Έτσι άρχισα να σκέπτομαι λιγο πιο σοβαρά, τον τρόπο που στελεχώνεται μια ομάδα εργασίας, μια κυβερνητική ομάδα και μάλιστα σε εποχή κρίσης.
Κατέληξα στο «τι είχα Γιάννη, τι είχα πάντα…» Μερες τώρα συζητάμε για πρόσωπα και όχι για πολιτικές. Πέρα από προβλήματα υγείας, αποδεικνύεται ότι η ομάδα εργασίας ποτε δεν ηταν μία! Επισης οτι καμία δεν είναι σε θέση να «τρέξει» το μηχανισμό διακυβέρνησης, ακόμη κι αν «δεν τρέχει τίποτε»! Ομως θα έπρεπε για ευνόητους λόγους – ψυχολογικούς κι ευρωπαϊκούς – να σχηματισθεί έστω η εντύπωση ενός...Πίου, μιας άλλης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που σηκώνει τα μανίκια κι πιάνει επιτέλους δουλειά! Μάταια
Όπως το βλέπω εγώ, παρακολουθώντας ταυτόχρονα αυτή την ώρα την 17η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, αφήνουμε όσους κάνουν κουμάντα, να πιάνουν μουχαμπέτι κάτω από κλιματιστικά, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι στη βεράντα, κι έχοντας ταυτόχρονα στην οθόνη του pc, σε ζωντανή σύνδεση το «εγώ» τους! Μαλιστα τους παρακολουθούμε από τον καναπέ του σπιτιού ή του γραφείου μας, μέχρι βεβαια να μας τα πάρουν κι αυτά.
Μπα, ο τόπος μας δε νομίζω οτι μπορεί να έχει προκοπή με τόσα «εγώ» και άλλα τόσα «ποια θέση κάνει για μένα» και «να τρέξω να την καπαρώσω, αφου τηλεφωνησω στον ταδε υπουργό που ξερει τι εχω κανει εγω γι αυτόν!»
Ε όχι δεν μπορεί να μπει γκολ μέσα από τα αποδυτήρια… Πρέπει να ιδρώσεις τη φανέλα, να τραυματισθείς και να σου βγει ο ώμος! Άμα ήταν εύκολο τότε δεν θα έπεφταν τόσα λεφτά – κι ενιοτε και κορμιά – στον αγώνα με ή χωρις Πίου...
ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΙΟΥ ΑΣ ΗΡΕΜΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ...ΣΩΣΕΙ.
