Ααααχ, Αλίκη,!!!

Έτσι, χτες το απόγευμα,που καθόμουν στο - Home -κάνοντας TV ZAPPING είδα ξανά την Αλίκη στο Ναυτικό..Βλέποντας για πολλοστή φορά την ταινία κατέληξα στο συμπέρασμα πως μόνο στην Ελλάδα , θα μπορούσε να γυριστεί. Και ακόμη περισσότερο εκτός από ταινία, θα μπορούσε να συμβεί και στην πραγματικότητα.
γιατί ολα αυτά που γίνονταν τότε άνετα γίνονται ακόμα και σήμερα !
Πρώτα από όλα η ευκολία με την οποία η Αλίκη τρύπωσε στο πλοίο. Επειδή ήταν η κόρη του διοικητή και με δυο τρία νάζια,πουτανιές που έκανε την άφησαν να περάσει. Και δεν βρέθηκε ένας να τη σταματήσει. Ούτε όταν πήγε στο στρατόπεδο, ούτε όταν μπήκε μέσα στο πλοίο. Απλά τα πράγματα... Είσαι ό,τι μέσο διαθέτεις ....
Υπάρχει άλλη χώρα, που να τρυπώνει γυναίκα σε πλοίο με ναύτες και να καταλήγει η υπόθεση στην εκκλησία με γάμο και όχι στο στρατοδικείο; Οχι βέβαια γιατί στην Ελλάδα είμαστε ρομαντικοί κι αγαπησιάρικος λαός ..
Ο δε διοικητής αντί να έχει οποιαδήποτε επίπτωση ή έστω επίπληξη να παντρεύει περιχαρής τη μοναχοκόρη του...να ησυχάσει ήθελε να μην γυρνάει με τον εναν και τον άλλο την κουκούλωσε να έχει άλλος την έγνοια της πονηρός...
ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ...Τα υπόλοιπα στελέχη μούγκα στη στρούγκα Κανένας δεν κάρφωσε, κανέναν δεν είπε λέξη. Όλοι στο πλευρό του διοικητή. Να το πω γλύψιμο;..Παραδεχτείτε το φίλοι μου οι Ελληνες το Γουστάρετε το γλείψιμο!Ένας ναύτης σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό ταξίδι το έπαιζε άρρωστος. Δεν έγινε τίποτα. Κανένας υπεύθυνος δεν το ζήτησε, κανένας ανώτερος δεν διερωτήθηκε γιατί δεν ήταν στις ασκήσεις. Έμεινε άπλα ξάπλα στο κρεβάτι, λες και ήταν δημόσιος υπάλληλος και όχι ναύτης Υποτίθεται ότι οι ναύτες πάνε σε εκπαιδευτικό ταξίδι. Σε ολόκληρη την ταινία τους είδαμε να τρώνε, να τραγουδούν και να χορεύουν. Ούτε ένα πλάνο από την εκπαίδευση. Ούτε ένα πλάνο από το σκοπό για τον οποίο βγήκαν στη θάλασσα...Επίσης, ούτε μια σκοπιά, ούτε μια αγγαρεία, ούτε μια διαταγή.... Ζωή και κότα το ναυτικό.
Για να τα λέμε όλα και να μη δίνω την εντύπωση ότι παραπονιέμαι, λατρεύω τις κωμωδίες στις οποίες πρωταγωνιστεί μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ μεγάλωσα μαζι τους Μου δημιουργούν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα... με κάνουν να ξεχνιέμαι και να χαλαρώνω. ...Το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών ήταν κωμωδίες. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και βασανισμένοι από τα γεγονότα της εποχής ήθελαν να ξεχαστούν και να ξεχάσουν… (μην ξεχνάτε μόλις είχαν βιώσει την φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου). Χαρακτηριστικό όλων των κωμωδιών εκείνης της εποχής ήταν μία σκηνή στα μπουζούκια, όπου ο εκάστοτε πρωταγωνιστής είτε γλεντάει είτε πνίγει τον πόνο του στο ποτό (ουίσκι κατά προτίμηση). Μέσα από αυτή την σκηνή ανέβηκε πολύ και το τραγούδι στις ελληνικές ταινίες. Πασίγνωστοι ήταν, είναι και θα είναι οι έλληνες μουσικοί των ελληνικών ταινιών. Ζαμπέτας, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Χιώτης, Λίντα, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Κατσαρός, Πλέσσας και άλλοι πολλοί. Άλλωστε μέσα σ αυτή την εποχή μαζί με τις έγχρωμες ταινίες, κάνει και την εμφάνισή του το μιούζικαλ. Τι να πρωτοθυμηθώ από τα τραγούδια εκείνης της εποχής… τραγούδια που μέχρι και σήμερα ακούμε και χορεύουμε. Ταινίες που λατρέψαμε. Ταινίες που μεγαλώσαμε. Ταινίες που θα μεγαλώσουν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Ταινίες που απλα θα τις βλέπουμε για πάντα. Ηθοποιοί μοναδικοί Ανεπανάληπτοι αναντικατάστατοι !!!!
Ααααχ, Αλίκη, λατρεία... "Τι θα πάρει ο κύριος; Στήθος ή μπούτι;"