ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ !!

Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι στους "Κ@...έλληνες" της γενιάς μου. 

Που έκλεψαν, κορόιδεψαν, διέφθειραν, αδίκησαν, πάτησαν επί πτωμάτων.
Που εξόντωσαν -ηθικά ή κυριολεκτικά- ό,τι καλό γεννήθηκε ή είχε απομείνει από τον Εμφύλιο.
Που πρέσβευαν "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" και το δίδαξαν επίσης στα παιδιά τους.
Που έφτιαξαν ένα "κράτος ασυστόλων / και πεσμένων κώλων".
Που παρακολουθούν απαθείς το ξεπούλημα μιας χώρας, ενώ οφείλουν να την προστατέψουν και να την παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Και στηρίζουν έναν θεσμό δωσιλόγων, μερικές αδίστακτες οικογένειες εγκληματιών που υμνύουν στον αγκυλωτό σταυρό.

"Δεν υπάρχει ελπίς / στην Ελλάδα ζεις"

Θέλω, λοιπόν, να τους αφιερώσω ένα τραγούδι του Νιόνιου του Σαββόπουλου -από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ. Από το 1988. Προφητικό. Κι ας μας απογοήτευσε μετά.

Προσέξτε τους στίχους
"Καλώς να έρθουν οι φρικτοί μικρομεσαίοι
να ξεσαλώσουν
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά
ούτε το φως δεν θα πληρώσουν"