"Μωρό μου πότε θα μεγαλώσεις Επιτέλους."

Μ¨Αρέσει να είμαι παιδί αλλά κάποιες φορές όταν έχω ανάγκη να αποδράσω από τη σκληρή ενήλικη πραγματικότητα μου..Η παιδικότητα σε σωστές δόσεις είναι αναγκαία στη Ζωή μας οχι συνέχεια καταντά γελοίο αν έχεις ανθρώπους γύρω σου που ξέχασαν να μεγαλώσουν με το σύνδρομο του Πίτερ παν πόσο να αντέξεις ενα μεγάλο παιδί γύρω σου ανεύθυνο ευθυνόφοβο ασταθή χαρακτήρα και προσπαθώ να καταλάβω Γιατί αγαπάμε τους άντρες; παρόλο που μένουν παιδιά...Ξύνω το κεφάλι μου. Αλλά δεν μου αρκεί. Πρέπει να θέσω σε λειτουργία εκείνον το μηχανισμό που τους βάζω κάτω απο τον μεγεθυντικό φακό και τους αναλύω..
Απο μικρά τα αγοράκια όταν παίζουν νιώθουν ότι είναι σούπερ ήρωες (Batman, Superman ή Spiderman) και τα μικρά κοριτσάκια νιώθουν ότι είναι μικρές πριγκίπισσες (Barbie ως επί το πλείστον). Αυτό δεν είναι κακό. Είναι ωραία η φαντασία, είναι ωραίο να είσαι παιδί και να έχεις φαντασία. Το πρόβλημα προκύπτει όταν μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ούτε ο Superman ούτε η Barbie. Αυτό λέγεται ενηλικίωση...κατι που αποφεύγουν μερικοι να συμβαδίσουν με την ηλικία τους..κι αναρωτιέμαι ..αυτούς τους Άντρες(παιδιά) κάποια μανα τους μεγάλωσε μαμάδες που τους είχαν μια ντάνα καλοσιδερωμένα πουκάμισα κρεμασμένα στο πόμολο της πόρτας...μαμάδες που  με μεγάλη αυταπάρνηση γίνονται χαλί για να πατήσει ο γιόκας και του μαθαίνουν ένα πολύ σημαντικό μάθημα: Ότι ο Άντρακλας δεν έχει ούτε μία ευθύνη και πάντα θα υπάρχει μία γυναίκα να μαζεύει τα σκατά τους...τα θρυλικά τάπερ της Μανούλας τους με το φαγάκι για όλη την εβδομάδα μέσα στο ψυγείο.. μαμάδες που μεγαλώνουν “Λεβεντόπαιδο Αρίστους”...

Συγχαρητήρια Μανούλες !!! 

Όχι.. ότι δεν έχουν ευθύνη και οι πατεράδες που είναι το πρότυπο τους ...
Από μικρά τα μαθαίνουν να είναι έντονα ανταγωνιστικά: το να χάσουν σ’ ένα αθλητικό παιχνίδι, αυτό το περίφημο παιδί μου "οι άντρες δεν κλαίνε" τους μαθαίνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους, την ευαισθησία τους και να δημιουργούν έτσι μια παραπλανητική εικόνα για τον εαυτό τους και συναισθηματική απόσταση απο τους συντρόφους τους!!!Οι περισσότεροι άντρες μεγαλώνουν με πατεράδες που κι εκείνοι κρατούσαν συναισθηματικές αποστάσεις από τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους. Το μοντέλο των αντρών για την αρρενωπότητα, για τον άντρα με Α κεφαλαίο, είναι λίγο ως πολύ να μοιάσουν στον μπαμπά τους: να καταπιέσουν τα πιο τρυφερά τους συναισθήματα, ν’ αρνηθούν τις συναισθηματικές τους ανάγκες και να νοιώσουν ή να εκφράσουν ευαλωτότητα και μιλάω για όλους τους άντρες που συναντάμε στη Ζωή μας...Άντρες δεν είναι μόνο τα αρσενικά με τα οποία σχετιζόμαστε. Άντρες είναι τα αδέλφια μας, οι πατεράδες μας, οι κολλητοί μας, είναι εκείνοι οι ιδανικοί (ή ιδεατοί) σύντροφοι που δεν μας «έκατσαν» ποτέ. Άντρες είναι οι γιοι μας. Είναι ο μισός κόσμος μας. Όσα μειονεκτήματα και αν μετρήσουμε, πάντα υπάρχει εκείνη η στιγμή που θα σε κάνουν να λιώσεις. Από ηδονή, από έρωτα, από ευτυχία, από περηφάνεια....και ρωτάω εγώ τώρα ???
Γιατί αυτή η γενιά ανδρών αρνείται να μεγαλώσει; Μήπως ... Γιατί είναι μια γενιά που έχει μάθει να παίρνει χωρίς πολλές θυσίες και να απολαμβάνει τις πολυτέλειες της σύγχρονης ζωής χωρίς να μοχθήσει πάρα πολύ γι' αυτές....
Η δεκαετία του '70 ή του '60 ανάγκαζαν τους νεαρούς (Άντρες) να ωριμάσουν πιο γρήγορα. Λεφτά δεν υπήρχαν, ασφάλεια και σταθερότητα δεν υπήρχαν, οπότε η δημιουργία οικογένειας, η εξασφάλιση των προς το ζην, Αυτό το κλίμα δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ονειροπόληση και αθωότητα. Όποιος δεν σοβαρευόταν νωρίς, πεινούσε κι έτσι το αξιακό περιβάλλον της εποχής προσαρμοζόταν ανάλογα...Από τη δεκαετία του 80 '90 και μετά οι νεαροί (Άντρες) είχαν ξαφνικά δυνατότητες να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν και να 
αναβάλουν την ωρίμανσή τους με την υποστήριξη των γονιών τους, οι οποίοι δεν είχαν αυτές τις ευκαιρίες στην εποχή τους. Και απ' ό,τι αποδείχτηκε, αυτή η γενιά, που μπήκε στην εφηβεία από το 80 '90 κι ύστερα,δεν έχει βγει από αυτήν ακόμα με αποτέλεσμα  να μην παράγει τίποτα και να μη χτίζει τίποτα για το μέλλον αλλά αυτά τα στοιχεία της παιδικότητας, τα σπάνια και τα πεπερασμένα, τα κρατάει περισσότερο ..Αν είχε να χτίσει και να παράξει, ναι, τότε θα το συζητούσαμε (γιατί τότε, μάλλον, θα είχε λόγους να μεγαλώσει). Αλλά δεν έχει. Παρέλαβε καμένη γη. Θα περάσει καιρός μέχρι να ξαναγίνει το έδαφος εύφορο. Ειναι  μια γενιά χαμένη. Ίσως δύο...

Οπότε  υπομονή κορίτσια !!!!

Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες κάτω των 25-30 είναι άνεργοι σήμερα. Δεν ξέρω αν και πότε θα γίνουν αυτοί οι νέοι εργαζόμενοι αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, ενήλικες δεν θα γίνουν ποτέ...
Ας αποδεχτούμε οι άντρες δεν μεγαλώνουν (άρα και δεν γερνούν) ποτέ!!! Γιατί κι εμείς  είμαστε από τη φύση μας ριψοκίνδυνες (παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα) και μεγαλύτερο ρίσκο από το να αγαπάς έναν άντρα δεν υπάρχει...Αν αυτός δεν είναι λόγος, τότε ας τους... εξολοθρεύσουμε. Και να δούμε ποιοι θα μας διηγούνται μετά τόσο ωραία παραμύθια.