"Ξεχασμένοι Άνθρωποι σε Ζωντανά Σώματα"….

 Πόσοι από μας στη ζωή μας το έχουν σαν Μοτο Ζωής ?? "όσα πάνε κι όσα έρθουν"… Κανένας και όσοι το λέμε κατά καιρούς απλά το έχουμε ανάγκη να το ακούμε και δεν το κάνουμε στην ουσία όλοι βαλλόμαστε καθημερινά με τις φοβίες μας τις ανασφάλειες μας τις ευαισθησίες μας την σκληρή πραγματικότητα της ζωής τα πρέπει και τα θέλω που συγκρούονται μέσα μας Ανασφάλεια, τι μεγάλος εχθρός... Και τη βιώνω και εγώ πολύ... Και ποιος δε νιώθει ανασφάλεια έστω και σε κάποιο τομέα της ζωής του;

 Είτε στην επαγγελματική του πορεία, είτε σε θέμα εξωτερικής εμφάνισης, είτε, είτε, είτε... 

Εμείς εδώ ενδιαφερόμαστε για τη συναισθηματική ανασφάλεια και μάλιστα για την υπερβολική, δηλαδή που μας καθιστά δυσλειτουργικούς στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, δυστυχείς! Αυτό το σαράκι που μας ψιθυρίζει ότι είμαστε ανεπαρκείς και αργά ή γρήγορα θα μας προδώσουν ή θα μας εγκαταλείψουν διότι... έτσι μας αξίζει...Όχι δεν μπορείς να ζήσεις τη Ζωή φτιάχνοντας φανταστικές ιστορίες με το μυαλό η αληθινή Ζωή είναι αυτή που ζεις τώρα αν την αφήσεις την ευκαιρία και φύγει δεύτερη Ζωή δεν εχεις ..και πρέπει να πέσεις στο πηγάδι της Ζωής να μάθεις να κολυμπάς να επιπλέεις!!!! Πολλές φορές καταλήγουμε να εστιάζουμε στη λάθος όψη του νομίσματος: στον άλλον (ότι δηλαδή η συμπεριφορά του μας αναγκάζει να αισθανόμαστε ανασφάλεια), όμως η αλήθεια είναι πως πρέπει να αναλύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού μόνο αυτός φταίει για τα αρνητικά αυτά συναισθήματα (όταν εμείς έχουμε γερές βάσεις στην προσωπικότητά μας, κανείς δεν μπορεί να μας κλονίσει). Η συναισθηματική αυτή ανασφάλεια , κάνει τον άνθρωπο να μην πατάει γερά στα πόδια του και να βρίσκεται συνέχεια σε κατάσταση εγρήγορσης. αισθάνεται ότι βάλλεται από όλες τις πλευρές, ότι οι άλλοι μονίμως το έχουν κάτω από το μικροσκόπιο και το παρατηρούν, το κριτικάρουν, το κρίνουν και το κατακρίνουν….βρίσκει ότι στα λόγια των άλλων υπάρχει πάντα μια αιχμή εναντίον του. Πολλές φορές νιώθει ότι οι άλλοι έχουν μόνο προτερήματα και oi ίδιοι μόνο ελαττώματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι «τρέχει και δε φτάνει», με την έννοια ότι διαρκώς προσπαθεί να τα κάνει όλα με τον καλύτερο τρόπο προκειμένου να πάρει θετική κριτική και να μην το απορρίψουν οι άλλοι…προσκολλάται στον λάθος σύντροφο, πείθοντας τον εαυτό του ότι δε θα βρει ποτέ κάτι καλύτερο, ή θεωρώντας ότι τα προβλήματα της σχέσης οφείλονται αποκλειστικά στον δικό του χαρακτήρα και συμπεριφορά, συγχωρώντας έτσι συνέχεια τον σύντροφο του... Βλέπει μόνο τα δικά του λάθη και όχι τα λάθη του συντρόφου του, οπότε διαρκώς αυτοκατηγορείται και περιμένει ότι δικαίως θα «τιμωρηθεί» με εγκατάλειψη κάποια στιγμή. Στην κυριολεξία «κρεμιέται» από τον άλλον και αισθάνεται ένοχο για τον εαυτό του.…και αυτό πολλές φορές κουράζει στη καθημερινότητα και μένεις  πάντα μόνος..Είναι σημαντικό να ξέρεις που βαδίζεις...να σκέφτεσαι, και να πράττεις όπως εσύ θες...
Ο Καστανιέτα γράφει ότι ο πολεμιστής κουβαλά στη μάχη μαζί του το
φόβο, σαν το καλύτερο σύμμαχο. Ακόμη, ο θάνατος,η απώλεια,
χορεύει στον αριστερό του ώμο. Ωστόσο, πολεμά. Δεν γίνεται
θεατής στη μάχη, αλλά μέτοχος σε αυτή.
Η χειρότερη ανασφάλεια που μπορεί να' χει κάποιος είναι αυτή που κουκουλώνεται από υπερβολική ''ωραιοπάθεια'', δηλαδή φαίνεται σε όλους ότι τα' χει καλά με τον εαυτό του, ότι δεν τον αγγίζει τίποτα, αλλά κατά βάθος καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πρόβλημα, κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο γιατί καταλήγει σε κομπλεξισμό κι όχι σε απλή ανασφάλεια, η οποία εν μέρει θεωρείται και φυσιολογική… η ανασφάλεια είναι ανθρώπινη. Κανείς δεν είναι παντοδύναμος κι όλοι έχουμε τα αδύναμά μας σημεία. Καλό είναι να αναγνωρίζουμε τις ανασφάλειες μας, να εντοπίζουμε την πηγή της δημιουργίας του και να προσπαθούμε να τις αντιμετωπίζουμε όσο γίνεται.. μπορεί να δημιουργήσουν αρρωστημένες καταστάσεις, τα κόμπλεξ πρέπει να φοβόμαστε, όχι τις ανασφάλειες...Αν πας να καλύψεις την ανασφάλεια με κόμπλεξ τότε γίνεσαι "επικίνδυνος". Είναι απίστευτο τι αρρωστημένες συμπεριφορές βγάζουν οι κομπλεξικοί... Θέλουν να μειώσουν τον άλλον για να φανούν ανώτεροι κι έτσι να επιβεβαιώσουν το εγώ τους. Μακριά τους λοιπόν !!!!
Η ανασφάλεια πηγάζει από την έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι είτε στον εαυτό μας αλλά είτε και σε κάποιον τρίτο!  Γνώμη μου είναι ότι για να την αποφύγουμε πρέπει πρώτα να μάθουμε να ακούμε τον ίδιο μας τον εαυτό! Ποια είναι τα θέλω του ποιοι είναι οι φόβοι του τι τον ευχαριστεί και τι απεχθάνεται..να μάθουμε δηλαδή να τον ''θωρακίζουμε''...να μην είναι συναισθηματικά ευάλωτοι!

Αυτά με το λιτό μου το μυαλό, επιστημονικές αναλύσεις δεν έχω να σας παραθέσω, υπάρχουν ειδικοί με μεταπτυχιακά και διδακτορικά στην ψυχολογία γι'αυτό…. 
Προς το παρών Σας φιλώ γλυκά !!! 
Μουατςς…