Και τι Μένει στο Τέλος??

Αυτό που σου μένει στο τέλος, είναι ο εαυτός σου.
Όσοι κι αν φύγουν, όσοι κι αν μείνουν, όσοι κι αν σε αγαπούν, όσοι κι αν είναι αδιάφοροι, όσοι κι αν σε μισούν, όσα κι αν συμβαίνουν γύρω σου και για οποιοδήποτε λόγο, τελικά σημασία έχει να είσαι εσύ ο ίδιος εντάξει με τον εαυτό σου.
Να ξέρεις ότι δεν έκανες κάτι από μίσος, ότι δεν έκρινες από την πρώτη, ότι έδωσες ευκαιρίες, ότι αγάπησες, ότι ήσουν ειλικρινής, ότι έδωσες, ότι νοιάστηκες.
Να ξέρεις ότι συγχώρεσες, ότι κράτησες χαρακτήρα, ότι σεβάστηκες.
Κι αν ο άλλος δεν σεβάστηκε, δεν νοιάστηκε, δεν ενδιαφέρθηκε να ικανοποιήσει τίποτε άλλο παρά τις προσωπικές του επιδιώξεις, αποχωρείς όμορφα κι ωραία χωρίς πολλά πολλά.
Αν δεν σε σηκώνει το κλίμα δεν κάθεσαι να προκαλείς περισσότερο.Αν δεν είσαι επιθυμητός, φεύγεις. Και συνεχίζεις αλλιώς.....
Φτάνει να νοιώθεις μέσα σου καλά. Γιατί όταν πεθάνεις κάπου, κάποτε, θα είσαι μόνος σου.
Κι αν δεν τα έχεις τακτοποιημένα και λυμένα μέσα σου, θα είναι ακόμα πιο δύσκολο όσο πλησιάζεις στο τέλος σου.

Αυτό για μένα είναι Λυτρωτικές Αλήθειες γιατί δείχνουν πόρτα και έξοδο... και  οδηγούν αλλού, είτε προς τα "μέσα" για ηρεμία και ενδοσκόπηση, είτε για παρακάτω σε κάποια φάση....