Sxeseis Ποιος έχει το πάνω χέρι?

Ποιος είναι το θύμα; Ποιος έχει το πάνω χέρι; Είσαι σαδίστρια ή μαζοχίστρια; Πώς θα το καταλάβεις και ποια είναι τα  tips για να αντιστρέψεις τους ρόλους
Καλά, δεν είπαμε ότι έχουν βγει και τα μαστίγια, ωστόσο τα παιχνίδια συναισθηματικού σαδομαζοχισμού είναι αγαπημένη πρακτική ανάμεσα στα ζευγάρια. Τα σημάδια δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά αγγίζουν την ψυχή επηρεάζοντας τη δυναμική στη σχέση και φυσικά τους δύο «βιτσιόζους» της υπόθεσης.
«Μήπως τελικά είμαι μαζόχα;». «Γιατί κάθομαι και τα υπομένω όλα αυτά;». «Χτύπα κι άλλο, θα το αντέξω». Αξεπέραστες επιτυχίες, αγαπημένες ατάκες, οι οποίες όμως κρύβουν -ή μάλλον δεν κρύβουν καθόλου- μια μεγάλη αλήθεια: στις σχέσεις, ο σαδομαζοχισμός αποτελεί συνήθη πρακτική.

Και έχεις καταλάβει ήδη ότι δεν μιλάμε για το κρεβάτι αλλά στο πεδίο των συναισθημάτων και των καθημερινών πρακτικών μέσα στη δυναμική μιας σχέσης. Ανοίγοντας βέβαια αυτό το προφανώς επώδυνο θέμα, ανοίγει μαζί και ο ασκός του Αιόλου: θέματα εξουσίας, εμμονών, αλλά και συναισθηματικής, αν όχι ψυχικής ισορροπίας συνοδεύουν το S&M εκτός κρεβατιού. Διότι, για να γίνει το σαδομαζοχιστικό νταραβέρι, χρειάζονται σαφέστατα και εξίσου ένας θύτης, αυτός που «τις χώνει» και ένα θύμα, αυτός που «τις τρώει». 

Τι είναι λοιπόν αυτό που έχει οδηγήσει και τους δύο στο να αναλάβουν αυτούς τους ρόλους και μάλιστα με ιδιαίτερη προθυμία (μην τον ακούς το μαζοχιστή που γκρινιάζει, διότι κατά βάθος «τη βρίσκει»); Κάπου εδώ, καλές μου φίλες, στον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του ο κάθε ένας από τους συμμετέχοντες στο εγκεφαλικό ετούτο spanking, κρύβεται η πηγή του προβλήματος και ανυπερθέτως η πηγή της λύσης του.

Πού χάνεται η ισορροπία

Κατά μία πολύ ενδιαφέρουσα θεώρηση, η γυναίκα είναι παραδοσιακά πρόθυμη να πάρει τη θέση του μαζοχιστή μέσα στη σχέση, παραδίδοντας το μαστίγιο στο «άκαρδο αρσενικό», το σαδιστή της ιστορίας. Από την εποχή που η Μπίλι 

Χάλιντεϊ τραγουδούσε για τον άστατο άντρα που πίνει, ξενυχτάει, βαράει, αλλά η γυναίκα του είναι εκεί και τα υπομένει όλα αυτά γιατί τον αγαπάει και αυτό πρέπει να κάνει (και μη σου πω πολύ πριν από αυτό), η γυναίκα αναλαμβάνει το ρόλο της γλυκιάς υπομονετικής Πηνελοπίτσας και μαζί το ρόλο του «θύματος» μέσα σε μια μη ισορροπημένη σχέση. Και αυτό κορίτσια εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι σήμερα, παρά την «εξέλιξη» των γυναικών μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο.
Αλλά, καθώς φαίνεται, το σαδισμό τον κάνει υπόθεση σχεδόν αμιγώς αρσενική η ίδια η λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού καθώς, σου λέει, είναι διαπιστωμένο επιστημονικά πως η πρόκληση πόνου στον άλλον αυξάνει τα επίπεδα της τεστοστερόνης. Αλλά η επιστήμη διαθέτει κι άλλα ενδιαφέροντα δεδομένα γύρω από τις προκλήσεις στο μεταξύ αντρών και γυναικών παιχνιδάκι εξουσίας και υποβολής.
Ακούς; Άκου τώρα και το άλλο: σε πολλά ζευγάρια, ειδικά νεότερης ηλικίας,διαπίστωθηκε μέσα από συνεντεύξεις πως το καθάρισμα και οι δουλειές του σπιτιού αποτελούν ένα πάρα πολύ συνηθισμένο πεδίο αντιπαράθεσης για το ποιος έχει την εξουσία. Τόσα χρόνια προόδου και ακόμη ασχολούμαστε με το ποιος θα πλύνει τα πιάτα. «είναι πολύ σημαντικό να αλλάζει χέρια η εξουσία κάθε τόσο» - και αυτό είναι ένα υπέροχο, κορυφαίο tip που αξίζει να κρατήσεις, για να μη διαιωνίζονται τα σαδομαζοχιστικά ντράβαλα και στερεότυπα που βασανίζουν εντέλει και τους δύο. Διότι μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά και ο δόλιος ο σαδιστής είναι ένα πονεμένο πλάσμα. 

Ο τύπος με το «μαστίγιο»

Είναι αναίσθητος, είναι απαίσιος, είναι εγωιστής. Είναι ο φιλικός σαδιστής της γειτονιάς μας. Βάζει πάντα τις δικές του επιθυμίες πάνω από τις δικές σου, είναι απαιτητικός, ανυπόμονος, επικριτικός. Βάζει το σύντροφό του πάντα στη θέση του δοκιμαζόμενου ή του «μαθητή» -διότι όλα πρέπει να γίνονται όπως τα θέλει αυτός- καθώς και στη θέση του «από κάτω», διότι (θέλει να) βλέπει τον εαυτό του ανώτερο. 

Όταν κάτι τον δυσαρεστεί και δεν του αρέσει -και αυτό μπορεί να είναι τα πάντα, από το παπούτσι που διάλεξες για το συγκεκριμένο φόρεμα μέχρι το σχήμα που έχει η μύτη σου υπό ένα συγκεκριμένο φωτισμό- έρχεται ο πόνος. Προφανέστατα με τη μορφή ενός κακόβουλου σχόλιου, ενός πικρόχολου «αστείου» ή μιας ανοιχτής, ανοιχτότατης παρατήρησης. Τι άκαρδος τύπος είναι αυτός, θα μου πεις. Φυσικά, το ερώτημα που γεννιέται πολύ λογικά μέσα από όλα αυτά είναι το εξής: «Τι κάνει αυτός ο τύπος εδώ πέρα; Γιατί δεν πάει να βρει ένα σύντροφο που να είναι στα μέτρα του, αφού αυτός που έχει δεν του αρέσει;». Τι είπες τώρα..
Ο συγκεκριμένος τύπος έχει κατορθώσει να βρει ένα σύντροφο που όχι απλώς ανέχεται τη σαδιστική συμπεριφορά του, αλλά γουστάρει κιόλας - δεν είναι κορόιδο ούτε να φύγει από τη σχέση ούτε να αλλάξει τους τρόπους του. Βρίσκεται δίπλα σε ένα προθυμότατο «θύμα», έτοιμο να επιβεβαιώσει όλες τις ψευδαισθήσεις του ότι αυτός είναι ο καλύτερος, ο δυνατότερος, ο ανώτερος μέσα στη σχέση. Πού θα βρει καλύτερα; Εφόσον λοιπόν έχει βρει έναν παρτενέρ για τα αγαπημένα του παιχνιδάκια εξουσίας, επιβολής και εντέλει (αυτο)επιβεβαίωσης, θα συνεχίζει να τα παίζει. Τα έχει ανάγκη.
Γι' αυτό τον αγαπάμε κατά βάθος το σαδιστή, λοιπόν. Γιατί αυτό ακριβώς χρειάζεται, την αγάπη δηλαδή, απλώς το παίρνει από τον άλλον άγαρμπα και ανυπόμονα, αφού το στερήθηκε στο παρελθόν. Το παίρνει με τη λαχτάρα ενός παιδιού μέσα στο ζαχαροπλαστείο, που είναι ικανό να γκρεμίσει τη βιτρίνα με τις σοκολάτες και να τις καταστρέψει, ακριβώς επειδή τις θέλει τόσο πολύ. Όοολες.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση του σαδιστή, χτισμένη συνηθέστατα μέσα από αποτυχημένες διαπροσωπικές σχέσεις του παρελθόντος, δεν εκδηλώνεται όπως αυτή του μαζοχιστή, παθητικά δηλαδή, αλλά επιθετικά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο σαδιστής, κατά κάποιο τρόπο, θυμίζει ένα συναισθηματικό βαμπίρ - με τη συμπεριφορά του απομυζά, ρουφά από το θύμα του όσα νιώθει ότι ποτέ δεν είχε. Αφού βρίσκει και το κάνει, γιατί όχι;

ΑΝΕΜΟΣ