Επικοινωνώ άρα Υπάρχω - 'I communicate, therefore I am'??

Είμαι στην αγαπημένη μου πολυθρόνα του (Sigmund Freud) όπως την αποκαλώ το τζάκι σιγοκαίει και η μουσική χαλί στις σκέψεις μου και φυσικά στο ησυχαστήριο μου στο αγαπημένο μου κάτω παρτάλι(χωριό μου) και εδώ έχω οίστρο δεν ξέρω τι φταίει τα άνθη πορτοκαλιάς που έχω κόψει απο την αυλή και είναι διάχυτη η μυρωδιά στο δωμάτιο ?φταίει οτι πλανιέται το μάτι μου στα χρώματα της φύσης και ανοίξουν οι σκέψεις μου? φταίει το οτι είναι τόσο οικεία και η ασφάλεια με ηρεμεί ?Οτι και να ναι εμένα με ισορροπεί με αποσυμπιέζει και επαναπροσδιορίζω εμένα .....Έχω μπροστά μου ένα καλοκαίρι ζόρικο που σημαίνει έχω ανάγκη τη Nιρβάνα αυτή !!! Εδώ αισθάνομαι σαν να είμαι αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο χαμένη κάπου στο κενό με μόνο μέσω επικοινωνίας Lap-top και κινητό τα οποία έχω εγώ τον έλεγχο και αν θέλω Connecting People - ok αν όχι η κλήση σας προωθείται !!! Τώρα πόσο θα αντέξω δεν ξέρω θα δείξει..και κάθομαι εδώ στο ροζ συννεφάκι μου κλεισμένη στο κόσμο μου και αναρωτιέμαι ....
Γιατί ξεχάσαμε να επικοινωνούμε;; Τι λάθος κάνουμε οι άνθρωποι;;
Τώρα πια όλοι επικοινωνούμε με το ΕΓΩ ο καθένας μας κοιτάει να είναι καλά το εγώ του οι ανάγκες του το Μαζί είναι δύσκολο να συνυπάρξει με το εγώ και έγιναν δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων Βάζω και τον εαυτό μέσα και δεν θα μπορούσα να μην τον βάλω άλλωστε...χμμμ γιατί τα τελευταία χρόνια ζητάμε περισσότερο χώρο του ΕΓΩ και αρχίζουμε να ψάχνουμε τους εαυτούς μας ή τον άλλον μέσα σε μια σχέση?, πως γίνεται αυτό το μαζί?Τι φταίει;;;
Γιατί κλειστήκαμε στον εαυτό μας, γιατί δεν λέμε την αλήθεια, γιατί φοβόμαστε τους συνανθρώπους μας, γιατί δεν μιλάμε;;; Γιατί είναι πιο εύκολο να φεύγουμε παρά να μένουμε; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είμαστε όσα θέλουμε κι αγαπάμε; Γιατί δεν δενόμαστε πια όπως παλιά;ΟΥΦ!!Μάλλον η πολυθρόνα φταίει.......

Γιατί δεν λέμε τους προβληματισμούς μας και γιατί εν τέλει δεν νιώθουμε τον διπλανό μας κι αναλωνόμαστε σε μακροσκελείς  συζητήσεις, λόγια, λόγια, λόγια .....πόσο κουραστικά είναι τα λόγια όταν πετούν στο αέρα σαν φούσκες και πάνε μια εδώ και μια εκεί χωρίς να υπάρχει προορισμός;; Πόσο κουραστικό είναι να πρέπει να αποδείξεις με λόγια ποιος είσαι, πόσο κουραστικό μοιάζει να μην σε νιώθουν και να μην νιώθεις ... Την απάντηση θα την δώσετε εσείς ... εγώ απλά πιστεύω ότι κοιτάμε το δέντρο κι όχι το δάσος κι αυτό είναι μια φράση που για μένα περικλείει ένα τεράστιο νόημα!!!