«Θα σου πω μια ιστορία»

 θα σας πω κάτι που ήδη γνωρίζετε. Πώς να περιγράψω με λέξεις ότι νιώθει μια  ψυχή που ζει και αναπνέει;
Πώς να σας κάνω να καταλάβετε πως δεν πρέπει να ζούμε για  το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας
η ιστορία αφορά  εμένα εσένα όλους μας που ξεχνάμε να ζήσουμε ας
 κοιτάξουμε πίσω μας 
 Για να πάμε μπροστά,για να συναντήσουμε το αύριο....Κοιτάζοντας πίσω είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
κι όμως....κάποτε είμαστε παιδιά κι εμείς...
Ξέρεις, ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν επικίνδυνα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» αλλά κανένας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Σπάγαμε τα χέρια και τα δόντια μας αλλά την επόμενη μέρα ήμασταν πάλι στο δρόμο.
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα αλλά δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Έφευγε το «κακό αίμα» και δεν μπορούσες να κατηγορήσεις κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου.
Δεν είχαμε Playstation, Wii, δορυφορική τηλεόραση, home cinema με ήχο surround, κινητά, internet… 
Εμείς....................
Είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα και απλά βγαίναμε στο δρόμο για να συναντηθούμε και να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα… Δεν υπήρχαν online games τότε και ήταν ο μόνος τρόπος για να παίξεις κάτι με άλλους.
Τη μέρα, την περνούσαμε έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Τα παιχνίδια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας, από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και όταν θέλαμε να δούμε τους φίλους μας, πηγαίναμε σπίτι τους με το ποδήλατο ή με τα πόδια και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Δεν παίρναμε άδεια από τους γονείς μας, ήμασταν ολομόναχοι, χωρίς υπεύθυνους. Για σκέψου…

Τότε τα σχολεία ήταν όλα δημόσια και κάθε μέρα μας ταλάνιζε το άγχος της εξέτασης. Το απόγευμα δεν είχαμε φροντιστήρια, μόνο βαρετό διάβασμα και αγγλικά, τρεις φορές την εβδομάδα. Κάποιοι δεν ήταν καλοί μαθητές κι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Για σκέψου…

Μεγαλώσαμε μόνοι μας αλλά οι γονείς μας ήταν συνέχεια παρόντες. Δεν εκλιπαρούσαμε για λίγο από τον χρόνο που αφιέρωναν στη δουλειά τους, ούτε είχαμε νταντά την τηλεόραση. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία κι υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε… κι ωριμάσαμε. Και μετά ποιος μας φταίει, που τα σημερινά παιδιά μας φαίνονται χαζοχαρούμενα και κακομαθημένα;

Ποιον να δείξω ότι φταίει
Εϊ! Αυτή είναι η γενιά μου

ΑΝΕΜΟΣ