Είμαι ιντερνάσιοναλ πλεϊμπόι ~~!~~
Κάθε Σάββατο βράδυ στο κλαμπ Koo Koo στο Γκάζι... κάτι συμβαίνει. Δεν είναι μόνον ότι δημιουργείται το αδιαχώρητο στην είσοδο και στους γύρω δρόμους. Είναι κυρίως το γεγονός ότι όλοι ψιθυρίζουν ένα όνομα: Τόνις Σφήνος. Οι γυναίκες τον λατρεύουν. Οι άνδρες, πάλι, τον μισούν ακριβώς επειδή τον λατρεύουν οι γυναίκες. Αλλά τον παρακολουθούν για να αντιγράφουν τα κόλπα του. Τα οποία όμως... δεν αντιγράφονται. Ισως επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, ο κατά κόσμον Αντώνης Σφηνόπουλος, είναι ένα περίεργο πρόσωπο. Από τα Καλάβρυτα βρέθηκε στο Τορόντο. Σερβιτόρος. Αλλά το τραγούδι ήταν η μεγάλη του αγάπη. Idols, Charms, Ντέμης Ρούσσος, Τομ Τζόουνς... Αφησε λοιπόν την ξενιτιά και αποφάσισε να κάνει καριέρα στον τόπο του. Στο μεσοδιάστημα, μετά από ανούσιες σπουδές, γνώρισε το θέατρο του δρόμου και το ερωτεύτηκε, στη συνέχεια μετακόμισε στο Βέλγιο για να σπουδάσει σε μια σχολή μοντέρνου τσίρκου, στην Ελλάδα ίδρυσε την ομάδα θεάτρου δρόμου Τσίρκο Ρεντίκολο, ενώ υπήρξε μέλος της SALATA Band. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται με τις PlayMates. Κυρίες και κύριοι, ο Τόνις Σφήνος ~~~!~~~
Είμαι...Ο τυφώνας της λεβάντας, ο Λουδοβίκος των Καλαβρύτων,
άσος της ρακέτας, ο φιλήδονος γόης, η ηδονή με πόδια, ο πρίγκιπας του πάθους, ο αφέντης της χωρίστρας, ο ιντερνάσιοναλ πλεϊμπόι... μίστερ Τόνις Σφήνος! Παλαμάκια, χαρές και τούμπες.
Επέστρεψα…
Στην Ελλάδα μετά από 30 χρόνια ξενιτιάς και διάφορες δουλειές, από λάντζα μέχρι σόουμπιζ που έκανα στα Στέιτς, για να δώσω χαρά και κέφι, γιατί εν-δό-μυ-χα (πςςς) ο κόσμος το έχει ανάγκη και μέχρι στιγμής το πετυχαίνουμε, ρέι... Γι' αυτό πλέον, μετά από τόσα χρόνια πείρας, δεν αγχώνομαι και δεν τρέχω πια.
Απλώς απολαμβάνω τη στιγμή, ρέι...
Ορθογραφικώς…
Λόγω του ότι δυσκολεύομαι με την ορθογραφία και το πλούσιο ελληνικό μας λεξιλόγιο προτείνω όλα τα η - ει - οι να γράφονται με ι, ρέι. Τότε, νομίζω, θα έδινε και άλλο στόμ-φο (πςςς καλάαα) η ομιλία μας. Ισως πιο παραδοσιακό:-).
Παρακολουθώ…
Διάφορα πράγματα και προσπαθώ να παρατηρώ τα πάντα. Στην τηλεόραση π.χ. κάθε καλοκαίρι βλέπω «Στο κάμπινγκ». Τα πολιτικά δρώμενα (πςςς, new word αγκέν) με αφήνουν αδιάφορο, στην εξοχή παρακολουθώ τη βοσκή και με ηρεμεί. Με τον κόσμο, δε, που μας παρακολουθεί αντιστρόφως, αναπτύσσουμε μια αμ-φί-δρο-μη σχέση και αμ-φι-τα-λα-ντευ-ο-μα-στε.. ΠΣΣΣΣ!
Προτιμώ…
Να ερωτευτώ από το να αντιπαθώ. Από εκεί και πέρα αναζητώ την άνοιξη, την αλτρουιστική ανιδιοτέλεια... πςςςς, ξαναβρίσκω τα ελληνικά μου μετά από 30 χρόνια ξενιτιάς στα Στέιτς, ρέιιι!
Εύχομαι…
Ο κουραμπιές με μπόλικο αμυγδαλάκι να μας βρίσκεται δε χολ γιαρ, να ξαναρθεί η μόδα στα σούπερ μίνια των κοριτσιών με μπότα μέχρι το γόνατο και ανοιχτά μπούστα για όλα τα γούστα. Πιο ε-μπε-ρι-στα-τω-με-να, ρέι... Ζωή χαρισάμενη, αμήν.
Προτείνω…
«Τα αστέρια αντανάκλασαν στα μαλλιά της σαν αμέτρητο χρυσό μελίσσι... σαν σφήκες χίλιες και μία ιδέες πέρασαν από το πονηρό κεντρί μου... εν τέλει τη φίλησα στο μέτωπο... ήταν ζεστή με δέκατα». Απομνημόνευμα από δερματόδετη συγγραφική συλλογή που έγραψα στις Μασατσούτσετς μια νύχτα με παθιάρικο φεγγάρι και ψιχάλες.
Θέαμα…
Είναι σύνθετο από το θέα και το άμα... Αν τώρανες έχεις θέα, καλώς. Αν η θέα είναι θεά, καλύτερα ρέι... (πςς, μα τι νου κουβαλώ ρέι; Τσουτσουρώνω αλόουν - ρητορικόν).
Ταξιδεύω…
Συχνά και θα ήθελα να γυρίσω όλη την Ελλάδα, να κάνουμε πάρτι παντού. Να γίνει τουρ με μπιτλ λουλουδάτο βανάκι, να σταματάμε στις πλατείες και στα χωράφια και να χορεύουμε, από την Ορεστιάδα μέχρι τη Γαύδο! Νοερώς, δε, βάνω κασέτες με ηχογραφημένα τσοκάνια από πρόβατα που έχω ρεκόρντ και κάνω όνειρα πουλιά μου ταξιδιάρικα.
Ερωτεύομαι...
Με ατίθασα τσικάκια και αδημονούσαι γυναίκαι. Aυτό συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί κάθε στιγμή είναι στιγμή έρωτος. (Aυτά γράφω και παίρνουν ιδέες οι διαφημισταί...)
Γυναίκες…
Για να χάσω και 'σείς θα πάτε πάσο στο τρομερό μου Τόνις λουκ. Γραβάτες τινάζονται σαν λάσο, τσικάκια θα σας πιάσω με το δικό μου hook.
Ανδρες...
Είναι γεννημένοι μάγκες, ρέι. Αν τώρα κάτι λοξοδρομήσει, αζ ΔΕΗ γκόου, δεν πειράζει. Η καραμπίνα να βαρεί και ας μη βρίσκει στόχο!
Μέλλον…
Είναι ένα φαγητό που ο καθείς μας μαγειρεύει. Από εμάς ξεκινά η συνταγή και προνοάμε (τόνι'ς συντακτικόν, ρέι) για να μην πεινάσουμε. Πιο συγκεκριμένα, το μέλλον μας εδώ στην Ελλάδα πάντα ήταν ευ-οί-ω-νο (καλά, εντάξει, με απονέμω διδακτορικό με φιόγκο), απλά συννέφιαζε κατά καιρούς.
Ελπίζω…
Να βγήκε νόημα από τα άνωθι κα-τα-γε-γραμ-μένα και να ήμουν αντερστένταμπολ και ξεκάθαρος... Ρέι! φιλιά σε όλους όσοι μας ακούν και μας βλέπουν με μισό μάτι*:-).
ANEMOS
