Παντοτινές Αγάπες υπάρχουν?

❥¸¸.☆¨¯­`­❥

οι αγάπες οι μεγάλες δεν τελειώνουν

Πονάνε, υποφέρουνε, ματώνουν

Κι αρχίζουν πάλι απ' την αρχή.... 

❥¸¸.☆¨¯­`­❥

Τα λόγια σε αυτές τις αγάπες είναι περιττά. Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δεν πηγαίνουν στον παράδεισο. Είναι οι ίδιες ο παράδεισος. Μιλούν η σιωπή, τα βλέμματα, η τρυφερότητα που ο χρόνος δεν μπόρεσε να αποξενώσει. Ότι είναι αγνό, αυθεντικό και τόσο βαθύ δεν χάνεται. Ζει για πάντα μέσα μας. Ίσως παραμερίζεται με πολύ πόνο και επίπονη προσπάθεια κάτω από δύσκολες συνθήκες και προσωπικές αδυναμίες. Όμως δεν χάνεται. Πρέπει να είσαι πολύ κυνικός, υπέρμετρα σκληρός και να έχεις χάσει μεγάλο μέρος της ανθρωπιάς σου για να ξεχάσεις μια τέτοια αγάπη. Είναι αυτή η υπέροχη ζεστασιά που ορίζει την ίδια τη φύση μας οι αγάπες αυτές ποτέ δε χάνονται, αυτόν που αγαπάς πάντα θα τον νοιάζεσαι και θα κρατάει ένα μέρος της ζωής σου και της ψυχής σου ακόμα και αν όλα τα άλλα έχουν χαθεί. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Πρέπει να βρεθούν δυο άνθρωποι στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή.
Πόσοι τολμούν τελικά; Πόσοι αφήνουν την προστατευμένη περιοχή τους για να ξεχυθούν στο άγνωστο κι όπου βγάλει;
Γιατί, δεν μπορείς να ξέρεις όταν αρχίζεις μια σχέση αν θα είναι καλή ή κακή Συνήθως η αποτίμηση γίνεται όταν περάσουν τα χρόνια ή όταν έχει τελειώσει. Έτσι γεννιούνται οι μεγάλες αγάπες. Αυτές που αντέχουν στο χρόνο. Αυτές που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν μεγάλες Προσωπικοί παράδεισοι του καθενός που μένουν χαραγμένοι στη μνήμη, που ταξιδεύουν το νου, που κρατούν την καρδιά πάντα ζεστή. Άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί απόλυτα, δόθηκαν ολοκληρωτικά, παθιάστηκαν σαρκικά. Άνθρωποι που έβαλαν το συναίσθημα πάνω από τη λογική, τον πόθο πάνω από τις προσωπικές ανάγκες, και αγαπήθηκαν αιώνια. Τότε ξέρεις πως θα ζεις για πάντα γιατί ότι κι αν γίνει, θα είσαι στην καρδιά κάποιου, πάντα…