Δουλειά-Σπίτι * Σπίτι-Δουλειά !!!

Ζωή είναι  αυτή !!!

Ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων...
- Δευτέρα-Παρασκευή 8:30πμ-6:00μμ ..Λέτε στον εαυτό σας..είμαι ένα κομμάτι κρέας, τους ανήκω, κάνω ό,τι θέλουν.- Όλες τις υπόλοιπες ώρες: Δεν τους ξέρω, δεν υπάρχουν, κάθομαι και τρώω τα λεφτά που με πληρώνουν.
Η,Είστε απο αυτούς που λέτε Δουλεύω πολλές ώρες, και για πάρα πολύ καιρό έχω κλειστεί στον εαυτό μου και χάθηκα από όλους και από όλα. .«Δεν έχω χρόνο, έχω μια καριέρα να φροντίσω, έχω πολλές υποχρεώσεις, έχω να πληρώσω δόσεις για τηλεοράσεις, βίντεο, κομπιούτερ, για να πάρω αυτοκίνητο -που όμως δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω για να συναντήσω φίλους και συγγενείς γιατί οι αποστάσεις είναι μεγάλες και έχει και πολλή κίνηση-και γιατί δεν εχω χρονο.. οι άνθρωποι με απογοητεύουν, υπάρχει πολλή κακία στον κόσμο κ.τ.λ...μην ''μεταφέρετε'' τη δουλειά από το γραφείο στο σπίτι! Έχετε και προσωπική ζωή, αν το θυμάστε!
κι έρχεται στο μυαλό μου το εκπληκτικό ..που αναφέρει ο Αντώνης Σαμαράκης στην υπέροχη συλλογή διηγημάτων του «Ζητείται ελπίς».
«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα»
– όλοι μας χρειαζόμαστε περιόδους ηρεμίας και περισυλλογής για να επαναπροσδιορίζουμε τη θέση μας στη ζωή μας και τις ανάγκες μας..
Οχι δεν είστε ο ο μόνος η μονη που αισθάνεται μοναξιά στη δουλειά;
Αν αυτό σας χαροποιεί, δεν είστε ο μόνος ή η μόνη που δεν έχετε παρέα γιατί ... Κάποιες έρευνες αναφέρουν ότι ένα ποσοστό 10% του πληθυσμού ”αισθάνεται συχνά μόνο” ενώ το 67% ”αισθάνεται μερικές φορές μόνο”. Αν δεν πιστεύετε, κοιτάξτε να δείτε πόσα 090 νούμερα γνωριμιών κυκλοφορούν και θησαυρίζουν!
Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να περνάμε καλά παρέα με τον εαυτό μας,
γιατί θα περάσουμε ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μας μαζί του.
Μάθετε λοιπόν να απολαμβάνετε την μοναξιά, την ηρεμία και τη σιωπή και το βασικό είναι ν ¨ακούμε τις σκέψεις μας στη σιωπή !!!.
Σε μία κοινωνία όπου το απλό «καλημέρα» έχει λησμονηθεί από τους ανθρώπους, η χειρονομία μιας αγκαλιάς θεωρείται ξενική, οποιαδήποτε έκφραση αγάπης ή συμπάθειας αποτελεί ταμπού. Σ’ αυτή, λοιπόν, την κοινωνία μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος : «Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου».