.jpg)
Θα σας πω ένα παραμύθι, λιγάκι διαφορετικό από αυτό που γνωρίζετε....
"Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ…
Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;»
Σταματώ και αφουγκράζομαι, απόλυτη ησυχία…
«Λύκε, λύκε, είπα, είσαι εδώ;…»
Κανείς λύκος, καμιά απειλή. Επικρατεί απόλυτη γαλήνη.
Περιμένω υπομονετικά, τίποτα!
Αρχίζω να κινούμαι νευρικά πάνω κάτω. Χτυπώ τα πόδια μου, θέλω να τον ερεθίσω, να τον προκαλέσω. Να τον αγριέψω εναντίον μου.
Όσο σαματά και να κάνω, κανένας λύκος δεν εμφανίζεται, το δάσος είναι ένα αφόρητα σιωπηλό, ειρηνικό δάσος.
Έχω ντυθεί Κοκκινοσκουφίτσα και πηγαίνω με το καλαθάκι μου προς το ξύλινο σπίτι της γιαγιάς μου. Ξέρω καλά το παραμύθι μου, το τι πρέπει να συμβεί, το κάθε βήμα μου, κατά γράμμα. Αν δεν εξελιχθούν έτσι όπως τα ξέρω τα πράγματα, είμαι μια ηρωίδα δίχως ηρωισμό κανένα. Μένω εκτός παραμυθιού, αδιάφορη.
Προτιμώ να περάσω τη μεγάλη τρομάρα του λύκου, της φαγωμένης γιαγιάς, της επίθεσης του πατέρα μου του ξυλοκόπου με τσεκούρι που θα τον ξεσκίσει και θα βγάλουμε τη φουκαριάρα γιαγιά μου από το στομάχι του, παρά να φύγω εκτός παραμυθιού και να γίνω αδιάφορη.
Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να φερθώ, έχω μάθει απ’ έξω το έργο και μόνο το έργο...
Είναι απαίσιο να μη συμβαίνουν τα αυτονόητα, τα αναμενόμενα, να μη γίνει το κανονικό πρόγραμμα, είναι σπαστικό, πιο τρομαχτικό και από το λύκο.
Ξαναφωνάζω με έντονη, θυμωμένη φωνή: «Λύκε, λύκε, είσαι εδώ; “Περπατώ εις το δάσος”, λέω!…»
Να μην ήρθε καθόλου κατά δω σήμερα;
Να τον πήρε ο ύπνος;
Να με κοιτά από κάπου και να μην ενδιαφέρεται;
Δεν είμαστε καλά!
Ύστερα βάζει ο νους μου το χειρότερο. Δεν το πιστεύω βέβαια, αλλά το βάζει.
Σκέψου, σκέφτομαι κατασυγχυσμένη, να πέρασε μια άλλη Κοκκινοσκουφίτσα από εδώ!… Να κάνει μαζί της όσα οφείλει να κάνει μονάχα με μένα!
Το αποκλείω βέβαια αλλά είναι άθλιο το μυαλό και οι υποψίες του, η ζήλια μήπως έφαγε τα φαγώσιμα άλλης, τη γιαγιά άλλης…
Και τότε, ο λύκος εμφανίσθηκε πίσω από το σύδεντρο!
Σε κακό χάλι!
Σαν να κοιμόταν βαριά και με τις φωνές μου να τον ξύπνησα, τα αυτιά του είναι πεσμένα σαν πατσαβούρια, το τρίχωμα πεσμένο και θαμπό, τα μάτια του νυσταγμένα και γουρλωμένα από απορία.
«Τι έχεις και φωνάζεις;» κάνει.
«Πού είσαι;»
«Κοιμάμαι, διάβολε!»
«Είσαι γάιδαρος!»
«Είμαι λύκος!»
«Και γιατί δε με κυνηγάς; Γιατί δε με ξεγελάς, αναίσθητε;»
«Μα δεν είναι σήμερα να πας στη γιαγιά σου. Μπέρδεψες το ραντεβού μας, χαζή Κοκκινοσκουφίτσα.
Αύριο είναι η μέρα μας».
Έμεινα ξεσκούφωτη, αναμαλλιασμένη, κατάπληκτη, αλλά πάρα πολύ ανακουφισμένη.
Αύριο θα παίξουμε πάλι το άγριο παραμύθι μας......
Ευτυχώς και δόξα τω Θεώ!!!!!!
"ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ"
~ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ~
.jpg)
