Μήπως θα βγεις να ακούσεις τα πουλιά;
Μήπως χέρι θ’ απλώσεις σε όμορφα κλαδιά, λουλούδια, άνθη σιωπηλά;
Θ’ ανοίξεις άραγε πατζούρια της καρδιάς και της ψυχής σου το γλυκό απόσταγμα γλυκάνει την ζωή σου;
Θα τρέξεις σε λιβάδια κρατώντας απ’ το χέρι το παιδί
Θα δώσεις αγκαλιά σε άνθρωπο πονεμένο;
Σε ζωντανό που σε κοιτά στα μάτια με αγάπη αληθινή, θα δώσεις ένα χάδι
Κι αν έρθει η άνοιξη που αναζητάς, αλήθεια, τι θα αλλάξει;
Σάμπως και οι χαμοί δεν θα ναι, τα σύννεφα τα μαύρα θα εξαφανιστούν θαρρείς
Ή των καημών σιγήσουν οι λυγμοί με μιας;
Δρόμοι λες να ανοίξουν στο δίκαιο και την χαρά, την πίστη και την γνώση; Του εαυτού εχθροί αυτοί καμιά φορά, μπορεί να μην αντέξουν…
Ή της αυτογνωσίας το ποτήριο έχεις πιει και όλα φαντάζουν αλλιώς φωτισμένα;
Θα φταίει λες η άνοιξη…
Κράτα την άνοιξη που έχεις μέσα σου, εκείνη την παλιά την άνοιξη των παιδικων σου χρόνων
Την γνήσια, την καθαρή, την φωτεινή, την ροζ, την μελισσολατρεμένη, την μυρωδάτη εκείνη άνοιξη πιάσε από το χέρι και δώσε της αξία
Ψάξε την, πλησίασέ την, ψάξε την ξανά κι όταν με σιγουριά την δεις ότι είναι αυτή
Σκύψε και πες της σ’ αγαπώ..
