Τήνος forever

Είμαι ερωτευμένη. Χώμα. Λιώμα. Κόβω φλέβα. Όπως θέλετε πείτε το. Δέκα ολόκληρα χρόνια. Με τούτον τον μαγικό τόπο. Και κάθε που έρχομαι, χειμώνα, καλοκαίρι, εδώ και δέκα χρόνια που έριξα άγκυρα, συμβαίνει κάτι…Έτσι στα ξαφνικά, στα ξεκούδουνα, στο πουθενά. Και ανανεώνεται ο έρωτας. Από μια σκηνή. Μάλλον μερικές σκηνές. Λες και χτυπιούνται τατουάζ στο μυαλό. Ανεξίτηλα. Κι έτσι βγάζω τον χειμώνα. Κι έτσι ανταπεξέρχομαι σε δύσκολα. Αφού το έζησες αυτό, λέω μέσα μου…Σκάσε και κολύμπα.
Να τώρα που γράφω. Γύρισα από το χωριό Αρνάδος. Μια ακόμα βραδιά του Φεστιβάλ Τήνου. Αμφιβάλω αν άλλος τόπος είχε πιο πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα φέτος. Από Έλιοτ-Σεφέρης στο Θεατράκι της Ξινάρας, «Lavante-scene opera» σε άριες από όπερες και οπερέτες στην πλατεία στον Πύργο, συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τον Tonino Carotone και Δημήτρη Στάροβα, Παραμύθια στο χωριό Ταραμπάδος ανάμεσα σε περιστερώνες, Θεατρική Παράσταση Ιφιγένεια εν Αυλίδι με την Καριοφυλιά Καραμπέτη στα Λουτρά. Εκδηλώσεις σε μέρη μαγευτικά, σε τόπους ιερούς, σχεδόν πριβέ, σε φυσικά σκηνικά που μοιάζουν με θεατρικά…Όλο λες δε μπορεί νάναι αλήθεια αυτό που βλέπω! Αυτό που ζω! Να όπως σήμερα.
Νύχτα πίσσα, ένα φεγγαράκι στη μια στροφή να το βλέπεις στην άλλη να χάνεται, ένας περιστερώνας να φεγγίζει στο σκοτάδι σαν λαμπατέρ, το πλοίο της γραμμής στο βάθος, φώτα κεράκια στα βουνά, 40 τόσα χωριά έχει η Τήνος….(Άσε τη Χώρα και την εκκλησία για τους ανυποψίαστους)…Και μεις παρκάραμε και περπατήσαμε στα στενά του Αρνάδου (σε κανένα χωριό δεν πατάει αυτοκίνητο) και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία. Παντοπωλείον από τη μια, ένα φωτισμένο καμπαναριό από την άλλη, ανάμεσα τους μια σκηνή μια σταλιά, μερικές καρέκλες, ένα κρεμασμένο «Καλωσήρθατε στο χωριό μας», κόσμος καταφθάνει. Ντόπιοι οι περισσότεροι και μερικοί χαμογελαστοί ξένοι…Όλοι οι ξένοι χαμογελάμε αναμεταξύ μας σε τούτον τον τόπο. Λες και μοιραζόμαστε ένα μυστικό. Κι έφτανε που λέτε κόσμος. Ο καθείς και η καρέκλα του αλλά χώρεσαν κι αρκετοί στα σκαλοπάτια. Και ανέβηκε στην υποτιθέμενη σκηνή ο συνθέτης Γιάννης Σπανός και ανέλαβε το τραγούδι η Πέννυ Ξενάκη και ο Κώστας Τζιαγκούλας και το όλον συμπλήρωνε το μπουζούκι του Αργύρη Ντίνα. Τέσσερις όλοι κι όλοι. Κι άρχισαν τα τραγούδια…Μα πόσα τραγούδια έχει γράψει ο Γιάννης Σπανός; Πόσες επιτυχίες κατάγραψε το dna μας; «Κι όταν την πόρτα σου χτυπώ, τα σκαλοπάτια σου φιλώ…Πες πώς μ΄αντάμωσες»…Ναι ναι αυτό ακριβώς που τραγουδάτε! «Μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί κι η αγάπη μας να σβήσει» σωστό κι αυτό, «Μι΄αγάπη για το καλοκαίρι θάμαι και γω», «Ποιος είσαι φίλε; Φλόγα η ματιά σου», «Επειδή σ΄αγαπώ τα φτερά ξαναβάζω στους ώμους, επειδή σ΄αγαπώ»… Και γύρισε ο χρόνος. Και θαρρείς βρεθήκαμε όλοι στο ραντεβού του. Σαν reunion. Στην ίδια πλατεία. Αυτά τα τραγούδια είναι «γονεικά». Δεν κρίνεις. Μόνο αγαπάς. Έτσι απλά. Και βγήκε στο μπαλκόνι ακριβώς από πάνω από την σκηνή μια κοπέλα και κάθισε σε καρέκλα και χάζευε κάτω. Και μπαινόβγαινε από την πόρτα του Παντοπωλείου ο ιδιοκτήτης του κι έφερε ρακάκι. Και η Φρατζέσκα έβγαλε το ένα της παπούτσι στα κλεφτά και κούνησε τα δάκτυλα να ξεμουδιάσουν και μια γιαγιά έπλεξε ξανά το κοτσιδάκι της εγγόνας της ενώ συγχρόνως τραγούδαγε. Κι ήρθε και ο Δήμαρχος. Και ο φούρναρης και ο μανάβης. Και κάποιοι Γάλλοι ή Γερμανοί που μάλλον δεν πίστευαν τι έβλεπαν κι έμειναν μάρμαρο χαμογελαστοί. Και τραγουδάγαμε όλοι. Και συνοδεύαμε και με παλαμάκια. Κι έλεγε και ξαναέλεγε ο Γιάννης Σπανός ότι ο τόπος ετούτος είναι μαγικός. Είναι! Και έμοιαζε σαν να παίζαμε όλοι κομπάρσοι σε ασπρόμαυρη ταινία και κάποιος σκηνοθέτης καθοδηγούσε ανθρώπους. Και έτσι που φούσκωνε το κέφι την καρδιά μας….Ανάμεσα σε πολλά είπε η Πέννυ ένα τραγούδι τσιφτετέλι. «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ»…Και έφερα με τις πρώτες νότες, σχεδόν με αυτοματισμό στο μυαλό, αιδοία που αναδεύονται σε τεράστια πιστά και αναψοκοκκινισμένα ανδράκια με μούσκεμα πουκάμισα που σπρώχνονται ενώ χτυπάνε παλαμάκια και κωλομυρίζουνε σκυφτοί. Προβλέψιμα γλέντια και συμπεριφορές. Σολάριουμ μαυρίσματα, με γαλλικά μανικιούρ στα δάκτυλα. Κατηγορία Ρέμος-sapiens. Και ανοιγόκλεισα τα μάτια και ξαφνικά σε κείνο ακριβώς το σημείο…Σε κείνο το τραγούδι έγινε κάτι αλλοπρόσαλλο.
Ανασηκώθηκε μια γριά από τη θέση της και άρχισε τον χορό. Έναν χορό σαν στράτα στρατούλα. Σαν βαρκούλα που γέρνει σε νερά. Με το φορεματάκι της μέσα στα λουλουδάκια… Μια γιαγιά σαν τις γιαγιάδες των διαφημίσεων. Με τα γυαλάκια της τα θαμπωμένα, το παντατίφ με τον μακαρίτη σε φωτογραφία και ένα πλεκτό σάλι στους ώμους για την δροσούλα της νύχτας. Μια γριά μεράκλωσε και σηκώθηκε έτσι στα ξαφνικά και ξεκούδουνα. «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ….Αυτό το λάθος μόνο μου ταιριάζει». Το λάθος.
Τα όμορφα «λάθη». Οι ανατροπές στα στερεότυπα. Τα αλλοπρόσαλλα στα αθηναϊκά μας μάτια-συνήθεια. Κι έγειρε ακόμα πιο πολύ η κοπέλα από το μπαλκόνι της και χτύπαγε και παλαμάκια. Κι έσκασε μύτη κι ένας με πιζάμα να κρυφοκοιτάζει στο στενό. Πήγε να κοιμηθεί ο δόλιος και τον ξεσήκωσαν οι φωνές που τραγουδούσαν στην πλατεία και σίγουρα θα είπε «χαζός είμαι να κοιμηθώ;» και βρέθηκα να τραγουδάω και γω ένα τραγούδι που μέχρι πριν σιχαινόμουνα. Και μετά απ΄αυτό το Διονυσιακό λεπτό, η Πέννυ στάθηκε στο κέντρο της πλατείας, χωρίς μικρόφωνο, χωρίς συνοδεία μουσικού οργάνου και τραγούδησε το «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι». Και δεν ακούγονταν κιχ! Και έφερα στο μυαλό την Βικάρα…Την Μοσχολιού. Σαν μνημόσυνο. Άξια η Πέννυ. Και ξανάνοιξα τα μάτια και είχε χαθεί και ο άνθρωπος με την πιζάμα που κρυφοκοίταζε από το στενό. «Πάει να σχολάσει το γλέντι. Χαζός είμαι να χάσω τον ύπνο μου» θα είπε. Και σπάσαμε χέρια σε παλαμάκια ασταμάτητα. Και θέλαμε κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο…. Μα ήταν αργά. 12.30 σε τούτα τα χωριά είναι αργά. Και ενώ φεύγαμε αναρωτιόμασταν…Μωρέ λες να παίξαμε κομπάρσοι σε ασπρόμαυρη ταινία; Η Τήνος μου. Η δική μου Τήνος. Ένα βράδυ στην κεντρική πλατεία του χωριού Αρνάδος. Σήμερα έχει Καριοφυλιά Καραμπέτη στα Λουτρά…Άνετα βγάζω χειμώνα. Η ζωή είναι απλή. Χτυπάτε καθίκια!

Ρέα Βιτάλη

Ένα άρθρο απο το Protagon ..Δες Εδω..