Ξανά. Ξανά. Και ξανά.

Όταν είμαι στο τρένο μετά από μια κουραστική συνηθισμένη μέρα βάζω ακουστικά στα αυτιά και ένα τραγούδι να παίζει σε επανάληψη.
Ξανά. Ξανά. Και ξανά.
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να χαθώ.. σε μια ονειροπόληση, σε μια εικόνα του μέλλοντος, αποδιώχνω το παρελθόν, μεγαλώνω, ωριμάζω, σκέφτομαι καλύτερα. Η χώρα σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Ή μήπως περιγράψιμη; 
Ο κόσμος στους δρόμους. Όλοι αυτοί, όλοι εσείς, όλοι εμείς. Ή έστω κάποιοι. 
Η κατάσταση από πολύ σοβαρή και τραγική έως κωμική. Γκροτέσκο να παίζουμε τουλάχιστο. Να διαταράσσουμε την αρμονία, η οποία ούτως ή άλλως διαταράσσεται αυτή είναι η ζωή, να αναδεικνύουμε το ωραίο, την πραγματικότητά μας. Και να προσπαθούμε να γελάμε.

Μην αφήνεις τον εαυτό σου να γίνεται θύμα της εποχής του. 

Δεν είναι η εποχή μας που θα μας διαλύσει, όπως δεν είναι ούτε η κοινωνία. 

Έτσι και κατηγορήσεις την κοινωνία, καταντάς να καταφεύγεις στην κοινωνία για να βρεις τη λύση. 

Σήμερα υπάρχει η τάση να συγχωρούνται οι ηθικές ευθύνες από τα άτομα και να θεωρούνται θύματα των κοινωνικών συνθηκών. 

Αν χάψεις τέτοιο παραμύθι και το αγοράσεις, το πληρώνεις με την ψυχή σου. 

Δεν είναι οι άντρες που περιορίζουν τις γυναίκες. 

Δεν είναι οι κανονικοί που περιορίζουν τις αδερφές. 

Δεν είναι οι λευκοί που περιορίζουν τους μαύρους. 

Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι η έλλειψη χαρακτήρα. 

Αυτό που περιορίζει τους ανθρώπους είναι πως δεν έχουν το θάρρος!!!

δεν έχουν τη φαντασία να πρωταγωνιστήσουν στην ίδια τους την ταινία κι ακόμα λιγότερο να την σκηνοθετήσουν.