Σαν άνθρωπος είμαι ανοιχτός επικοινωνιακός λέω αυτό που σκέφτομαι πιστεύω στο moto ''ζήσε τη κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία'' αλλά με όρια δεν αφήνω τη ζωή μου να μοιάζει με πλοίο ακυβέρνητο, πλοίο που πλέει, στη θάλασσα, δίχως προορισμό, δίχως να ξέρει που να πάει.Γιατί ναι υποτίθεται, ότι άμα είναι η τελευταία σου μέρα, δεν χρειάζεται να έχεις όνειρα για το μέλλον, ούτε στόχους. Ζεις και ότι βγει... Έτσι πρέπει να ζούμε; Όχι βέβαια !!! Ναι στο να απολαμβάνεις τη ζωή σου, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να μη χαλιέσε με βλακείες, να γελάς. Κυρίως να γελάς. Γιατί είναι κι αυτό το άλλο που λέμε ''η μόνη μέρα που ήταν χαμένη, ήταν αυτή που δε γέλασες'' ή κάτι τέτοιο. Σε αυτό συμφωνώ. Άλλωστε, όταν γελάς, όλα είναι πιο ωραία. Τα κάνεις όλα πιο ωραία. Αλλά να γελάς, να γελάς με τη ψυχή σου, να γελάς με τα μάτια σου, γιατί αν γελάς μονάχα με το στόμα σου, δεν είναι αρκετό. Αν δεν γελάς με τα μάτια και τη ψυχή σου, τότε δε γελάς αληθινά, να ξέρεις..
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να παίζουμε με τα όρια μας. Αν ξεγελαστούμε και πιστέψουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε, να σχετιστούμε και να λειτουργήσουμε φέροντας ανύπαρκτα, ασαφή ή διάτρητα όρια, το μόνο που θα κερδίσουμε είναι το απόλυτο χάος – μια ζωή εκτός ελέγχου,..και αναρωτιέμαι ..Μήπως περνάω το μήνυμα ότι είμαι είναι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος που θέλει πάντα να κάνει το καλό για τους άλλους, είμαι υποχωρητική, διαλλακτική και νοιάζομαι για όλους και για όλα; και κάποιοι το αντιλαμβάνομαι λάθος το οτι σου ανοίγω την πόρτα του μυαλού μου δεν σημαίνει ότι θέλω να παίξω με την ψυχή σου εσύ έχεις ανάγκη να τη δώσεις εγώ δεν στη ζήτησα μην πετάς το μπαλάκι στον άλλον είναι δικό σου και μάθε να το διαχειρίζεσαι ..αναβοσβήνει πουθενά ταμπέλα? «Παρακαλώ περάστε, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε ελεύθερα, ανέχομαι τα πάντα, έχετε το πράσινο φως να με ξετινάξετε».,για τον εαυτό μου βάζω πολύ αυστηρά όρια: προσοχή σκύλος, μην πλησιάζετε – ούτε με νοιάζει ούτε με ενδιαφέρει ούτε θα ασχοληθώ – τα συναισθήματά μου είναι δικά μου και δεν ενδιαφέρουν κανέναν, χώρια που δεν είναι σίγουρο αν έχω κιόλας – ευχαριστώ, αλλά όχι, δεν χρειάζομαι βοήθεια, δεν χρειάζομαι τίποτα από κανέναν δεν φταίω εγώ που δεν ανταποκρινομαι στις προσδοκίες σου "Συγνώμη κιόλας"
Είναι πολλά που δε ξέρω.Για μένα Και με φοβίζει το να μη ξέρω.Όμως μ'αρέσει κιόλας. Μ'αρέσει να ψάχνω, να βρίσκω, να διαβάζω, να μιλώ...με ανθρώπους .. ,.Πότε δε κατάλαβα πως καταφέρνω να μιλώ όταν στο κεφάλι μου είναι όλα τόσο μπερδεμένα, -και καλύτερα, πιθανότατα θα τρομάζαν αν ήξεραν-. Και επειδή δε ξέρω που θέλω να καταλήξω, και αν θέλω να καταλήξω κάπου,και επειδή είμαι καλός άνθρωπος και ουδεμία ευθύνη φέρω ..Give me a break ...
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να παίζουμε με τα όρια μας. Αν ξεγελαστούμε και πιστέψουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε, να σχετιστούμε και να λειτουργήσουμε φέροντας ανύπαρκτα, ασαφή ή διάτρητα όρια, το μόνο που θα κερδίσουμε είναι το απόλυτο χάος – μια ζωή εκτός ελέγχου,..και αναρωτιέμαι ..Μήπως περνάω το μήνυμα ότι είμαι είναι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος που θέλει πάντα να κάνει το καλό για τους άλλους, είμαι υποχωρητική, διαλλακτική και νοιάζομαι για όλους και για όλα; και κάποιοι το αντιλαμβάνομαι λάθος το οτι σου ανοίγω την πόρτα του μυαλού μου δεν σημαίνει ότι θέλω να παίξω με την ψυχή σου εσύ έχεις ανάγκη να τη δώσεις εγώ δεν στη ζήτησα μην πετάς το μπαλάκι στον άλλον είναι δικό σου και μάθε να το διαχειρίζεσαι ..αναβοσβήνει πουθενά ταμπέλα? «Παρακαλώ περάστε, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε ελεύθερα, ανέχομαι τα πάντα, έχετε το πράσινο φως να με ξετινάξετε».,για τον εαυτό μου βάζω πολύ αυστηρά όρια: προσοχή σκύλος, μην πλησιάζετε – ούτε με νοιάζει ούτε με ενδιαφέρει ούτε θα ασχοληθώ – τα συναισθήματά μου είναι δικά μου και δεν ενδιαφέρουν κανέναν, χώρια που δεν είναι σίγουρο αν έχω κιόλας – ευχαριστώ, αλλά όχι, δεν χρειάζομαι βοήθεια, δεν χρειάζομαι τίποτα από κανέναν δεν φταίω εγώ που δεν ανταποκρινομαι στις προσδοκίες σου "Συγνώμη κιόλας"
Είναι πολλά που δε ξέρω.Για μένα Και με φοβίζει το να μη ξέρω.Όμως μ'αρέσει κιόλας. Μ'αρέσει να ψάχνω, να βρίσκω, να διαβάζω, να μιλώ...με ανθρώπους .. ,.Πότε δε κατάλαβα πως καταφέρνω να μιλώ όταν στο κεφάλι μου είναι όλα τόσο μπερδεμένα, -και καλύτερα, πιθανότατα θα τρομάζαν αν ήξεραν-. Και επειδή δε ξέρω που θέλω να καταλήξω, και αν θέλω να καταλήξω κάπου,και επειδή είμαι καλός άνθρωπος και ουδεμία ευθύνη φέρω ..Give me a break ...
