Δεύτερη Ζωή δεν έχει!!!

θέλω σήμερα  να σας πάω μια βόλτα να σας σεργιανίσω σε αγαπημένα μονοπάτια και να σας παραθέσω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το «Λόγου Χάριν», του Χρόνη Μίσσιου.
«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.
Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;
Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε… κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”...Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…
Προσπαθούμε πάντα να «οργανώνουμε» και να «τακτοποιούμε» τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας. Ναι, ακόμη και στις σχέσεις μας…θέλουμε να είναι και αυτές οργανωμένες. Μα τότε, πραγματικά, πώς είναι σχέσεις…; Μπορείς άραγε να βάλεις σε καλούπια τα συναισθήματά σου; Έχουμε ξεχάσει να ζήσουμε. Να νιώσουμε. Να είμαστε παρορμητικοί.
Ξέρεις τι κάνουμε; Θυσιάζουμε τις σχέσεις μας, τα συναισθήματά μας, εμάς τους ίδιους, και «δολοφονούμε την ουσία» μας. Γιατί; Μπορείς να βρεις απάντηση σε αυτό το ερώτημα
Που κάναμε λάθος για να τιμωρούμαστε έτσι; Όλα θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε. Μαζί. Αυτό το «μαζί» κάνει τη διαφορά. Αυτό θα μας έκανε να διαφέρουμε από τη μάζα. Αλλά το χάσαμε και αυτό. Σε μια κοινωνία διαλυμένη, όπου το μόνο που έχουμε και στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε και να επενδύουμε είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ξέρεις τι κάνουμε; Θυσιάζουμε και αυτές. Διαλυόμαστε. Χάνουμε τον εαυτό μας και χάνουμε και το «εμείς».
Υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας, αντί να συνειδητοποιήσουμε το πόσο σημαντικοί είμαστε, ακόμη και μέσα από τα λάθη μας. Παίρνουμε τη ζωή μας τόσο λογικά… Είναι τρελό..
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι κουράστηκα, βαρέθηκα να πιστεύω σε κάτι μόνη μου. Κουράστηκα να επενδύω σε συναισθήματα, σε ανθρώπους, σε σχέσεις και τελικά, να μένω μόνη μου. Γιατί τελικά, το «εγώ» πάντα κερδίζει. Το «εμείς» χάνεται και θυσιάζεται τόσο εύκολα. Και εγώ τώρα, χάνω το «εγώ» μου. Είναι αλυσίδα. Χάνω το νόημά μου. Γιατί πίστευα ότι μπορώ να βρω το «εγώ» μου, μέσω του «εμείς».
Ο Stephen King έχει πει ότι «τα τέρατα είναι αληθινά. Όπως και τα φαντάσματα. Ζουν μέσα μας και μερικές φορές κερδίζουν». Μην τα αφήσεις να κερδίσουν. Απλά μην τα αφήσεις.
χρονης Μισιος ...Δες εδώ ~