Η απόλυτη "decadence"του Ρωμιου

Οι πλούσιοι τα λένε στον ψυχαναλυτή, η μεσαία τάξη στον ψυχολόγο κι οι φτωχοί στον παπά." κι εγώ σε εσάς"

Ο φραπές αποτελεί μία "μεγάλη ανακάλυψη", αλλά και το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Ρωμιοσύνης. Πίνεται κατά κόρον απ' όλους τους Ρωμιούς ως ιεροτελεστία, συνοδεία τσιγάρου, κινητού, κλειδιών και γυαλιών ηλίου ..

Οι σύγχρονοι Ρωμιοί παπαγαλίζουν αρκετές φορές δύο-τρία απ' τα σπουδαία αρχαία ρητά όπως «γνώθι σ' αυτόν», «μηδέν άγαν», «μέτρον άριστον»  χωρίς βέβαια να τηρούν τίποτα απ' αυτά. Αντ' αυτών σχεδόν όλοι ακολουθούν τις ανεύθυνες και ξεπεσμένες Ρωμαίικες προτροπές «μη θίγεις τα κακώς κείμενα», «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ' την τρύπα», «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ' αφήσουμε», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», «ωχ, αδελφέ», «ναι μωρέ» και άλλα παρόμοια

Ουσιαστικά ο σημερινός Ρωμιός διακατέχεται από σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας ταυτόχρονα. Ανωτερότητας, διότι δήθεν κατάγεται απ' τους αρχαίους Έλληνες και κατωτερότητας, διότι αισθάνεται κάπου κατά βάθος μέσα του, ότι είναι ο Ταλιμπάν και ο ουραγός της Ευρώπης, χωρίς φυσικά να θέλει να το παραδεχθεί

Είναι καθημερινή η εικόνα του Νεορωμιού να πετάει τα σκουπίδια του απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου του, να ρυπαίνει τα ποτάμια, τις θάλασσες, τις ρεματιές, τα πάρκα, τις πλατείες, τις πόλεις ...; Δεκάδες μηνύσεις εκκρεμούν απ' την Ε.Ε. για τις παράνομες χωματερές που διατηρούμε ως το μοναδικό κράτος της Ένωσης. Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου η ανακύκλωση βρίσκεται ακόμα σε αρχικά στάδια και δεν προχωράει

Στην χώρα της Μπανανίας τα ραβασάκια, τα φακελλάκια, οι μίζες, οι συναλλαγές, οι παράνομες προμήθειες και κάθε είδους ρουσφέτια αποτελούν απλή καθημερινότητα στις συνδιαλλαγές μας. Απ' τον σκουπιδιάρη μέχρι και τον πρωθυπουργό λαδώνονται όλοι σ' αυτή τη χώρα. Το μαύρο και το παράνομο χρήμα, που κυκλοφορεί στη χώρα μας ξεπερνά κατά πολύ ακόμα και τον κρατικό προϋπολογισμό. Λέξεις που έχουν σχέση με την παρανομία όπως διαφυγόντα, διαμαρτυρημένα, φαλιμέντο, δόντι, μεσάζοντες, διπλοθεσίτης, λομόγιο, λάδωμα, καπηλία, κλοπές, κομπίνες και άλλα τέτοια ακούγονται συνεχώς και καθημερινά.

Οι νέοι μας συνεννοούνται μεταξύ τους πλέον με την νέα ρωμαίικη μόδα την γλώσσα των Greeklish. Πρόκειται για μία κορακίστικη και ακαταλαβίστικη γλώσσα, που στην κυριολεξία δεν μιλιέται και δεν διαβάζεται (!) αφού οι χρήστες χρησιμοποιούν Λατινικούς χαρακτήρες με Ελληνικές έννοιες! Την λαίλαπα αυτή την εισήγαγε το ίδιο το Ρωμαίικο παρακράτος μας σε δημόσιες πινακίδες, δημόσια έγγραφα, στην τηλεόραση και αλλού.


Επίσημο κρατικό στρατιωτικό έγγραφο γραμμένο σε Greeklish...
To ψάρι βρωμάει από το κεφάλι...

Η νεορωμαίικη οικογένεια αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Παχύσαρκοι γονείς να καπνίζουν, να πίνουν και να σαβουριάζουν ατάκτως σε ταβέρνες, με τα κακομαθημένα παχύσαρκα παιδιά τους να καταστρέφουν οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους, αποτελούν εικόνα καθημερινότητας για την οικογένεια της Ρωμιοσύνης. Ρωμιοί που καπνίζουν σε μέρη που απαγορεύεται, που σπρώχνονται και παίρνουν την θέση κάποιου άλλου συμπολίτη τους στην ουρά, που οδηγούν σαν μανιασμένοι, που τσακώνονται καθημερινά στους δρόμους για ψύλλου πήδημα, που, που, που ...;

Οι περήφανοι κατά τ' άλλα νέοι μας μέχρι και τις μεγάλες ηλικίες (άνδρες και γυναίκες) μένουν με τους γονείς τους (για να τους φροντίζει η μαμά τους, μαγείρεμα, πλύσιμο ρούχων, τσάμπα ύπνος). Οι Ρωμιές μανάδες συμβουλεύουν συνήθως τα παιδιά τους (κυρίως τα κορίτσια), όταν μεγαλώσουν να βρουν έναν πλούσιο και βολεμένο γαμπρό, για να τις πληρώνει και να τις ταΐζει, (ανεπίσημη πορνεία). Όσο για ένα καλό, τίμιο, ευθύ, ευγενικό, εργατικό νέο, που θα τις αγαπήσει πραγματικά ούτε λόγος να γίνεται. Οι decadence γαμπροί τύπου Κούγια, Φουστάνου, Ρουβά, αποτελούν πρότυπα για τις νύφες της Ρωμιοσύνης.

«Ο δούλος του θεού γεννήθηκε, ο δούλος του θεού βαπτίσθηκε, ο δούλος του θεού παντρεύτηκε, ο δούλος του θεού πέθανε». Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δούλοι, Ρωμιοί, Ραγιάδες.

 Η Ρωμιοσύνη καραδοκεί πάντοτε ψαλιδίζοντας τα φτερά μας, γκρεμίζοντας τα όνειρά μας, εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα προόδου μας, τρώγοντας τα παιδιά μας σαν άλλος Κρόνος, στο τραγούδι του Ρίτσου ...; «Η Ρωμιοσύνη», «και κει που πάει να σκύψει ...; με το λουρί στο σβέρκο ...;να τη να τη, πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει»...

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να προσβάλλει, ούτε να κατακρίνει άδικα ούτε να υποβιβάσει τους Ρωμιούς συμπολίτες μας. Όσοι είναι ευχαριστημένοι απ' την μίζερη και παρηκμασμένη Ρωμαίικη ζωή τους, ας συνεχίσουν την μοίρα και την αρρωστημένη πορεία προς τα βάραθρα της κατάντιας και της παρακμής, που τους οδηγεί η εξαθλιωμένη Ρωμιοσύνη.

 Όσοι όμως προβληματιστούν με τα στοιχεία του άρθρου και μπορέσουν και κοιτάξουν τους εαυτούς τους στον καθρέπτη, θα δουν αυτό το μέγεθος της κατάντιας μας, την...

 Ρωμαίικη decadence.