκανα μία μίνι ανασκόπηση της χρονιάς που μας αποχαιρετά.
Και συνειδητοποίησα:
Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι, να μην οργανώνω, να μη γίνομαι εμμονική, δεν περνάει μέρα που να μη θυμηθώ όσα πρέπει να ξεχάσω, να βυθιστώ στα άγχη μου , να αναρωτηθώ, να τρέξω, να μεγαλοποιήσω. Καμία ούτε μία μέρα του 2012 δεν υπήρξα αληθινά ανέμελη, αληθινά χαρούμενη, αληθινά εκεί. πρέπει να φτιάξουμε μια τεχνητή Αισιοδοξία για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες που περνάμε...
Δείτε πως..
Επιτρέπω στον εαυτό μου να πέσει αλλά τον υποχρεώνω να σηκωθεί.
Πιστεύω στην ηλιαχτίδα που είναι η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο, στο εμείς, στο μαζί.
Το βάρος όταν μοιράζεται γίνεται ελαφρύτερο και πιο γόνιμο.Ξεχνάω τον μηδενισμό, τον φόβο και την απαισιοδοξία, βάζω ένα θετικό πρόσημο στη ζωή μου και επιμένω να κοιτώ προς το μέλλον. Όσο δύσκολα κι αν είναι όλα, τόσο σκέφτομαι πως θα πάνε καλύτερα.
Δίνω αξία στους ανθρώπους, επιδιώκω ουσιαστικές σχέσεις και ψάχνω για τα κρυμμένα άνθη τους. Δεν προσπαθώ να τους εντυπωσιάσω ή να τους ευχαριστήσω.
Ζω απλά και αληθινά χωρίς φόβο
Δεν είναι περίεργο που έχουμε τόσο υπέροχες ζωές, αλλά καθημερινά επιμένουμε να το ξεχνάμε;
Ίσως αυτήν τη σημασία έχουν όλες οι πρωτοχρονιές. Να θυμόμαστε πού κρύβεται στ΄ αλήθεια το νόημα και πόσο ανούσια επιμένουμε να το σπαταλάμε. Να θυμόμαστε ότι ...
ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΗΡΙΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΛΩΝΟΜΑΙ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ.
ΑΝΕΜΟΣ
