Μάρτιος καλώς όρισες Άνοιξη !!

Μαρτιος καλο μηνα Ανεμος

Καλημέρα ~~~ Μπήκα να σας πω καλό μηνά **Μάρτιος ερχεται η άνοιξη δειλά δειλά κάνει την παρουσία της ήθελα να σας ευχηθώ από την βεράντα μου και όχι μέσα από ένα μουντό γραφείο με τα λουλουδάκια μου παραπονεμενα  μου ζητάνε φροντίδα να αναγεννηθούν με αρώματα και χρώματα όπως αξίζει στην άνοιξη με ήλιο ζεστή που μόνο η Ελλάδα έχει αυτό το φως περάσαμε δύσκολο χειμώνα ειδικά ο Φεβρουάριος μας @........αλλά οπως λενε Ο Φλεβάρης κι αν φλεβισει καλοκαίρι θα μυρίσει ~~κι άμα πει και θυμώσει μέσ.' τα χιόνια θα μας χώσει…εμείς βέβαια κρατάμε το πρώτο από άποψη .ποτέ δεν ήμουν λάτρης του χειμώνα Είμαι παιδί της Άνοιξης, και του καλοκαιριού με τα λουλούδια, τις πεταλούδες, τα χρώματα της φύσης, τη θερμοκρασία της. Λατρεύω Άνοιξη! Ο Μάρτιος φέρνει αισιοδοξία και διάθεση για αλλαγές. Οι ηλιόλουστες μέρες, τα λουλούδια που ανθίζουν φωτίζουν τη διάθεσή μας..Φυσικά η ομορφιά, το χρώμα, η αισιοδοξία, τα αρώματα μόνο με την τέχνη μπορούν να αποδοθούν σωστά. Και αν είχα περισσότερο χρόνο θα περιλάμβανα στην ανάρτησή μου και όλες τις μορφές τέχνης που έχουν υμνήσει την άνοιξη. Αλλά προς το παρών κάνω ένα Ανοιξιάτικο καλωσόρισμα με ποίηση με Ρίτσο ~~~~σας στέλνω την Καλημέρα μου πολύχρωμη, ηλιόλουστη κι ευωδιαστή... και πολλά ανοιξιάτικα φιλιά!

Γιάννης Ρίτσος, [Άνοιξη]

Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης

ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.

Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.

Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην

κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε

τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.

Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]

Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,

στάθηκε στην οροφή της λεύκας και κελαηδάει.

Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που 

γεμίζουν τις αυλές και τις στέγες.

Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.

Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν

σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.

Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.

Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει

τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει

η μάνα τα μάτια της.

Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το

νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα

– ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.

Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει

καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.

Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,

θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που

δε χαλούνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν

μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.

(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Κέδρος)

**ΑΝΕΜΟΣ **