Happy hour

Έχει τύχει στις διακοπές σας να περάσετε από bar και café στη Ρόδο, στην Κω, στη Μύκονο, στην Κέρκυρα, στα οποία απ' έξω να έχουν μια ταμπελίτσα 
«Happy hour: από 18:00-20:00 τα ποτά στη μισή τιμή»; 

Φαντάζομαι ότι έχετε περάσει! 
Αν νομίζετε, λοιπόν, πως αυτό που βλέπετε στα ελληνικά νησιά το κάνουν οι μαγαζάτορες για να πλησιάζουν πιο εύκολα τους «μέθυσους» τουρίστες, σας πληροφορώ ότι έχετε λάθος. 

Αυτό το κάνουν στα τουριστικά, ελληνικά νησιά, διότι πολύ απλά εδώ και μια 20ετία αυτό έχουν συνηθίσει να βλέπουν στις πατρίδες τους οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί, οι Σκανδιναβοί. 

Εμείς, φυσικά, εδώ στο... Ellada, το θεωρούσαμε tres banal και πολύ ξεφτιλισμένη υπόθεση να πιούμε το ποτάκι μας 18:00-20:00 στη μισή τιμή. 

«Τι είμαι εγώ, ρε. Γύφτος και μπατίρης να μπεκρουλιάζω από το απόγευμα για να πιω το ποτό μου στη μισή τιμή;». 

Αυτό το έλεγα, το λέγατε και γενικώς ήταν η νοοτροπία του Έλληνα που δεν γούσταρε ποτέ και για κανέναν λόγο να τον πουν φτωχομπινέ. 

Φυσικά, αυτό δεν σταματούσε μόνο στο ποτό. 

Στα εστιατόρια σιγά μην παραγγέλναμε από το οργανωμένο μενού που είχε 5 πιάτα ή σιγά μην πηγαίναμε σε απογευματινές παραστάσεις του θεάτρου που κόστιζαν λιγότερο. Όχι, εμείς έπρεπε πάντα να ξοδεύουμε και μάλιστα με το παραπάνω για να είμαστε μάγκες και in.

Για να καταλάβετε την ασύλληπτη διαστροφή μας, στους κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο εδώ και 40 χρόνια υπάρχει έκπτωση στις καθημερινές προβολές των ταινιών για συνταξιούχους, φοιτητές, άνεργους... και πάει λέγοντας. 

Εδώ τα Village ανακάλυψαν την έκπτωση όταν είδαν τους τζίρους να πέφτουν και τώρα ξαφνικά βομβαρδίζουν με το σκεπτικό «πηγαίνετε σινεμά δύο και θα πληρώσει μόνο ο ένας». 

Τι θέλω να πω; Ότι σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, παρά την ευμάρεια, την οικονομική άνεση και τον πλούτο, οι λαοί συνειδητοποιημένα απαιτούσαν εκπτώσεις και προσφορές και οι επιχειρήσεις, χωρίς πολλά λόγια, φρόντιζαν να δημιουργούν συνθήκες για να περνούν καλά και οι φτωχότεροι και οι αδύναμοι. Στο Ellada, που μόλις τώρα ανακαλύψαμε το «happy hour», ή δεν πρέπει να υπήρχαν καθόλου φτωχοί ή πρέπει να ήμασταν πολύ μαλάκες ή πρέπει να ζούσαμε με λεφτά που δεν είχαμε. 
Διαλέξτε χαρτί, τραβήξτε και παίξτε. ...Ό,τι κι αν σας έρθει, θα πέσετε μέσα.

Και τώρα σας πάω στοίχημα. Θα πάμε στο άλλο άκρο. 

Θα μπαίνουμε σε εστιατόριο και θα λέμε: «Δεν έχεις μενού; 

Είσαι απατεώνας...». «Μα, κύριε, σουβλάκια πουλάω», θα σου λέει ο σουβλατζής. «Τι με νοιάζει εμένα, ρε. Παντού έχουν μενού. 

Θα βάλεις κι εσύ, αλλιώς δεν ξανάρχομαι». Θυμηθείτε το. 

Εάν δεν γίνει έτσι, εάν δηλαδή δεν πάμε στο άλλο άκρο, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη. 

Πάντα ρε παιδί μου ή του ύψους ή του βάθους. 
Ο μέσος δρόμος ούτε μας ενδιαφέρει, ούτε τον ξέρουμε.
Η πρότασή μου είναι ψυχραιμία και αντιμετώπιση όλων των πραγμάτων έτσι όπως πρέπει. Εκεί που θέλει σιχτίρισμα κι εκεί που πρέπει επιβράβευση. 

Όχι μαζί με τα ξερά να κάψουμε και όλα τα χλωρά.