ΤΙ "πλάσμα" Εισαι εσυ..TV μου

Έχεις τηλεόραση; …Πλήρωνε… για την.. πλύση εγκεφάλου.

Στέκομαι μπροστά στο "πλάσμα" απορημένη με το κεφάλι γερμένη σαν σκυλάκι αυτοκινήτου που φρέναρε απότομα. Πλάσμα είναι η τηλεόραση, πλάσμα και μάλιστα τόσο περίεργα είναι αυτά που βρίσκονται στην οθόνη της.

Μας έχουν αλλάξει τα φώτα τα παλιό καναλα. Στο ένα μαγειρεύουν κολοκυθάκια,στο άλλο κοτόπουλο,στο επόμενο μακαρονάδα.
Άσε που δεν σε αφήνουν και δίαιτα να κάνεις με τους πειρασμούς,αλλά εκεί που κανονικά θα έβλεπες μια εκπομπουλα ή κάποια ταινία,η σήριαλ όπως τον Σουλεϊμάν στον Antenna. 

Το δελτίο ειδήσεων τελείωσε πριν από λίγο. Η Χούκλη μου είπε ότι γίνονται προσπάθειες για να παραμείνουμε στην Ευρώπη, αλλά έρχεται ο Σουλεϊμάν να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Εγώ ήξερα ότι ο Σουλεϊμάν πήρε την οθωμανική αυτοκρατορία από τα Βαλκάνια και την τράβηξε μέχρι την κεντρική Ευρώπη. Η σειρά με έχει πείσει ότι απλώς ο άνθρωπος τα μάζεψε και έφυγε για γλιτώσει από Σουλτάνες και παιδιά.
Ε, με την ευκαιρία είπε να κάνει και μία εκστρατεία.

Και μετά θέλουν ψηφιακή για να έρθει η ώρα να μας ζητήσουν και συνδρομή. Καλά με την όρεξη θα μείνουν. Έχει να πέσει γέλιο.
Έλεος, όχι άλλοι μάγειροι!

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας έγιναν ξαφνικά αναγνωρίσιμοι ως παίκτες reality, ως Big Chef και Master Brother, ως πρωταγωνιστές ενός αέναου σήριαλ με αμφίβολο τέλος και έπαθλο το παθητικό κοινό τους.

Όλοι μαγειρεύουν. Σε μια χώρα που δεν έχει να φάει ..

Παντού κατσαρόλες, τηγάνια, τετζερέδια, μπλάστες και εκατό λογιών κουταλοπήρουνα. Όπου γυρίσω το μάτι μου βλέπω πλεξούδες από σκόρδα, σακιά από πατάτες, λεκάνες με ζυμάρια, σπαλομπριζόλες και γαριδοκαραβίδες. Τι στο καλό έπαθαν όλοι τους και σκύψανε με τόση ευλάβεια πάνω στα πολυμίξερ και τις γκαζιέρες; 

Πότε έγινε της μόδας να είσαι μάγερας και δεν το κατάλαβα;  Κρατάνε στα χέρια τους μακριά μαχαίρια και γυαλιστερές κουτάλες και καταγίνονται με κάτι αλλόκοτα υλικά που πρώτη φορά τ’ ακούω. Σαν το φινόκιο. Τι είναι ρε παιδιά αυτό το φινόκιο; Ό,τι φαγητό κι αν φτιάξουν, φινόκιο τού ρίχνουν.

Ένα κοινό με μνήμη χρυσόψαρου που ζει και θα πεθάνει μπροστά στο δέκτη του, βλέποντας τους άλλους να “μαγειρεύουν” ενώ το ίδιο δεν είναι ικανό όχι μόνο να ψηφίσει, αλλά ούτε μια τηγανιά πατάτες να κάνει.. Θα πεθάνει με τα realities να διαδέχονται το ένα το άλλο και τη ζωή να περνάει έξω από την πόρτα του και να μην το αγγίζει.
Αν αυτό δεν είναι η χαρά του κάθε κυβερνώντος τότε τι είναι;