Σε ποιον ανήκει η φαντασία;

-Τα παιδιά έχουν ένα μοναδικό χάρισμα: μπορούν να ονειρευτούν

Κάποτε μια μάνα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα τη συμβούλευε να κάνει ώστε να βοηθήσει το παιδί της να γίνει σαν εκείνον. Ο Αϊνστάιν απάντησε χαμογελώντας: «Να του λέτε παραμύθια», και της εξήγησε πως χωρίς φαντασία, και μάλιστα αχαλίνωτη, οι άνθρωποι δε θα είχαν ανακαλύψει ποτέ τους τίποτα, γιατί θα αδυνατούσαν να σκεφτούν οτιδήποτε διαφορετικό.

Υπάρχει η άποψη, ότι η φαντασία δεν μπορεί να δημιουργήσει καινούργιες εικόνες.
Μας δείχνει πράγματα που στην ουσία ξέρουμε ήδη.
Είναι δηλαδή άμεσα συνδεδεμένη με το υποσυνείδητο μας.
Με εκείνο το μέρος του εγκεφάλου μας, που ποτέ δε χρησιμοποιούμε.
Η φαντασία μας κρατάει καταγεγραμμένες όλες εκείνες τις εικόνες - μνήμες,
που έχουν χαθεί στο πέρασμα των αιώνων και τις εμφανίζει
ακριβώς μέσω της λειτουργίας της φαντασίας στο συνειδητό μας.


Αν λοιπόν όντως ο άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί παρά μόνο πράγματα,
εικόνες και ιδέες που έχει ήδη δει, τότε μπορείτε να καταλάβετε, ότι όλα εκείνα
που φαινομενικά ανήκουν στο χώρο του παράξενου και του παραμυθιού,
δεν είναι τίποτα άλλο, από πληροφορίες που υπάρχουν κωδικοποιημένες μέσα του.
Δεν υπάρχουν παραμύθια, μόνο παλιές πραγματικότητες κληρονομημένες από γενιά σε γενιά, με ένα καταπληκτικό μηχανισμό αιώνιας διατήρησης τους.
Λένε ότι μέσα σε όλους μας ζει ακόμα ένα παιδί.

Η φαντασία ενός παιδιού μειώνεται σημαντικά όταν το παιδί καταναλώνει αρκετό χρόνο βλέποντας τηλεόραση. Η παθητικότητα που δημιουργεί η τηλεόραση, το εμποδίζει να βρει δημιουργικότητα. Αν δεν περιορίζεται σε μικρές δόσεις η τηλεόραση φέρνει αρνητικά αποτελέσματα, αφού προβάλλει έναν κατασκευασμένο κόσμο βίας με απρόσιτα πρότυπα.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι όλο το βάρος πλέον έχει πέσει στο gameplay και τα γραφικά.
Δεν αντιλέγω,καλά και βασικά είναι και αυτά,κανένα παιχνίδι όμως που έχει άριστα γραφικά και άψογο gameplay- δεν είναι όπως τα παραμύθια της γιαγιάς και του παππού- , -τουλάχιστον για εμένα- μία εμπειρία αντίστοιχη ενός παραμυθιού με ωραία και βαθιά ιστορία.Τα τελευταία όμως χρόνια μου μοιάζει ότι η φαντασία χάνεται. Μειώνεται και φθίνει. Βρίσκω εγώ περισσότερη στο πέταγμα και το ταξίδι ενός ροδοπέταλων, παρά στα πιο δυνατά δημιουργήματα. Που να οφείλεται αυτό;
Στην τεχνολογία ίσως ? στο ότι οι άνθρωποι έχουμε πολλά στο μυαλό μας και αφηνόμαστε στη κονσόλα ενός video-games-για να ξεχαστούμε ..δεν ξέρω
Σε ποιον ανήκει η φαντασία;
Ανήκε στο μικρό παιδί που έβλεπε τα φτωχά χρώματα και ταξίδευε; Ήταν όντως μικρή η παλέτα κι αδύναμο το τσιπ; Ή μήπως ανήκε στον dev; Είχε αυτός το μαγικό κλειδί και το άγγιγμα να φτιάχνει φαντασία με φτωχά υλικά και το χρησιμοποιεί τώρα για “άλλους σκοπούς”;

Μεγάλωσα, γέρασα και το παιδί μέσα μου σιγά σιγά χάνεται; Στερεύει η δική μου φαντασία;Οπότε αναρωτιέμαι σε ποιον ανήκει η φαντασία και ποιος ευθύνεται που αυτή μειώνεται, αλλάζει;

Ας κάνουμε ας σκεφτόμαστε ας φανταζόμαστε ας μιλάμε για έναν καλήτερο κόσμο! Πολύ περισσότερα δουλεύουμε μέσα μας παρά έξω μας. Εγώ σκέφτομαι 10 και κάνω 1. Και μου βγαίνει κι άλλα ντάλλων! Τυχαίο; Δεν το νομίζω!!!! ¨

Όταν όμως σκέφτομαι 1 και κάνω 1 και το κάνω κι όπως το σκέφτηκα τότε μου βγαίνει. Μόνο που δεν το κάνω συχνά. 

Ξεχνιέμαι και παρασύρομαι γαμώτο!