Γειά σου γύφτισσα ζωή !!!!

Σε αναμμένα κάρβουνα...κάθομαι πάλι Νιώθω ότι δεν με χωράει το σπίτι...θα μου πεις τώρα γύρισες ούτε 15 μέρες δεν πάνε αλλά νοιώθω ότι ..Ήρθε η ώρα να φύγω πάλι να πάρω τους δρόμους δεν αντέχω εδώ το τσιμέντο με σκοτώνει δεν εξηγείται αλλιώς εγώ σε κάποια άλλη Ζωή θα ήμουνα τσιγγάνα gypsy τώρα θα μου πείτε τσιγγάνα και ξανθιά δεν παει αλλά για όλα υπάρχει μια εξήγηση κάποιος πρόγονος μου ίσως έκανε καμιά απιστία με μπαλαμο ..έτσι εξηγείται!!!

Το διαισθάνομαι το νοιώθω κάτι σαν Déjà vu Γειά σου γύφτισσα ζωή αισθάνομαι οτι δεν έχω πατρίδα η πατρίδα μου είναι ο κόσμος όλος και το να κάθομαι άπραγη right now, only makes it worse. Και η πλάκα είναι, ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, γιατί δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι που νιώθω, απλώς it feels as if everything is about to change και αδημονώ... Λες και δεν μπορώ να κάτσω σε ένα μέρος να ηρεμήσω: δονούμαι. χτυπάνε καμπανάκια πρέπει να φύγω ντιν πρέπει να φύγω ντον...ντιν ντον και σαν άλλη Ντόρα εξερευνήτρια μαζεύω το τσαντάκι του sport billy βάζω μέσα τα απαραίτητα ..ξέρετε κραγιόν make up Eyeliner γόβες τσαντάκια φουλάρια και πολλά πλάνα για το ταξίδι και φεύγω έτσι απλά Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω Σαν αερικό…Έρχομαι και φεύγω.
Είμαι εδώ, είμαι εκεί, είμαι γενικά παντού. Και πουθενά...και ξέρω γιατί το κάνω...Μένω λίγο, δεν θέλω να γίνομαι συνήθεια να μην με βαρεθείται.
Μ αρέσει να εξαφανίζομαι και να με ψάχνετε Είμαι κυκλοθυμική, το ένα λεπτό γελώ, χτυπιέμαι από τα γέλια, το άλλο σκοτεινιάζω. Φαίνεται στα μάτια αλλά ποτέ δεν θα το πω, ακόμα κι αν με ρωτήσετε θα σας απαντήσω «τίποτα». Δεν είναι τίποτα. Η εικόνα μου είναι το γελαστό κορίτσι. Πως δεν πληγώνομαι, πως δεν με νοιάζει για πολύ, πως προβληματίζομαι για λίγο και μετά το προσπερνώ, με άνεση, χωρίς κόπο. Εκεί κι εδώ. Σαν το ξωτικό. Κρύβομαι πίσω από τα δέντρα και γελώ πονηρά. Μόλις πας να μ’ αγγίξεις χάνομαι. Εξαφανίζομαι .Θέλω να φεύγω πρώτη. Από το μπαρ, από την εκδρομή, από παντού. Να μην μένω ξοπίσω. Η πιο σωστή στιγμή για να φεύγεις είναι όταν είσαι στην καλύτερη σου διάθεση. Αλλιώς ξεθυμαίνουν όλα, πέφτουν, γίνονται μίζερα. Όταν αγαπάς πρέπει να φεύγεις. Να μην χαλάσει, να μην γίνει άχρωμη η αγάπη σου. Να την θυμάσαι και να χαμογελάς από αρχή μέχρι τέλος. Να είσαι μούσα, όχι γυναίκα με φακιόλι και βλέμμα σκοτεινό. Να είσαι αέρας και βροχή και κύμα. Να προκαλείς συναισθήματα έντονα, όχι μια επίπεδη γραμμή. Να φεύγεις ακόμα κι αν πονάς… ακόμα κι αν ξεριζώνεται η καρδιά σου. Να ξέρεις να φεύγεις πριν τελειώσει. Συνειδητά, όχι από φόβο. Πιο καλά μια γλυκιά ανάμνηση από ένα άχρωμο παρόν...πιο καλά η σιωπή από τις άδειες κουβέντες. Πιο καλά ένα μοναχικό κάτι από ένα γεμάτο τίποτα…άντε πάλι να τα μαζεύω .....
Ήρθε η ώρα.. Ντιν Ντον !!!!