Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις . Λεό Μπουσκάλια.

Εδώ σας δίνω 3 αγαπημένα Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια
«Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»
Έτσι για να ξεκινήσει ωραία η μέρα σας .. δεν υπάρχει ομορφότερο βιβλίο!!!
Σας το συστήνω! Είναι υπέροχο και ανοίγει το μυαλό μας... 

Οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα ειδικά σε μας τους Έλληνες!!

Όλα είναι γκρι, ούτε άσπρα , ούτε μαύρα. Μπορεί σήμερα να
είσαι μελαγχολική και ξαφνικά να σου χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας.
Αν είσαι τυχερή και στη χτυπήσει την πόρτα , άνοιξε τη, μη διστάσεις στιγμή...
Να ξέρεις ότι είμαστε οι εμπειρίες μας.Αν πάλι όχι, μη συμβιβαστείς ποτέ με ημίμετρα.... Όμως πάλεψε, ποτέ μην παρατάς την πάλη για ζωή. Η ζωή είναι ωραία και πάρα πολύ μικρή για να προλάβουμε να τη ζήσουμε όλη. Ζήσε όσο μπορείς και δεσμεύσου μόνο με πράγματα που πραγματικά αξίζουν να τα βάλεις στο κάδρο της ζωής σου. Αν καταλάβεις ότι είμαστε πεπερασμένοι θα καταλάβεις και ότι ερωτήματα αυτού του τύπου (πως να χωρίσω, ή να μείνω?)δεν υφίστανται. Απόλαυσε τη διαδρομή σου με τα καλά και τα άσχημα της και να ξέρεις ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ, μόνο η διαδρομή μένει για την Ιθάκη του καθενός μας.

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε».

«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. […] Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. […] Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα. Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι –όχι όπως είμαστε εμείς».
«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».