Ευτυχώς που δεν είμαι Τέλεια!!

Τέλεια είναι μια ωραία μέρα Μμμ ένα νόστιμο εκλεράκι ένα μαύρο στενό φόρεμα με βαθύ άνοιγμα στη πλάτη και ένα ζευγάρι κομψές κόκκινες εικοσαποντες γόβες ναι αυτές μάλιστα!! ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα να χαζεύεις αγκαλιά με τον καλό σου όταν ο ήλιος βουτά στη θάλασσα τέλεια είναι μια στιγμή που χαλαρώνεις και τη ζεις με ανθρώπους έτσι ξαφνικά να ανοίγονται συζητήσεις να σε συναρπάζουν και να αφήνεσαι αυτό για μένα είναι τελειότητα και ελευθερία και πάνε μαζί πακέτο..Βασικά δεν μου αρέσει η τελειότητα , είναι μια ψευδαίσθηση, αντίθετα λατρεύω τις ατέλειες Δεν αξίζει τον κόπο να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε για χάρη της γνώμης των άλλων Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε η Barbie σε αυτόν τον κόσμο που όλα μετριούνται από την εικόνα Έχουμε μάθει λοιπόν να ξοδεύουμε τα χρόνια μας ψάχνοντας το τέλειο. Ξοδεύουμε τη ζωή μας σε μια αναζήτηση, από ανθρώπινη ματαιοδοξία. Θάβουμε το πάθος και την αλήθεια μας κάτω από μακιγιαρισμένους φόβους, ανασφάλειες και ανάγκη για επιβεβαίωση. Ακόμα και τους ανθρώπους μας «ξοδεύουμε», παλεύοντας να τους φέρουμε πιο κοντά στο ιδανικό. Παριστάνουμε πως τους ερωτευόμαστε, πως τους αγαπάμε και παλεύουμε ασταμάτητα να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Να τους φτάσουμε στο εξιδανικευμένο πρότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Θυσιάζουμε ψυχές, αισθήματα, στιγμές . Και μετά ..δεν μας αρέσει θέλουμε να το αλλάξουμε ..Για ποιο λόγο λοιπόν να κάνουμε αυτό τον ατελείωτο αγώνα να γίνουμε τέλειοι-σαν τις μηχανές; Μα οι μηχανές δεν είναι τέλειες. Γιατί είναι φτιαγμένες από ανθρώπους… δεν υπάρχει Τέλεια η Ατέλεια – σωστό ή λάθος, Ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι λάθος και σωστό; Λένε ότι είναι υποκειμενικό και πως ότι σε κάνει χαρούμενο ποτέ δεν είναι λάθος Όμως εγώ λατρεύω τα λάθη. Είμαι εξαρτημένη απ αυτά και πιστεύω πως μια ζωή γεμάτη «σωστά» δεν έχει νόημα…είναι βαρετή Τα λάθη μου είναι εγώ Δε θέλω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος είπε ο Καζαντζάκης διότι μιλάει για ελευθερία από τα πάντα Γινόμαστε ελεύθεροι όταν σταματήσουμε να αναζητούμε την αγάπη και την αποδοχή από τους άλλους. Δίνουμε όση αγάπη μπορούμε γιατί και αυτό από μόνο του μας γεμίζει πολύ αλλά δε φιλοδοξούμε να πάρουμε αγάπη. Διότι όταν επιδιώκουμε να πάρουμε αγάπη αλλοιώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Γεμίζουμε με ενοχές αν κάνουμε κάτι που δεν αρέσει στον άλλον, αυτοτιμωρούμαστε, αρχίζουμε σιγά σιγά να νερώνουμε το κρασί μας ως προς τις απόψεις μας, υποχωρούμε ... γιατί το κάνουμε αυτό? η πραγματική ελευθερία θα ήταν όχι μόνο να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, αλλά και να την υπερασπιζόμαστε χωρίς να φοβόμαστε μήπως δε γίνει αποδεκτή από κάποιον που ζητάμε την αγάπη του. Αχ ποτέ δεν θα καταλάβω ..είμαστε δέσμιοι των συναισθημάτων μας? όσο νιώθουμε, είμαστε ανελεύθεροι? Αν ισχύει αυτό εγώ δε θα γίνω ποτέ επί της ουσίας ελεύθερη γυναίκα παρά θα αναλώνομαι στη τζάμπα μαγκιά…Anyway ,Μου αρέσει απλά να ζω. Άρα, ότι θέλω το έχω ήδη: ζω...Όλοι μπορούμε να είμαστε τέλειοι θαρρώ Μέσα στην ατέλειά μας …Αλώστε είμαι κι εγώ ένα ραγισμένο δοχείο ..Δες εδώ   τι εννοώ !!