Αν ζωγράφιζα τη ζωή θα έβαζα μπόλικο γαλάζιο στον ουρανό.
Από εκείνο το γαλάζιο το καθαρό, το αυθεντικό.
Το γαλάζιο της θάλασσας.
Θα έβαζα αυλή μ' αγιόκλημα και γιασεμί.
Κι ένα παγκάκι κάτω από τη λεμονιά.
Θα έβαζα χαμόγελα παιδιών και φωνές χαράς.
Και μπόλικα "γιατί" από παιδιά που θέλουν να μάθουν τα πάντα.
Αν ζωγράφιζα τη ζωή θα έβαζα δυο καρδερίνες σε λευκό κλουβί.
Και θα ζωγράφιζα χρόνο για ν' ακούμε τις φωνές τους.
Αν ζωγράφιζα τη ζωή θα έσβηνα τον πόνο.
Θα έσβηνα τα δάκρυα και τους κόμπους στο λαιμό.
Θα ζωγράφιζα κουράγιο και θέληση.
Και στιγμές.
Μικρές.
Αν ζωγράφιζα τη ζωή θα ήταν πολύχρωμη.
Και φωτεινή.
Θα 'ταν η αύρα η καλοκαιρινή και το φθινοπωρινό αεράκι στη βεράντα.
Θα ζωγράφιζα μυρωδιές κι αισθήματα.
Δυόσμο.
Βασιλικό.
Κανέλα.
Μπαχάρι.
Αν ζωγράφιζα τη ζωή θα έβαζα κρασί κι αγάπη.
Πώς να 'ναι άραγε το χρώμα της αγάπης;
Κόκκινο υποθέτω, όπως το κρασί.
Θα ζωγράφιζα θάλασσες κι ωκεανούς για να διασχίσω.
Για να βρώ καινούρια χρώματα.
Για καινούριες πινελιές.
Αν ζωγράφιζα τη ζωή, δε θα πετούσα ποτέ το πινέλο μου
