Πόσο απέχει «ότι ήταν μοιραίο να συμβεί!» από το ε «Μα, τι του βρήκα;»

Όταν ζούμε έναν Έρωτα και είμαστε στην έναρξη του love story τότε μακαρίζουμε το μαγικό και μυστικό κάρμα που μας ένωσε,όρκοι και φαντασιώσεις συνθέτουν ένα μόνο μέρος από την διαπλοκή του έρωτα. 

Ο ερωτευμένος δεν διανοείται να μιλήσει εσωτερικά, με τον εαυτό του, αν αληθεύει ο έρωτάς του ή αν υπάρχει πιθανότητα κάποτε να απομυθοποιηθεί ή να φθαρεί ή τί θα κάνει αν χρειασθεί να ζήσει χωρίς έρωτα.. Αντίθετα, είναι βέβαιος για την μοναδικότητά του, πετά στα σύννεφα, καθώς ο έρωτας είναι μια συνεχής ψυχική διέγερση που αποζητά εξηγήσεις, υποθάλπει χρήσιμες αυτο-αναλύσεις και αφυπνίζει την ανάγκη συγχώνευσης με ένα άλλο πρόσωπο, μέσω της εξερεύνησης ενός κόσμου άγνωστου, αυτού που ανήκει ο σύντροφός του.
Και μετά έρχεται ..Ο χωρισμός, η απότομη διακοπή της σχέσης από τον ένα από τους δυο ερωτικούς συντρόφους περικλείει πένθιμα αλλά έντονα συναισθήματα, το μαρτύριο της απώλειας, την συνύπαρξη αγάπης και μίσους, θυμού και θλίψης αλλά είναι ως ένταση και ενέργεια μια κινητήρια ώθηση για ενδοψυχικές αλλαγές. Η πάλη με τους δαίμονες της απώλειας, ενός κόσμου που δεν προλάβαμε να εξερευνήσουμε είναι μια συναισθηματική επιβεβαίωση ότι αυτός ο έρωτας υπήρξε αληθινός και ότι κάποιος άλλος έχει το φταίξιμο αυτής της διάλυσης, εδώ δεν έχουν εύκολο τόπο οι προσωπικές ενοχές.
Όταν μια σχέση ξεφτάει χωρίς φανερό λόγο μας αφήνει απορημένους, με ερωτήματα αυτο-αμφισβήτησης: «μα τί του είχα βρει, δεν είμαι εγώ για αγάπες, δεν μπορώ να δεσμευθώ , πού πήγε ο έρωτάς μου, είμαι θύμα των φαντασιώσεών μου;».Τραυματίζεται λοιπόν η ικανότητά μας να αγαπάμε, η δυνατότητά μας να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Μια τέτοια απογοήτευση είναι ο χειρότερος τρόπος να κάνει κάποιος τον απολογισμό του, μια προδοσία του εαυτού , ένα αυτογκόλ, μια εναντίωση στον ίδιο τον εαυτό, επειδή ο έρωτας είναι πάντα σπουδαίος, δεν είναι ντροπιαστικός, κάθε σχέση, όσο αρνητική κι αν είναι, έχει την αξία της, υπηρετεί βαθύτερες ανάγκες. Όμως, η μοίρα μας είναι ταγμένη να γεμίζουμε κάθε φορά με ένα νέο έρωτα το κενό της απουσίας του , να μην παραιτούμαστε από την αίσθηση του αναζητητή αλλά και να μπορούμε να αντέχουμε την φθορά και την καταστροφή του,Και σας βάζω το καίριο ερώτημα: τι είναι στην ουσία ο έρωτας ρε παιδιά;;;Ουσία είναι για κάθε άνθρωπο και κάτι άλλο , έτσι;...Λάθος…Ουσία είναι μόνο αυτό που είναι ίδιο και στους δυο ανθρώπους μέσα στη σχέση …αλλιώς είναι πάπαλα…
Σας έβαλα να διαβάσετε όλο αυτό το κατεβατό, για την υποτιθέμενη ουσία,του έρωτα και της απομυθοποίησης του μην μπορώντας όμως να σας δώσω καμία κατεύθυνση γιατί ο κάθε άνθρωπος τον έρωτα του τον βιώνει διαφορετικά άσχετα αν όλην αυτήν την ώρα μιλούσα για ουσία…
Ο “καθημερινός”άνθρωπος , αν το καλοσκεφτείς, δεν έχει τίποτε να λύσει….αν του δώσεις και έναν μισθουλάκο να πορέυεται, λίγο ποδόσφαιρο, καμιά γκόμενα, καμιά πρέφα ή ένα ουζάκι που και που με τους κολλητούς.τέλεια…βολευεται και ζει την καθημερινότητα του και αισθήματα όπως ο έρωτας έρχονται στη Ζωή του δευτερεύοντα γιατί όπως είπε και Ο Αρχιμήδης “Μη μου τους κύκλους τάραττε …”.