Σε ευχαριστώ..ήταν μάθημα ζωής !!

Αφορμή για αυτό το post ήταν μια ωραία συζήτηση που είχαμε με αγαπημένη φίλη από τα παλιά την κόρη μου και έναν σπάνιο άνθρωπο που γνώρισα από αυτούς που συναντάς στο δρόμο σου και χρωματίζονται οι ορίζοντες σου .- Άνθρωπος πολύ πονεμένος, αλλά και ασυνήθιστα γλυκύς και ευτυχισμένος. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά ..Αυτοί Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ' τη ζωή αλλά παρ"όλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν την ψυχή τους στα πόδια. Για μένα ήταν μάθημα ζωής αυτός ο άνθρωπος που βρέθηκε στο διάβα μου και το μόνο που έχω να πω είναι respect στη ζωή μου ευγνωμονώ και αισθάνομαι τυχερή για αυτά που έχω και δεν θα ξαναγκρινιάξω για αυτά που μου λείπουν είναι ματαιοδοξία και απληστία όταν είμαστε υγιείς η οικογένεια μου και εγώ αυτό το «Εγώ» θα το πνίξω θα το επαναπροσδιορίσω δεν θέλω μια επιφανειακή ικανοποίηση, μια επίπλαστη ευτυχία. το μόνο που θέλω πια για μένα είναι να ανοίξω το δρόμο για την επίγνωση και την ευτυχία και την γαλήνη του πνεύματος τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική ισορροπία να έχω στη ζωή μου με τους ανθρώπους που τη περιβάλουν. .και όσο μιλούσαμε σκεφτόμουν συνέχεια αυτή τη φράση
"Στεναχωριόμουν που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια"…τελικά λανθασμένα νόμιζα  αυτά που ήξερα ή αυτά που νόμιζα πως ξέρω, ... περίεργο αίσθημα και ανησυχία την οποία την κατάλαβα τελικά αργότερα..πόσο αληθινό και πόσες σκέψεις μπορεί να φέρει μια στιγμή όσο κρατάει ένας καφές …Όλη σου τη Ζωή τούμπα…