Αχ βρε Αίολε..

Σήμερα θέλω να γκρινιάζω ο Αίολος ήταν κάλος μαζί μου τις πρώτες μέρες ήθελε να με καλωσορίσει στο νησί του 6 μέρες υπέροχες καλοκαιρινές και τώρα μου λέει φτάνει τόσο μην σε κακομάθω πάρε μερικούς αέρηδες να σε βουρλίσουν γιατί τίνος ίσων Αέρας μην το ξεχνάς. Τις τελευταίες μέρες θέλω να ουρλιάξω τόσο δυνατά να επιβληθώ στα 8 bofor που λυσσομανάνε γύρω μου να ξεθυμάνω να αδειάσω να βγάλω το θυμό μου και ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να με φοβηθεί λυπηθεί συγκινηθεί ίσως. Με έχει πιάσει μια μανία να αναμετρηθώ μαζί του..Αχ βρε Αίολε μάζεψε τους ασκούς σου κρίμα είναι έχει αγριέψει το νησί κρύφτηκαν τα πουλάκια μαράθηκαν τα λουλουδάκια σκέπασε η άμμος τα πάντα η θάλασσά λυσσομανά δεμένα τα καΐκια στα λιμάνια ο κόσμος κρύφτηκε στα σπίτια του ποιος σε πείραξε και αγρίεψες? Τι είναι αυτό που ζητάς με μανία από τους ανθρώπους αγάπη σεβασμό εξουσία γιατί ως γνωστόν η βία γεννά βία νομοτέλεια το ξέρεις η αγάπη είναι καταδικασμένη σε ματαίωση όταν μας βουρλίζεις με αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις γινόμαστε θύματα και διαταράσσεται η ψυχική υγεία και γαλήνη προκαλεί σκέψεις εκδίκησης και συνεπάγεται φόβο άγχος κακία ..Αντιθέτως ένα δροσερό αεράκι σαν χάδι προσφέρει απελευθέρωση από τα δυσάρεστα συναισθήματα, ψυχική ηρεμία, ψυχολογική κάθαρση και ηθική ικανοποίηση και εκεί όλα μπορούν να συμβούν σκέψου Αίολε ...

Δίνω αγάπη επειδή θέλω και μόνο για αυτό. Δεν δίνω αγάπη επειδή θέλω να πάρω κάτι πίσω, Δεν δίνω αγάπη από φόβο όπως να γεμίσω την ανασφάλεια μου, το κενό μου, την μοναξιά ούτε την απαιτώ με την εκάστοτε δύναμη της εξουσίας που διαθέτει ο καθένας αυτό δεν είναι αγάπη αλλά ανάγκη ξέρω ότι η Φύση , δεν χάραξε γραμμές και σύνορα και επικράτειες πάνω στη Γη. Μήτε εκχώρησε προνόμια και νιτερέσα. ..Αυτά είναι γεννήματα της εξουσίας των ανθρώπων πάνω στην παραγωγή και στην ιδιοκτησία χτίσαμε μια κοινωνία που σκοτώνει πάνω στη διαφθορά και την επιβολή αν μας τιμωρείς γι αυτό ..Εν μέρει έχεις δίκιο αλλά είμαστε άνθρωποι επιρρεπείς στις σειρήνες που μας περιβάλλουν δείξε επιείκεια μαθαίνουμε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι θα στείλουμε θυσία στον Τσικνιά να εξαγνίσουμε το θυμό σου να μας αφήσεις να γυρίσουμε στις ζωές μας όπως πριν να αφήσεις τη φύση να δημιουργήσει να ζωντανέψει να γαληνέψει να 

μεγαλουργήσει να γίνειο παράδεισος που ξέρω και αγαπώ ..Αχ Αίολε πόσο μοιάζουμε ίδιοι είμαστε όσο και να σου θυμώνω σε καταλαβαίνω και καρτερώ να περάσουν τα μπουρίνια σου ξεσπάς τη μανία σου και ηρεμείς ξαφνικά και βγαίνει το ουράνιο τόξο ξανά μετά την καταιγίδα χρωματιστό και λαμπερό να μας θυμίσεις πως έτσι είναι η ζωή στιγμές και μείς τόσο αναλώσιμοι και μικροί Σκέψεις μιας νεράιδας του Porto με μαύρη διάθεση .... ~~~