Η ζωή στον αυτόματο πιλότο..

Πόσο ελεύθερη είναι πραγματικά η βούλησή μας; Πόσο δέσμιοι είμαστε του περιβάλλοντός μας, των αρχών που μας δώσανε, της ζωής που άλλοι σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν για εμάς; Σε τι βαθμό η αίσθηση του καθήκοντος καθορίζει τις επιλογές μας και πόσο ορθολογικό είναι να αφήνουμε να συμβαίνει αυτό; Όταν η ζωή είναι τόσο σκληρή μαζί σου και σε έχει χαράξει βαθιά, πώς το διαχειρίζεσαι και πόσο εύκολο είναι να το ξεπεράσεις και να αποφασίσεις να σταθείς στα πόδια σου και να συνεχίσεις να υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο; Σε αυτά τα ερωτήματα που λίγο πολύ όλοι τα έχουμε θεσει στον εαυτό μας πόσοι είχαν τα κότσια να δώσουν απαντήσεις και να αλλάξουν τη ζωή τους? Πόσοι? Μάλλον μετριούνται στα δάχτυλα είναι οδυνηρό να ζεις για τους άλλους… Το να μασουλάς τα
κοκαλάκια των υπολοίπων δεν μπορεί να σε χορτάσει, και το νόημα που δίνει στην καθημερινότητα σου είναι αν μη τι άλλο λειψό… Αυτός ο γαμημένος ΕΑΥΤΟΣ είναι και ο μεγάλος άγνωστος 'Χ' της όλης υπόθεσης! και ο εγκέφαλος μας παραμένει μια terra incognita, δε ξέρουμε τι γίνεται εκεί και ποτέ δε θα μάθουμε, κάποιος έχει πει ότι το ασυνείδητο είναι μια "κιβωτός φρικαλεοτήτων", κατάμαυρη φράση, ..Έχω βγάλει τον αυτόματο πιλότο, από τη ζωή εδώ και χρονιά - Θέλω να ζω για μένα, όχι για τους άλλους, ούτε να κολλάω, σαν μακό καλοκαιρινό, στις ζωές των άλλων Για όλους αυτούς τους αγνώστους χ μου θυμίζουν μαθηματικά και δεν τα μπορώ αν υπάρχει ανεξερεύνητο κομμάτι στον "εαυτό" του καθενός αυτό είναι σίγουρα το υποσυνείδητο και μόνο. αυτό κυρίως είναι που καθορίζει και την προσωπικότητα ,το χαρακτήρα, τα θέλω σου, τις βαθύτερες επιδιώξεις σου, τον ΕΑΥΤΟ σου γιατί το γαμημένο το υποσυνείδητο δεν μπορείς να κουμαντάρεις εύκολα... Αυτό είναι που σε κουμαντάρει τις πιο πολλές φόρες.. Ο μόνος τρόπος να μην μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων είναι να γνωρίζουμε τόσο καλά τον ίδιο τον εαυτό μας ούτως ώστε να μην επηρεαζόμαστε από κανέναν άλλον! Δεν είμαι εδώ να δώσω συμβουλές ποια είμαι εγώ? Δεν θέλω να γίνω ακόμα μια από αυτούς που κοροϊδεύει ο φίλος μου.. "Όλοι οι άλλοι γνωρίζουν πως πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας κανένας όμως δεν ξέρει πως να ζήσει τη δική του ζωή" όπως λέει και στο βιβλίο ο Αλχημιστής. 

Απλά το παλεύω και εγώ πως?... με το να είμαστε αισιόδοξοι, να αγαπάμε τη ζωή και τον εαυτό μας, να επιμένουμε, να είμαστε ανθεκτικοί σε ότι κάνουμε? συμφιλίωση Η γνωριμία με την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε και όχι με εκείνο που η οικογένεια μας, η φυλή μας, τα σχολεία μας και η κοινωνία μας, είπε πως πρέπει να είμαστε μοιράζοντας μας ρόλους που εξυπηρετούν την «κοινωνική ηρεμία» και συμβατικότητα, είναι μια δυνατότητα πραγματική και όχι ουτοπική. Άλλωστε το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά…. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το ποθήσουμε, να το θελήσουμε, να αγωνιστούμε να φύγουμε μακριά από την κόλαση της συνήθειας και να κοιτάμε πάντα μπροστά! Να πάρουμε το πηδάλιο στα χεριά μας .. Α και μην ξεχνάτε ποτέ ήρεμη θάλασσα δεν γέννησε καλό καπετάνιο. Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς Άντε καλή λευτεριά αδέλφια !!