Γιὰ τὴ ζωή

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε 

Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά, 

Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος, 

Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα. 

Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε 

Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ

Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ 

Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο 

μὲ τὰ χέρια σου δεμένα 

Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι 

Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια 

Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι, 

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους 

καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ 

Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ 

ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ 

Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ 

Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε, 

ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου 

Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου 

Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις 

Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι 

Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει 

πιότερο στὴ ζυγαριά.

Ναζίμ Χικμέτ