Η ζωή μέσα στις τράτες και τα δίχτυα !!!

Oι ψαράδες είναι άνθρωποι μεγαλωμένοι στη θάλασσα, δεμένοι τόσο πολύ με το ντέρτι και τη χαρά τους, όπως την ονομάζουν, που θαρρείς πως στις φλέβες τους κυλάει θαλασσινό νερό. Δαρμένοι από την αλμύρα με χέρια σαν σκαλισμένα γλυπτά, λιγομίλητοι και τσεκουράτοι, πλάσματα πιότερο της θάλασσας παρά της στεριάς, με τη μοίρα τους να ‘ναι σφιχταγκαλιασμένη με τη θάλασσα, και τη γυναίκα τα δυο μεγάλα μυστήριο, όπως τα αποκαλούν.
Μπαίνοντας στο καΐκι, ανακαλύπτω έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τη στεριά. Σκέψεις και συναισθήματα, η ύπαρξη γενικότερα δονούνται από την ενέργεια της θάλασσας που τα κυκλώνει. Ο κόσμος της είναι εν πολλοίς άγνωστος σε εμάς και οι ψαράδες ανήκουν στους προνομιούχους που κατέχουν το μαγικό εισιτήριο της εισόδου. Όσες φορές κι αν μπήκα στα καΐκια, στις βάρκες, στα τρεχαντήρι, στις τράτες και στα γρι γρι, έχω μονίμως την πανίσχυρη αίσθηση ότι ξεκινάει ένα αλλόκοτο ταξίδι. Βιράρουμε την άγκυρα, μαζεύουμε τα σχοινιά από τον ντόκο και το καΐκι αφήνει τη στεριά με την νοσταλγία του ναυτικού που αποχωρίζεται την καλή του για άλλη μια, αναπόφευκτη φορά. .....

Η αίσθηση του αγνώστου, το ανεξέλεγκτο μυρμήγκιασμα στο κορμί, η ζωή που χρωματίζεται ξαφνικά από απίστευτη ενεργητικότητα, τα συναισθήματα που στριφογυρνούν με την οσμή του ταξιδιού, όλα ταιριάζουν ιδανικά όταν αρχίζει να ξανοίγεται στο πέλαγος. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω ένα είδος ζωντανής δραματουργίας, μια περίεργη πλοκή με τις απεγνωσμένες προσπάθειες των ανθρώπων να δαμάσουν τη θάλασσα, να ξεπεράσουν τις έμφυτες, αιώνιες 

αδυναμίες τους και να επιχειρήσουν να απαιτήσουν την υποταγή της στη θέλησή τους. ....Οι άνθρωποι της θάλασσας, κατά τον Προυστ, είναι ιχνηλάτες ενός κόσμου που αγνοούν οι στεριανοί. 

Είναι αναντικατάστατη εμπειρία αυτό που είχα την τύχη να ζήσω. Τους βλέπεις να διαβάζουν τις διαθέσεις της θάλασσας, να ακολουθούν τα μονοπάτια της κυνηγώντας τα ψάρια, να μοιράζονται τις ιστορίες τους. Γνωρίζουν τα νερά όπως τη γειτονιά τους, αλλά η θάλασσα παραμένει ένα μεγάλο, ανεξερεύνητο μυστήριο.που τους προκαλεί σεβασμό !!!!!

Μια φορά ψαράς, πάντα ψαράς, συνηθίζουν να λένε, καταδεικνύοντας έτσι την οικογενειακή παράδοση στο ψάρεμα, αλλά και τη σύνδεση του ανθρώπου με το μεγάλο μυστήριο. Κανένας ψαράς δεν θέλει τα παιδιά του να μπουν στη θάλασσα. Το μεροκάματο δύσκολο, το άγχος και τα νεύρα πολλά, οι φουρτούνες αμέτρητες. Δουλεύουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, εκτεθειμένοι διαρκώς στην υγρασία και στην αλμύρα, με ελάχιστη ξεκούραση, χωρίς ιατρική ασφάλιση. Εάν η ψαριά πάει καλά, θα πληρωθεί ο κόσμος. Ειδάλλως, είναι το μόνο επάγγελμα που μπορεί να δουλεύει κανείς πολύ σκληρά για ώρες και στο 

τέλος να μην αμειφθεί. Έξω στα ανοιχτά, κουμάντο κάνει η θάλασσα σαν να ζυγίζει αδιάκοπα την ποιότητα της ψυχής των ψαράδων και να τους επιβραβεύει ανάλογα !!!!
Όσο πιο σκληρές είναι οι συνθήκες εργασίας τόσο ισχυρότεροι οι δεσμοί που τους δένουν. Σε στιγμές έντασης, εξαντλητικής κούρασης και άγχους, διακρίνει κανείς καθαρότερα τον ανθρώπινο ψυχισμό. Τους έχω δει να κάνουν καλαμπούρια, σε στιγμές εξαντλητικής κούρασης. Να βοηθάει ο ένας τον άλλο στο κουβάλημα, να ματώνουν τα δίχτυα παρέα, να μαγειρεύουν και να τρώνε πάντα όλοι μαζί.

Υπάρχει μια αλληλεγγύη και μια συντροφικότητα επάνω στο καΐκι, εξαιτίας ίσως της αμοιβαίας εξάρτησης, ή επειδή σε έναν μικρόκοσμο όπως το περιβάλλον του καϊκιού, οι ανάρμοστες συμπεριφορές δεν έχουν θέση. Η μοναχικότητα του ψαρά χρωματίζει τη συντροφικότητα. Της προσθέτει αξία. Δένεται ο ψαράς με τους συντρόφους του αλλά παράλληλα συνεχίζει να νιώθει μόνος πάνω στο καΐκι . Όσο η θάλασσα κυβερνάει τη ζωή του, τόσο αυτός θα τυλίγεται από τον μανδύα της μοναχικότητάς του. … 

Ο περιορισμένος χώρος στο καΐκι ανταλλάσσεται με το άπειρο της θάλασσας και οι δύσκολες συνθήκες που βιώνουν γίνονται σκάντζα με την ελευθερία που ενυπάρχει σε αυτόν τον απλό τρόπο ζωής.
"Κάθε ψαράς είναι ταξιδευτής και κάθε μέρα ψαρέματος ένα ταξίδι".

ΑΝΕΜΟΣ.