Aλήτισα ψυχή...

Ομολογώ πως κι εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος.

Αποφεύγω όσους με αγαπάνε.

Στρέφω το βλέμμα απ’ τα ευωδιαστά λουλούδια.

Δε συνομιλώ με πόρνες του δρόμου που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι σιωπής.

Δε μοιράζομαι ψίχουλα με πληγωμένα σπουργίτια

Ούτε μ’ αγγίζουν πορφυρά ηλιοβασιλέματα.

Τακτοποιώ με αυταπάρνηση τις αναμνήσεις μου

Πετάω στα σκουπίδια τις περιττές στιγμές

Σκίζω κάποιες φωτογραφίες ρυτιδιασμένες από το χρόνο

Διαγράφω ερημικά βράδια και άχρωμες ημέρες 

Σβήνω τα ίχνη μου αφού πλέον περπατάω συνέχεια

Διώχνω τον δίδυμο ίσκιο που ακροβολίζεται στην ψυχή μου.

Επιλέγω να είμαι ασκητής σε μια κόλαση απάνθρωπη γεμισμένη με χλωμά τριαντάφυλλα . Μαζεύω τη στάχτη που πέφτει το φθινόπωρο στις πολιτείες και πυρπολεί τα σωθικά Κρατάω στο χέρι ένα ευαίσθητο δρεπάνι για να θερίζει τα λογικά μου.

Είμαι πρακτικός άνθρωπος.

Δεν διαβάζω ποτέ το ίδιο βιβλίο.

Ούτε δίνω όνομα στα φιλιά έτσι που περνούν αδιάφορα από τα χείλη.

Κι αν λιγοστές φορές κάποια κλαδιά της νύχτας μου ψιθυρίζουν το όνομά σου τα παραμερίζω ευγενικά.

Το φάντασμά σου στέκεται στην άκρη του δρόμου μα δεν έχει πρόσωπο.

Δεν αποκρυπτογραφώ τις πράξεις μας.

Ούτε γιατί περίμενα όλα αυτά τα χρόνια.

Κάνω delete στη μνήμη.

Μαθαίνω να ακούω τις φυλλωσιές των δέντρων.

Δίνω βάση στα λόγια των άλλων.

Αφουγκράζομαι την αγωνία του συντρόφου μου.

Κλαίω με συντριβή για τα δικά μου λάθη.

Για όλες τις εποχές που δε διδάχτηκα πόσο απλή είναι η επικοινωνία.

Πόσο αδυσώπητα κοντά η αλήθεια. 

Μα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος.