Αυτοάμυνα κι αυτοπροστασία! 4me *

Όχι δεν θα μιλήσουμε για καράτε και πολεμικές τέχνες  μην σας ξεγελά ο τίτλος μέσα από μένα θέλω να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου τις αγωνίες μου εγώ μια ασήμαντη κουκίδα μέσα στο σύμπαν που ως γνωστόν ΄..Μόλις γύρισα από ένα άλλο παράλληλο σύμπαν μέσα σε γαλάζια φωτεινά χρώματα πορφυρά ηλιοβασιλέματα ζούσα σαν μια άλλη άλικη στη χώρα των θαυμάτων και βρίσκομαι  σε αυτήν  εδώ την άχρωμη πολύ  και ζορίζομαι !! ξεκιναει  η μέρα μου με καφέ συντρόφια με τα  πρωινάδια που πουλάνε κρέμες τηγάνια iPhone τηλεπερσονες που ξέχασαν να βγουν στη σύνταξη ειδήσεις αναλύσεις κόντρα τηλεπαραθυρα που αναμέτριουνται μεταξύ τους ποιος θα πει περισσότερες παπαριές που ζουσα αναρωτιεμαι !! Σήμερα τα πρωινάδια/μεσημεριανά αποτελούνται από ανθρώπους που υποδύονται επαγγελματικά το τσίρκο και η φτήνια τους παραμένει φτήνια, το κακό γούστο παραμένει κακό γούστο και η κενότητά τους είναι ανυπόφορη -σαν να τρως ανάλατο φιδέ σε νοσοκομείο μετά από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. ] Αισθάνομαι πως ζω σε έναν κόσμο ηλίθιων , ανθρώπων που ανταγωνίζονται στη βλακεία. Οι μεν τα προβάλλουν και οι δε τα παρακολουθούν και τα αναπαράγουν με τη συμπεριφορά τους. Μιμούνται όσα βλέπουν και υιοθετούν και ρέπουν προς τα κάτω αντί να βελτιώνονται. Δεν κατηγορώ όμως αυτούς, κατηγορώ εκείνους που χάλασαν τη τηλεόραση και ξέχασαν να βάλουν ταμπέλα «κίνδυνος, θάνατος» επάνω της. Τουλάχιστον έτσι θα μειώνονταν σημαντικά το ποσοστό των θανάτων λόγο καμένου εγκεφάλου. Γι αυτό παίζω ράδιο μέρα νύχτα αντιλαλούν οι αγαπημένες λίστες μουσικής από το Άνεμος και μου ξυπνούν μνήμες εικόνες στιγμές λόγια που ειπώθηκαν και νοσταλγώ Περίεργο συναίσθημα ή νοσταλγία… έχει αυτή τη γλυκόπικρη γεύση… Σε γυρίζει πίσω… να ξαναζούμε στιγμές  από τη ζωή μας… δίνουμε χώρο στα  φαντάσματα να ζουν ανάμεσα μας  γιατί μας είναι  οικεία  αλλά το σήμερα είναι εδώ τώρα και δεν εξαργυρώνεται είναι και αυτά τα βιβλία που με κάνουν και πνίγομαι  διαβάζω  για άλλες ζωές ιλουστρασιόν  γελαστές , πρόσωπα χαμογελαστά  που δεν πνίγονται,  ζωές μεταξωτές σε περιοδικά και κοσμικά και αναρωτιέμαι αν όλα έπεσαν μόνο πάνω μου σαν κατάρα και εκεί  Κατεβάζω  τους διακόπτες ,βάζω τη μουσική που 

αγαπώ κάθομαι στο  στο σκοτάδι ή στο φως και χαϊδεύω  τον εαυτό μου τον κάνω μια  αγκαλιά μια μεγάλη, τρυφερή αγκαλιά και τον Συγχωρώ που δεν μπορεί να είναι τέλειος και χαίρομαι γι αυτό.. Γιατί τέλειο και τέλος έχουν την ίδια ρίζα ..κλείνω τα μάτια ,Και  του ψιθυρίζω  ότι όλα θα πάνε καλά..... μια αποδοχή, ένα "εγώ είμαι εδώ" και το άγχος πουπουλένιο γίνεται... και κάπως έτσι πορεύομαι! Αλλά απόψε Αχ απόψε γίνεται τόσο ξεροκέφαλος ...λες και δεν με ακούει... φταίει η νύχτα όλα τα μεγεθύνει. Τον πόνο, τη δυστυχία, τη μοναξιά. Τυλιγμένα όλα μέσα στο σκοτεινό της πέπλο φαίνονται αξεπέραστα. Οι ώρες, τα λεπτά, τα πρόσωπα γι αυτό αγαπώ τη νύχτα  κρύβει πολλά.. .όσα  αντέχεις  και όσα δεν αντέχεις να σου φανερωθούν ναι ..Αγαπώ τη νύχτα γιατί θα ξημερώσει... πάλι αύριο !!