ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ!!

Η Ζωή μου μια βόλτα

Τελευταία προσπαθώ να βρω τι με φοβίζει πραγματικά,

Τι θέλω να κάνω και τι από όλα όσα κάνω και έχω στη ζωή μου με ευχαριστούν. Μέσα σε όλα αυτά ανακάλυψα και κάτι άλλο πιο σημαντικό και σοβαρό: ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ!!! φοβάμαι τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουμε και αρνούμαι να κάνω σοβαρές αλλαγές γιατί φοβάμαι μην μεγαλώσω μη γεράσω πριν την ώρα μου
το τελευταίο διάστημα ειδικά αρνούμαι να κάνω οτιδήποτε που ΔΕΝ με ευχαριστεί, έχω πάθει άρνηση...όπως λέει και το γνωστό άσμα :

”Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα!”

Δε θέλω παιδάκι μου να μεγαλώσω σου λέω..μήπως όλοι οι άλλοι βιάζονται;;; Ουφ..μήπως να το πάρετε λίγο αλλιώς, Δε μπορώ Πως να συμβαδίσω την ψυχή μου με τις ρυτίδες μου και τα λευκά μαλλιά ..καταπιέζομαι!

Λένε ότι Είναι πολύ όμορφος και ερωτικός ο άνθρωπος που έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ακριβώς όπως ο ταυρομάχος που μπαίνει στην αρένα σίγουρος, δυνατός και λαμπερός και αρπάζει τον ταύρο από τα κέρατα.

Ε όχι δεν Θα μου άρεσε να έχω αυτή τη λάμψη στα μάτια ...κουράστηκα
Ε όχι δεν θέλω το κυριλέ υφάκι σου κι έλα να κάνουμε παρέα όπως παλιά..

Εγώ θέλω να κάνουμε ποδήλατο,να περάσουμε ώρες στη θάλασσα..να περπατάμε και να τρέχουμε σε άγνωστα μονοπάτια μέσα στο δάσος να συζητήσουμε! Δεν θέλω να γεράσω πριν την ώρα μου...

Οι ευθύνες μας εξελίσσουν. ΛΕΝΕ Μέσα από αυτές μαθαίνουμε τον εαυτό μας, παίρνουμε πρωτοβουλίες, ρισκάρουμε, ανακαλύπτουμε τα όριά μας και τα ξεπερνάμε. Σε κάθε νίκη πανηγυρίζουμε. Σε κάθε ήττα χαμογελάμε,η κλαίμε ανάλογα ανασυντασσόμαστε και συνεχίζουμε ε κουράστηκα να πέφτω και να σηκώνομαι..Αν αυτό είναι το ελιξήριο της νεότητας..δεν το θέλω.
Λέτε να έχω το σύνδροµο του Πήτερ Παν μήπως ζω  στη… χώρα του Ποτέ;
Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας και να τα ξεπεράσουμε.Λένε Όταν κρυβόμαστε διαρκώς δε ζούμε τη δική μας ζωή, αλλά τη ζωή κάποιου άλλου.Και αυτό μας στερεί το φως, το οξυγόνο και μας γερνάει.
ίσως να κουράστηκα επειδή τα έκανα όλα νωρίς στη Ζωή μου

Εγώ πάντως που έγινα μικρή μαμά, νιώθω μόνη μου, καμία στην ηλικία μου από τις φίλες μου δεν έχει παιδιά μεγάλα οι φίλοι μου που είναι ηλικίας (42-47) και τα παιδιά τους είναι κοντά στα 6-7.
Εγώ νομίζω ότι αυτές οι γενιές από το 80 και μετά θα αργήσουν πολύ να μεγαλώσουν γιατί ως τα 24 πάνω κάτω σπούδαζαν, εδώ άντρες 30 ετών και ακόμα μένουν με τη μαμά τους και κάνουν σαν εφηβάκια, χώρια που οι οικονομικές δυσκολίες της εποχής αλλά και όλα αυτές οι σπουδές που αναγκαστικά θα κάνεις για να γίνεις ανταγωνιστικός (λέμε τώρα) θέτουν τους περισσότερους υπό την παρατεταμένη ασπίδα των γονέων τους.
Άρα και λογικά θα αργήσουν να πάρουν περαιτέρω ευθύνες...παλιά στα 30 είχες δουλειά και καριέρα, τώρα μόλις που ουσιαστικά ξεκινάς να αναπτύσσεσαι...
στο μυαλό μου ο 30ανταρης του σήμερα είναι ο 20αρης του χτες (και στα μυαλά αλλά και στην τσέπη), άρα τότε θα έκανες οικογένεια στα 30, τώρα στα 40 και αν).

Παιδιά και το λέω εκ πείρας μεγαλώνεις, όταν πιστεύεις ότι η Ζωή σου δεν έχει 

κανένα νόημα, όταν αφήνεσαι, όταν η ανία κυριεύει όλο το είναι σου.
Μεγαλώνεις όταν πια δεν μπορείς ν' ερωτευτείς .

και πιστεύω ότι ..το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως..

Μένουμε πάντα παιδιά λοιπόν και ενώ εμείς θέλουμε να ισχύει αυτό για εμάς τα παιδιά μας μεγαλώνουν..

ΜΑΤΣ  ΜΟΥΤΣ