"The End.."

Πως βάζεις τέλος σε μία (υπο)σχεση;

Το κάνεις βίαια ή σιγά σιγά; 

Ανοίγεις την πόρτα, γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις ή το συζητάς; 

Περιμένεις να πάρεις ή να δώσεις εξηγήσεις για να είναι το τέλος συναινετικό; 

Και σε τι θα ωφελήσει το ένα ή το άλλο; 

Στη μία περίπτωση φεύγεις τρέχοντας χωρίς να κοιτάξεις πίσω, χωρίς να ψάξεις με το βλέμμα σου τον άλλον, χωρίς να ακούσεις κουβέντα. 

Στην άλλη, διυλίζεις τον κώνωπα, ψάχνεις να βρεις ίσως δικαιολογία επανασύνδεσης, γι αυτό και ζητάς επίμονα εξηγήσεις; 

Ή είναι η δικαιολογία που ψάχνεις για να αιτιολογήσεις το τέλος; 

Αξίζει να δοθούν εξηγήσεις; 

Κι όταν αργείς να το τελειώσεις είναι γιατί δεν θες να το αποδεχτείς; 

Δεν έχει να κάνει με την αγάπη ή έχει; 

Η αγάπη δοκιμάζεται καθημερινά. Σου τελειώνει όμως; 

Αγαπάς τη μία και σταματάς ν αγαπάς την άλλη; 

Σταματάς και ποτέ ν αγαπάς από τη στιγμή που αγάπησες;

Έχουν σημασία τα ερωτήματα; 

Τα γεγονότα είναι αυτά που καθορίζουν τις εξελίξεις. 

Από τη στιγμή που η στάση είναι ξεκάθαρη, τα λόγια είναι περιττά. 

Η αποξένωση είναι γεγονός και η απόσταση όχι σε χιλιόμετρα αλλά σε επικοινωνία είναι δεδομένη. 

Κάποια στιγμή, είτε είναι πριν το τέλος είτε μετά, η άνω τελεία θα γίνει κάτω τελεία και παύλα και θα ελευθερωθείς σαν να σου έχει φύγει το βάρος που σε κρατούσε δέσμιο. 

Τη στιγμή που το τελειώσεις μέσα σου, τότε τελειώνει για σένα!!!