Θλιψη μια λέξη τόσο μικρή και τόσο μεγάλη συνάμα δεν είναι και από τα αγαπημένα μας Συναισθήματα όλοι την αποφεύγουμε και όλοι την έχουμε βιώσει στη Ζωή μας ..
Γιατί είναι ταμπού να την Αποδεχτούμε? Γιατί την αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε ? Λάθος μας ..
όταν έρχονται οι φουρτούνες στη ζωή μας δεν βλέπουμε καθαρά ..όλα αυτά γιατί σε μένα που έχω κάνει λάθος τα έχουμε βιώσει όλοι ..κατά καιρούς !
Όταν όμως κοπάσουν όλα αυτά τα Γιατί μέσα μας...τα νεύρα, ο εγωισμός, ο θυμός, και έρθει -συνήθως- εκείνο το λυτρωτικό κλάμα...τότε όλα αλλάζουν..
Ναι μαθαίνω να βγαίνω από το εγώ μου, να εκτιμώ περισσότερο την κάθε μέρα που ξυπνώ και έχω την υγειά μου, μαθαίνω να ζω πραγματικά και να εκτιμώ την κάθε στιγμή που είμαι ευτυχισμένη, μαθαίνω τις αντοχές μου, μαθαίνω πιο βαθιά την έννοια της ευγνωμοσύνης. ...και ίσως τελικά με όλα αυτά, μαθαίνω ,να αγαπώ εμένα ...
Όταν χάνουμε την ικανότητά μας να νοιώθουμε θλίψη, χάνουμε και την τρυφερότητά μας. Μια πολύ σημαντική πτυχή του εαυτού μας που πρέπει να προστατεύουμε με κάθε κόστος. Αν δεν μπορούμε να νιώσουμε θλίψη, χάνουμε βασικές ευαισθησίες και ψυχραίνουμε σε κάθε πτυχή της πραγματικότητάς μας.
Διότι η θλίψη δεν είναι αδυναμία. Αντιθέτως, ο σεβασμός σε αυτό το συναίσθημα και η διαχείρισή του, μας κάνει πολύ δυνατούς. Ο κάθε πόνος είναι κι ένα μάθημα - Όλα είναι ανθρώπινα ..
Όχι Η θλίψη δεν είναι αδυναμία, είναι αγάπη μας θωρακίζει να μαθαίνουμε τον εαυτό μας Ωφελούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι πρώτα για μας και κατ¨ επέκταση για την κοινωνία μας για ένα καλύτερο Αύριο!
