Μεγάλος έρωτας και κουραφέξαλα! (ή μήπως όχι;)

Τι πάει να πει μεγάλος έρωτας;

Πόσο ωραίο θα ήταν τελικά αν ξέραμε από την αρχή ότι βρήκαμε τον άνθρωπο της ζωή μας ή μήπως τελικά όλο αυτό το μυστήριο, όλη αυτή η αβεβαιότητα, όλο αυτό το ερωτικό πανηγυράκι της καρδιάς μας κάνει να πέφτουμε χωρίς όρια με τα μούτρα σ’ αυτό που λένε μεγάλο έρωτα;
Να τον ζήσουμε ρε παιδί μου στο τέρμα χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει ιδανικό ή παραμυθένιο τέλος;
Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα αποφύγουμε ομηρικούς καυγάδες, εντάσεις, ζήλιες, κατινιές, ξεσπάσματα, κι άλλα στραβά σε μία σχέση δύο διαφορετικών ανθρώπων; Ψάχνουμε τελικά τι;
Ψάχνουμε έναν σούπερ-ντούπερ άνθρωπο που θα μοιάζει με μας;
Έναν άνθρωπο που θα κουβαλάει τα ίδια μυαλά με μας;
Ακατόρθωτο, μη το ψάχνετε.
Όλοι διαφέρουμε
Και στη τελική το ίδιο καταντάει βαρετό
Όλοι έχουμε τις παραξενιές μας που αν τις βλέπαμε σε άλλους θα μας εκνεύριζαν.  Οπότε τι;(ρωτάω κι απαντάω μόνη μου!)

Οπότε ρισκάρουμε και παίζουμε το παιχνιδάκι που μας επιβάλει η μοίρα.
Ζούμε το πάθος σα να μην υπάρχει αύριο όσο κι αν κρατήσει αυτό.
Λίγο ή πολύ δεν το ξέρει κανένας.
Αλλά στο κάτω-κάτω τι νόημα έχει να κάνουμε τσιγκουνιές στα αισθήματα τη στιγμή που είναι το μόνο δωρεάν πράγμα πια για το οποίο έχουμε να δώσουμε το κάτι παραπάνω μας;
Στη τελική αυτά θα έχουμε να θυμόμαστε στα γεράματα μας ντε!.