Ακούω καθημερινά γύρω μου από άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών:
«Βρήκα των άνθρωπο μου», βρε μπράβο χαίρομαι ειλικρινά. Παντρεμένους/νες - ελεύθερους/ες – δεσμευμένους/νες …..και…τι?..Περνά ο καιρός, βρίσκω πάλι τον ίδιο άνθρωπο - τι κάνεις με την/τον τον ρωτώ. «Ξέρεις, καλά πάει αλλά...» Άντε πάλι ένα αλλά….-τι έγινε - είναι και η γυναικεία περιέργεια στην μέση. «Τίποτα το ιδιαίτερο απλά…, δεν ξέρω κάτι πλέον έχει αλλάξει
Δηλαδή ; ρωτάω
«Δεν ξέρω σου λέω, ίσως φταίει ότι δεν ήταν τελικά όπως τον περίμενα»
Και πως τον ερωτεύτηκες ; Είστε περίπου 2 χρόνια μαζί , ναι;
Ναι λέει, 2 και 3 μήνες .
Ωραία, τι είναι αυτό που δεν ήταν από την αρχή και ξαφνικά άλλαξε; .
«Να μωρέ, είναι κάτι που δεν ξέρω πώς να το πω»..
«Δεν με τραβάει πλέον όπως πριν , δεν με γεμίζει , δεν τον σκέπτομαι όπως πριν. Άστο τώρα, φτάνει. Δεν θέλω άλλο να το συζητήσω….θα κουραστεί και αυτός και θα τελειώσει όπου να ‘ναι»
Έτσι δηλαδή το σκέπτεσαι; Θα κουραστεί και θα τελειώσει; Μα είσαι στα καλά σου;..Τελικά τι κάνουμε; Το αφήνουμε να τελειώσει από μονό του ή προσπαθούμε να το συζητήσουμε για να το κρατήσουμε !
Και έρχομαι τώρα να βάλω τα μεγάλα ερωτηματικά μου …..
- Γιατί θέλουμε να κάνουμε σχέσεις?
- Γιατί πάντα ζητάμε και κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε?
- Τι θέλουμε τελικά από τις σχέσεις μας ?
- Γιατί να μην μπορούμε ή να μην έχουμε την διάθεση να συζητήσουμε με τον άλλον/η που πριν ένα διάστημα ήταν ότι καλύτερο στην ζωή μας ?
Ας απαντήσω εγώ πρώτη ( με τα δικά μου πιστεύω )
Δημιουργούμε σχέσεις γιατί θέλουμε να έχουμε διπλά μας ένα άνθρωπο που θα μας δίνει αγάπη, ανάσα ξεκούρασης ( από το άγχος ), βοήθεια σε όλα όσα μας προβληματίζουν, αγκαλίτσα και ζεστασιά ψυχής στα δύσκολα, ένα άνθρωπο βρε αδελφέ που να νοιάζεται για μας και εμείς για αυτόν ……
Γιατί δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε, γιατί ποτέ δεν βάζουμε απέναντι στο καθρέπτη εμάς. Να δούμε εμείς αν αλλάξαμε ή γιατί δεν μας γεμίζει πλέον ο άλλος/η, γιατί στην τελική ζητάμε πάντα από τους άλλους και όχι από εμάς ( είναι πιο εύκολο ). Θέλουμε να παίρνουμε τα πάντα από τους γύρω μας …σχεδόν όλοι …..και να δίνουμε όσα θέλουμε εμείς .
Να έχουμε κάποιον /α που να σκίζεται για την πάρτη μας, να τρέχει κάθε φορά που εμείς θέλουμε και μπορούμε, να είμαστε εμείς το επίκεντρο του και ο Θεός του, και όλα αυτά χωρίς και πολλές απαιτήσεις από τον άλλον/η
Γιατί είμαστε πολύ κουρασμένοι από την δουλεία και το άγχος, δεν έχουμε την διάθεση και για άλλες συζητήσεις, που θέλουν να προβληματιστούμε, να βρούμε λύσεις, να ασχοληθούμε και με αυτά. ...έχω αλλά στο μυαλό μου αυτό το διάστημα !
Αστό θα τελειώσει από μονό του που θα πάει θα κουραστεί και ο άλλος.
Τα βάζω λοιπόν με όλους μας , άντρες γυναίκες, όλων των ηλικιών, γιατί δεν κάνουμε κάτι να κρατήσουμε αυτό που ερωτευτήκαμε κάποτε, αυτό που μετά από 1 , 2 ,3 …7 , 8 ,9 χρόνια ξέφτισε.
Ήταν ότι καλύτερο στην ζωή μας πριν από ένα…..δυο …..τρία ….τέσσερα χρόνια……. Και όπως λένε και οι επιστήμονες, στην επταετία όλα γίνονται πλέον μια συνήθεια ή γίνονται δεκτά χωρίς να υπάρχει από καμιά πλευρά η διάθεση να αλλάξει κάτι.
Συνεχίζουμε μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο ή αυτό που έχουμε να τελειώσει, να τελειώσει από μονό του.
Κάποτε, κάποιος μου είχε πει: «Πάντα η ζωή δίνει ευκαιρίες να βρεις αυτά που έχεις χάσει ή αυτά που δεν έχεις ζήσει, να διορθώσεις τα λάθη σου.
Μόνο κοίτα, να μην έχουν περάσει τα χρόνια σου και να μην έχεις ξεχάσει τι θέλει η καρδιά σου».
