Είμαι μια Νομάς..Όπου γης και Πατρίς

Καλημέρα και σήμερα απο Αθήνα ακόμα και λέω ακόμα γιατί βλέπω παντού γύρω μου βαλίτσες σκοντάφτω σε κουτιά απο παπούτσια και μισογεμάτα σακ βουαγιαζ.
Ναι αυτή είναι η Ζωή μου με βαλίτσες μονίμως γεμάτες, ρούχα βιβλία σκορπισμένα σε 3 σπίτια και στα 4 σημεία του ορίζοντα, μιαν αρμαθιά κλειδιά, ωσάν δεσμοφύλακας στο Γεντί Κουλέ, μπερδεύω τα ονόματα των φίλων μου, ξεχνάω ποιός ξέρει ποιόν, πού έχω γνωρίσει ποιόν, πολύ συχνά μου διαφεύγει το για πού ταξιδεύω, ένας χαμός, σας λέω.στο σπίτι μου στο χωριό είναι για Χριστούγεννα και Πάσχα στην Αθήνα είναι η Επιστροφή μου στην αφετηρία κάθε φορά και τα καλοκαίρια μου ανήκουν στην Τήνο Έκτοτε, ζω πότε εδώ, πότε εκεί, πότε παραπέρα, έχει ένα σασπένς η υπόθεση: όταν με παίρνεις τηλέφωνο, δεν ξέρεις σε ποιο σημείο της χώρας θα είμαι..Εν ολίγοις, περνάω τη μισή μου ζωή γεμίζοντας βαλίτσες και την άλλη μισή αδειάζοντας τες. Κι όταν δεν ταξιδεύω, περιμένω. Καράβια, λεωφορεία, αεροπλάνα,σαν τη Βίβιαν Λη στα όσα παίρνει ο Άνεμος, anyway..Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι μου ζηλεύουν τη νομαδική ζωή μου και δεν καταλαβαίνουν γιατί γκρινιάζω. Ίσως όταν τη βλέπεις απέξω είναι γοητευτική. Πάντως όταν τη ζεις, είναι 

απογοητευτική, είναι όπως όλες οι ζωές: λίγο κουραστική και ενίοτε βαρετή (ναι, ακόμα και αυτή). Βέβαια, νομάδας μάλλον γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Πρέπει να το θέλεις, αλλιώς δεν την παλεύεις, κι όσο κι αν δυσανασχετούμε εμείς οι νομάδες, κατά βάθος δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε αλλιώς. Τώρα που έχω απο το Πάσχα να φύγω, ένα στερητικό το έχω πάθει. Αφού να φανταστείτε,έχω αφήσει τις βαλίτσες μισογεμάτες έτσι, για να φτιάχνομαι χαχαχα!

Έμαθα, λοιπόν, ότι όταν είσαι νομάδας τα βγάζεις πέρα με τόσο λίγα (ρούχα, παπούτσια, λεφτά) που δεν θα το πίστευα ποτέ για τον εαυτό μου. Ξέρετε, οι νομάδες πρέπει να έχουν πάντα μαζί τους όλα τους τα πράγματα. Και τι ειρωνεία της τύχης για έναν Ταύρο, σταθερά προσκολλημένο στα υλικά του αγαθά, να πρέπει να επιλέξει μόνο μερικά από αυτά για να πάρει μαζί του…ευτυχως είναι καλοκαίρι μερικά μπλουζάκια  σορτσάκια σανδάλια τέλος ..Αυτό που έχω πάντα μαζί μου όπου κι αν πάω είναι η μεγάλη μου αγάπη το lap-top είναι ο κόσμος μου εσείς κι εγώ Αυτό που μου λείπει πολύ στη Ζωή μου είναι η οικογενειακή θαλπωρή διότι, δεν το κρύβω,νοιώθω παντού ξένη:δεν έχω συνηθίσει ακόμα τη νομαδική ζωή , μου φαινόταν πολύ σκληρό να φεύγεις συνέχεια και να μη μένεις πουθενά. Στις ζωές των άλλων γίνονταν ένα σωρό πράγματα κι εγώ τα έχανα όλα, διότι, χάρη και σε μια έμφυτη γκαντεμιά που με διακρίνει, ήμουν πάντα και στο λάθος μέρος, εκεί που δεν συνέβαινε τίποτε.Κυρίως, βέβαια, προσπαθώ να βάλω σε τάξη τα προαναφερθέντα: γνωστούς, ρούχα,μια χούφτα φίλους κλπ. ,

Όπως κι αν έχει, το σίγουρο είναι ότι πέτρα που κυλά ποτέ δε χορταριάζει κι όταν ταξιδεύεις συνέχεια ανανεώνεσαι, καθαρίζει το κεφάλι σου και βλέπεις τα προβλήματα λίγο πιο ψύχραιμα κι αυτό βοηθά να τα αντιμετωπίσεις. Ενίοτε, δεν τα βλέπεις καθόλου, διότι είσαι μακριά, πράγμα που βοηθά ακόμα περισσότερο. Οπότε, καλά ταξίδια,σε ήρεμες θάλασσες να έχουμε που λέει κι ο φίλος μου ο καπετάν Κώστας !!! Τήνος σου "έρχομαι....