Το τελευταίο τσιγάρο.... επιτέλους!

ΚΑΤΑΘΕΣΗ...... Το τελευταίο τσιγάρο

Το κοιτάζω, στέκεται απέναντι μου και μου φωνάζει...το τελευταίο μου τσιγάρο... Θέλω να το άναψω, δεν μπορώ να καθοδηγησω τον εαυτό μου στην αίσθηση ότι δεν μου λείπει. Οι σκέψεις μου γίνονται ατίθασες!

Κάθεται ακόμη εκεί, χωρις Ζωή, περιμένοντας να παράγει τον γλυκό καπνό του. Θα ήθελα πολύ να το αναψω, απλά και μόνο να σχηματίσω στον αέρα ενα μικρο δαχτυλιδάκια καπνού! Μπορώ να φανταστώ την οσμή του γλυκού αρώματος του, την άνεση με την οποία θα ξαπλώσει πάνω στα χείλη μου, την κίνηση του μέσα στο κορμί μου, την αίσθηση απελευθέρωσης κατά την έξοδό, την επιθυμία μου για μια ακόμη επαφή νάζι του...

Ωστόσο, αν το κάνω, θα μαστιγωθω και πάλι με το ωχρό μαστίγιο της νικοτίνης. Τι πρέπει λοιπόν να κάνω για να καλύψω την αιώνια πλήξη? 

Αυτή την ακατάσχετη επιθυμία, τι πρέπει να κάνω για να την ξεπεράσω?