I’m a dreamer…

Ναι είμαι ..ονειρεύομαι ακόμα όλα αυτά που δεν ήρθαν όλα αυτά που έβαλα στο κουτι ως ανέφικτα προσωρινά η μόνιμα και ακόμα περιμένω ότι κάποια στιγμή θα έρθουν .. Ονειρεύομαι ακόμα τον πητερ παν να με πιάσει από το χερι και να με πάει στη χώρα του ποτέ ναι έχω ακόμα δικαίωμα στο όνειρο γιατί αισθάνομαι παιδί και όταν μιλάω με τον μικρο πρίγκηπα μου και την αλεπού είναι οι καλύτεροι φίλοι μου εμπιστεύομαι τυφλά και απολαμβάνω τις συζητήσεις μου μαζί και ναι αγαπάω τον χαλιλ γκιμπραν όταν μου απαγγέλλει ………Το βιβλίο το βρήκα στην διεύθυνση http://issuu.com/hermesperris/docs/kahlil_gibran/7?e=6223455/3598179

 και χάνομαι όταν χαζεύω στο κενό και οι εικόνες χορεύουν στο κεφάλι μου έτσι όμορφα όπως εγώ τις έχω πλάσει ..Και ναι είναι ο κόσμος μου και νιώθω οικεία όμορφα πετάω με ταξιδεύουν πάνω από τα σύννεφα εκεί που στα όνειρα μου πίστευα ότι πάντα εκεί άνηκα σαν το σπίτι μου Αλήθεια και ψέματα ..δεν σημαίνει τίποτα για έμενα εμείς επιλέγουμε που θέλουμε να ζήσουμε δικό μας έργο είναι ισορροπίες σκληρή λέξη αναγκαία μεν αλλά μπορούμε να έχουμε και τα δυο η καθημερινότητα εξαφάνισε το παιδί από μέσα μας πάψαμε να είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας σκληρύναμαι και το παιδί κλαίει μέσα μας θρηνεί και εμείς τι κάνουμε? Το μαλώνουμε το σπρώχνουμε πιο βαθιά στη λήθη του μυαλού μας γιατί ? για να μην νιώσουμε ευάλωτοι και μας προσπεράσουν στα θέλω μας και 

τα πρέπει όλος αυτός ο σκληρός μικρόκοσμος που μας περιβάλει φοβόμαστε τη διαφορετικότητα τι θα πει ο κόσμος αυτό πληρώνουμε χάσαμε το νόημα τις ζωής μας έννοιες όπως αγάπη αλτρουισμός έρωτας συμπάθεια πίστη μας τρομάζουν το εμείς το αντικατέστησε το εγώ τα λόγια αντικατέστησαν τις πράξεις και τα όνειρα έρχονται και φεύγουν εξατμίζονται στον αέρα σαν σαπουνόφουσκες πουφ .. και μένουμε στο σήμερα στο σκληρό τώρα και είμαι τόσο ξένη σαυτόν τον ψεύτικο κόσμο τον δήθεν και θέλω να γίνω πάλι παιδί να ζήσω στο παραμύθι μου ψάχνω τριγύρω μου για τις νεράιδες με το μαγικό τους ραβδί τι ζητώ μια τινκερμπελ η τον πρίγκηπα μου να με πάρουν μαζί τους ..ζητώ πολλά?

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε..-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…................

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… 

Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

(Antoine de Saint Exupéry, 1943)