Ένας χρυσαυγίτης στο κρεβάτι μου!

Παίδες σόρι αλλά έχω κακά νέα. 

Πήγα προχτες σ΄ένα πάρτι ενός παλιού συμφοιτητή μου, λίγο μαλάκα, από τη σχολή. Το σπίτι του ήταν στη Νέα Ιωνία (που μεταξύ μας δεν έχει τίποτα νέον)- μονοκατοικία, περιποιημένο κηπάκι, ξέρετε τώρα, νοικοκυρεμένα πράματα. Ο κόσμος ήτανε πολύς, τα ποτά σε αφθονία, ο DJ γαμώ τους κούκλους. 

Παρά το γεγονός ότι εξαρχής ήμουν μουντρούχα, κάτι ζεστό και χαμογελαστό άρχισε να μιλάει στο κεφάλι μου (ναι, είναι αλήθεια παίδες, τελευταία ακούω φωνές. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι οι περί ων ο λόγος φωνές φωνάζουν κιόλας). Κορίτσι, έλεγε η πιο δυνατή φωνή, θα περάσεις φίνα και ωραία. Καλά έκανες και αποφάσισες να ρθεις στο πάρτυ του λίγο μαλάκα. Στο κάτω κάτω μην είσαι απόλυτη. Ο λίγο μαλάκας δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τον πολύ μαλάκα.
Από τη στιγμή που μπήκα μέσα χαιρέτησα 3-4 γνωστές φάτσες, απέφυγα να χαιρετήσω 5-6 γνωστές φάτσες και στράφηκα ολόψυχα στο μπουφεδάκι με τους κιοφτέδες και τα ποτά. Την άραξα αναπαυτικά στο πλάι ώστε να έχω πλήρη οπτικοακουστική επαφή με τον Dj και το στέρνο του, ντερλίκωσα καμιά τριανταριά κιοφτεδάκια με τη μία και στο καπάκι άρχισα να χαμηλώνω τη στάθμη του μπουκαλιού με το τζιν. Σημειώνω εδώ ότι η μάνα του συμφοιτητή ήταν εισαγωγέας ποτών, πράγμα στο οποίο βασιζόταν ανέκαθεν η δημοφιλία του (με σας παίδες, βλέπετε, είμαι ειλικρινής. Στον ίδιον βέβαια λέγαμε πως μας αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται. Βέβαια το ίδιο είναι αφού το άτομο αυτό συνήθως σκέφτεται το εξής: Τζάμπα είναι ρε μαν, ας πιούμε!)
Εκεί γύρω στο 6ο τζιν τόνικ (άμα έχει και τόνικ δεν μετράει για 6ο βέβαια, μετράει για 5ο, να τα λέμε κι αυτά) και ενώ αργοσάλευα ντιρλα στους ήχους εντελώς γελοίων dance κομματιών, βλέπω τον DJ να αφήνει το πόστο του σ΄ένα κοντό και να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Ταράχτηκα είναι αλήθεια. Ο ωραιότερος άντρας της βραδιάς έρχεται κατά πάνω σου, σκέφτηκα. Σιγά μην έρχεται για σένα μωρή, για τους κιοφτέδες έρχεται, σφύριξε μια κακιασμένη φωνή στ΄αυτί μου. Όχι αγάπη μου, για πάρτη σου έρχεται το παλικάρι, είπε μια άλλη. Ανασύνταξε δυνάμεις, βγες από το λήθαργο και μην πεις καμιά παπάρα προτού μετρήσεις μέχρι το δέκα. Μέχρι να ανασυνταχτώ όμως το παλικάρι ήρθε και στήθηκε απέναντι μου με το ύφος, έλα τώρα τυχερούλα, με έριξες. Αυτό παίδες πάντα μ΄εκνευρίζει.
-Λοιπόν; Τι ήθελες να μου πεις; με ρώτησε μετά ενός λεπτού σιγή (τι σιγή δηλαδή εγώ συνέχιζα να ακούω φωνές να ωρύονται. Μία που έμοιαζε με τη φωνή του Βυζόγκωνα έλεγε: Ζούλα αυτόν τον τετρακέφαλο τώρα. Μπορεί να είναι σιλικόνη. Μια άλλη φωνή που έμοιαζε με τη φωνή της Λογικής έλεγε: Τι μαλακίες είναι αυτές αγάπη μου; Μπαίνει σιλικόνη στο μπράτσο; Μια Τρίτη φωνή που έμοιαζε με του Ηράκλειτου έλεγε στωικά: Δεν μπορείς να περάσεις δυο φορές από το ίδιο ποτάμι.)
-Πως σου ρθε ρε φίλε ότι ήθελα να σου πω κάτι; απάντησα αγανακτισμένη. Και δεν έλεγα ψέματα παίδες μου αγαπημένοι. Δεν ήθελα να του πω κάτι. Ήθελα να του κάνω κάτι.
-Αφού είσαι καρφωμένη πάνω μου από τη στιγμή που μπήκες ρε μπέμπα.
Όπα! Τι άκουσα; Το παλικάρι με είπε Μπέμπα; Mπέμπα;;;!!!Στο μυαλό μου άκουγα μαχαίρια, μολότωφ, ξίφη και οπλοπολυβόλα να βγαίνουν από τα θηκάρια τους...-Μπαααα. Τον τοίχο από πίσω σου κοιτάω.
Το γκομενάκι έκανε μια κίνηση δυσπιστίας. Είχε προφανώς συνηθίσει όταν κάθεται μπροστά από ένα τοίχο να μην επικεντρώνονται στον τοίχο. Λογικό.
-Και γιατί κοίταγες τον τοίχο;
-Θα σου αντιστρέψω το ερώτημα. Και γιατί να μην τον κοιτάω; (κοπελιά αρχισες τις μαλακίες , είπε η φωνή νο 567. Αν θες να αντιστρέψεις το παλικάρι πάνω σε κρεβάτι, ποτέ να μην αντιστρέφεις το ερώτημά του.)
-Γιατί είχες κάτι πολύ καλύτερο να κοιτάς ακριβώς από κάτω.
-Σωστό κι αυτό, παρατήρησα παραιτημένη. Διότι έχω μια επιστημονική τιμιότητα παίδες. Αν ακούσω κάτι σωστό, το δέχομαι ακόμα κι αν μου καταβαραθρώνει το αμυντικό σύστημα. Το παλικάρι άλλωστε τώρα που το άκουγα μου φάνηκε μια χαρά παιδί. (πολύ παιδί, διόρθωσε η 67η φωνή)
Μη σας τα πολυλογώ αρχίσαμε το τσατ. Τσατ και ντρινκ μαζί βεβαίως δεν οδηγούν ποτέ σε ασφαλή μέρη. Ο Στάλιν δεν ήταν ντίρλα όταν υπέγραφε με τον Ρούζβελτ και τον Τσόρτσιλ της συμφωνία της Γιαλτας. Αλλά ούτε εγώ ήμουν ο Τσόρτσιλ , ούτε η μοίρα της Ευρώπης παιζόταν. Το μόνο που παιζόταν ήταν σε ποιανού το σπίτι θα καταλήξουμε. Και ευτυχώς καταλήξαμε στο δικό του. (λέω ευτυχώς γιατί αν πας στο σπίτι του άλλου και σκυλοβαρεθείς παίρνεις τα πραγματάκια σου και γίνεσαι μπουχός. Ενώ αν ο άλλος έχει ταφεί κάτω από το πάπλωμα πρέπει να φέρεις γερανό για να τον ξεκουνήσεις.)
Δεν θα σας περιγράψω τι έγινε όταν τελικά προσγειωθήκαμε στο κρεβάτι ( Άλλωστε έχετε όλοι δει το shame νομίζω) θα σας περιγράψω όμως τι έγινε μόλις άνοιξα τα μάτια μου και είπα να βγω από το κρεβάτι να πάω δουλειά. Σηκώνομαι λοιπόν βιαστικά και εκεί που πάω να βάλω το παπούτσι σκοντάφτω πάνω σ΄ένα βιβλίο πεταμένο στο πάτωμα. Κύματα χαράς με πλημμύρισαν. Και θεογκόμενος ΚΑΙ διαβαστερός; Κορίτσι έπιασες το τζακποτ. Σηκώνω το βιβλίο και τι να δω;
Χρυσή αυγή – προς το μέλλον…
Θεωρητικά ζητήματα για την στρατηγική και την τακτική του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος
Τμήμα Ιδεολογικών Μελετών
Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Τα θεωρητικά ζητήματα που ήξερα εγώ αφορούσαν στη σχολή της Φραγκφούρτης όχι στη Χρυσή Αυγή. Ασε που η λέξη θεωρητικά δίπλα στη Χρυσή αυγή ακούγεται κάπως αλλούταιρη. Πόση θεωρία χρειάζεται εδώ που τα λέμε άμα η συνήθης πράξη σου είναι να πλακώνεις στο ξύλο διάφορους;
Κοιτάζω έντρομη πάνω στο κομοδίνο το δικό του και βλέπω
Υπερασπίζοντας την εθνική μνήμη
ιστορία-γεωπολιτικη
Ν.Γ.Μιχαλολιάκος

Το χειρότερα όμως ήρθαν όταν σηκώνοντας τη μελέτη Μιχαλολιάκου έριξα το ρολόι του κάτω. Ο Θόρυβος τον ξύπνησε. Έτριψε τα μάτια του και με κοίταξε με απειλητικό ύφος. Για να σας πω την αλήθεια παίδες τα χρειάστηκα. Ποτέ δεν είχα έρθει σε επαφή στήθος με στήθος (πολλώ μάλλον μπούτι με μπούτι) με τον ταξικό εχθρό. Τους έβλεπα σε κανά πογκρόμ στον Άγιο Παντελεήμονα και τους απέφευγα σαν τον διάολο με το θυμίαμα. Ήμασταν σε δυο διαφορετικά σύμπαντα, αδύνατον να συναντηθούμε. Πως διάολο βρέθηκε ο χρυσαυγίτης DJ στο σπίτι ενός φίλου μου, έστω και λίγο μαλάκα; Μήπως συμβαίνει κάτι πολύ ανησυχητικό και εγώ αγρόν αγοράζω; (που λέει ο λόγος δηλαδή. Μακάρι να είχα φράγκα να αγοράσω κανένα αγρό και να την κάνω από το τρελάδικο)
-Τι έπαθες παιδάκι μου; με ρωτάει τελικά. Γιατί με κοιτάς έτσι;
-Πήρατε 5,3% στις δημοσκοπήσεις, είπα στο εντελώς άσχετο. (Γαμώ την τάση μου να λέω ακριβώς ότι έχω στο μυαλό μου όταν ζορίζομαι!)
-Ναι, είδες; χαμογέλασε αυτός όλο περηφάνεια. Κάναμε τους φόβους τους πραγματικότητα!
Όχι μόνο τους φόβους τους μεγάλε, σκέφτηκα. Και τους δικούς μας, και τους δικούς μας…
( Είναι αχόρταγοι αυτοί οι τύποι. Δεν φτάνει που θα μπουν στη βουλή, θέλουν να μπουν και στη δικιά μας την αυλή τώρα…)και έφυγα έντρομη τρέχοντας;....ακόμα τρέχω..
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

ΑΝΕΜΟΣ