Ηλεκτρονικά Παιχνίδια (RPG)"μπαμ! σε σκότωσα!"

Τα παιχνίδια ρόλων γαλουχούν τις γενιές της βίας

Ταξίδευα κάποτε με ένα πλοίο και κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπαιζα φλιπεράκι. Για να περάσει η ώρα...
Στην ίδια αίθουσα ήταν τα ηλεκτρονικά.
Ήταν μια παρέα παιδιών που έπαιζε ένα παιχνίδι που στην οθόνη εμφανιζονταν κάποιοι "κακοί" και το ηλεκτρονικό είχε σαν αξεσουάρ ένα πολυβόλο το οποίο κρατούσε το παιδάκι και σημάδευε στην οθόνη και πυροβολούσε τους "κακούς" του παιχνιδιού.
Ήταν η πρώτη τρομάρα που πήρα σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βλέποντας αυτή τη σκηνή.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό το παιχνίδι στον ψυχισμό αυτών των παιδιών που έπαιζαν. Σκεφτόμουν πόσο πολύ εξοικειώνονταν με τα όπλα και με το φόνο.Πανηγύριζαν που έβλεπαν αυτόν που σημάδευαν με το όπλο να ανασκελώνεται μες στα ψηφιακά αίματα.
Υπήρχε μέσα μου ένας φόβος για το μακρινό μέλλον, το οποίο δεν γνώριζα πότε θα ερχόταν.
Μετά άρχισαν να φτάνουν οι ειδήσεις απ' τη δικιά μας κοντινή Αμερική, όπου το περιβόητο όνειρο πια είχε σβήσει.
Παιδιά έκαναν εφόδους σε σχολεία με ούζι και γάζωναν συμμαθητές, δασκάλους κλπ.
Τότε οι ψυχολόγοι, οι εγκληματολόγοι και λοιποί -λόγοι έβγαιναν στα κανάλια και συμβούλευαν και νουθετούσαν τους γονείς και τους δασκάλους να κρατήσουν μακριά τα παιδιά από παιχνίδια βίας...Ακούγονταν σαν γραφικοί τότε.
Αλλά εδώ που τα λέμε... και πώς να σταματήσει ένας επιστήμονας την "πρόοδο";Δεν είναι επιστημονικόν άλλωστε κάτι τέτοιο.
Και τα παιδιά δεν ήταν δυνατόν να παίζουν πια μήλα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, βόλους και σκοινάκι.
Είπαμε: Πρόοδος ρε..παιδιά!
Και καθώς οι πλατείες και τα πάρκα άδειαζαν από παιδιά και γέμιζαν από πρεζόνια, τα παιδικά δωμάτια άδειαζαν από κούκλες κι αυτοκινητάκια και ΄γεμιζαν αρχικά Nintendo και GameBoy και φυσικά κι απ τις μετέπειτα εξελίξεις τους.
Ώσπου στη ζωή των παιδιών μπήκαν τα ηλεκτρονικάδικα.
Τα παιδιά με την πρώτη ευκαιρία που έχαναν μάθημα στο σχολείο 

ή αμέσως μετά το σχόλασμα αντί να πάνε να παίξουν, να τρέξουν, να πλακωθούν ή 

οτιδήποτε άλλο φυσιολογικό, άρχισαν να κλείνονται στα ηλεκτρονικάδικα που συνήθως ήταν μπιλιαρδάδικα....

Και, όχι, δεν έπαιζαν ποδοσφαιράκια ή μπιλιάρδο.

Έπαιζαν παιχνίδια που λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της δικής τους έλλειψης παιδικής ενεργητικότητας.
Εγώ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι να φτιάχνουμε όπλα από ξύλο, να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε πόλεμο.

Και μόλις πετυχαίναμε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο, κάναμε με το στόμα "μπαμ! σε σκότωσα!" και αυτή ήταν η νίκη μας!

 Ούτε αίματα, ούτε εικόνες βίας, ούτε τίποτα.
Και μάλιστα όταν κανείς σκόνταφτε και μάτωνε και κάνα γόνατο, τρέχαμε εκεί και προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί το αίμα δεν ήταν ο στόχος για μας. Ήταν αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν ήταν στόχος ή απόλαυση..,

Έτσι λοιπόν η γενιά των παιδιών του 90 γαλουχήθηκε με τέτοια παιχνίδια
Ήταν λογικό κι επόμενο η επόμενη γενιά, αυτή των παιδιών του 2000 να το εξελίξει το θέμα....Και τότε μπήκαν στη ζωή μας τα ίντερνετ καφέ...Τα παιχνίδια λοιπόν έρχονταν απ' έξω χωρίς μεσολαβητές και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να παίξουν κάθε ηλιθιότητα που θα έβγαζε κάποιος παρανοικός στο εξωτερικό.
Έτσι γεννήθηκε η μόδα των online games.
Και αυτά τα παιχνίδια έχουν τα χαρακτηριστικά τους το καθένα.
Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στα λεγόμενα Role Playing Games (RPG), δηλαδή στα παιχνίδια που ο παίκτης επιλέγει εξαρχής ένα ρόλο, τον οποίο υιοθετεί για όλο το υπόλοιπο του παιχνιδιού που μπορεί να αντιστοιχεί σε πολύωρη καθημερινή ενασχόληση για πολλούς μήνες.
Αυτά συνήθως παίζονται και σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή σε αντίθεση με τα παραδοσιακά παιχνίδια που στηρίζονται σε μια σύμβαση (έστω ότι....), τα συγκεκριμένα παιχνίδια με πραγματικό χρόνο και πραγματική αίσθηση του χώρου απορροφούν τον παίκτη σε μια νέα πραγματικότητα, ο οποίος μετά από ένα σημείο μπερδεύει την πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα!
Ο εθισμός αυτών των παιχνιδιών είναι ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλον εθισμό, πλην της ηρωίνης...
Ας δούμε τα διασημότερα:

Το World of Warcraft (WoW), όπου οι παίκτες δημιουργούν και ελέγχουν εικονικό χαρακτήρα σε ψηφιακό κόσμο, πολεμώντας με άγριες και αιματηρές μάχες και αναζητώντας ανταμοιβές χάρη σε κρυμμένους θησαυρούς. Μετά την κυκλοφορία του το 2004, εξασφάλισε φήμη ως ένα 

από τα πιο εθιστικά παιχνίδια, η συστηματική χρήση του οποίου έχει ήδη συνδεθεί με εγκληματικές συμπεριφορές.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι και το πιο διαδεδομένο στους κύκλους των online gamers.
Κλασικό σύμπτωμα αυτού του παιχνιδιού είναι η αυξανόμενη ταύτιση του παίκτη και του ρόλου. Ο παίκτης επιλέγει ένα ρόλο και αναζητώντας το θησαυρό, όποιον συναντήσει στο δρόμο επιχειρεί να τον σκοτώσει. Τα υπόλοιπα όντα σε αυτόν τον εικονικό κόσμο δηλαδή δεν είναι παρά εμπόδια για τον στόχο του, τα οποία πρέπει να εξουδετερωθούν με κάθε τρόπο.
Η Defense Of The Ancients (DΟΤΑ) είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το Warcraft και διαφέρουν κυρίως στο σενάριο.
Κι εδώ υιοθετείς ένα ρόλο, κάτι ψάχνεις και όσο προχωράς 

καθαρίζεις όποιον πετύχεις και είναι από τους αντιπάλους.

Τίποτα περίεργο.

Φυσιολογικότατο...

Counter Strike...Πολύ διαδεδομένο παιχνίδι .

Αυτό μάλιστα το παίζουν και μεγαλύτεροι και όχι μόνο παιδιά.Ο παίκτης επιλέγει έναν τρομοκράτη ή έναν μπάτσο, έχει ένα όπλο και αρχίζει και καθαρίζει στεγνά τους εχθρούς του σε ένα σκηνικό που μοιάζει με επιδρομή σε ένα κτήριο.
Σκηνές αληθοφανούς βίας, οι οποίες ξεπερνούν πλήρως τα όρια 

όταν αντί για Playstation παίζονται σε πλατφόρμα Wii όπου το τηλεχειριστήριο δε λειτουργεί με κουμπάκια-βελάκια αλλά με αισθητήρα από την κίνηση του χεριού. Δηλαδή ο παίκτης δύναται να τεμαχήσει ένα πτώμα κάνοντας πραγματικές κινήσεις τεμαχισμού με τα χέρια και το σώμα του. 

Έτσι, για να εξοικειώνεται.

Ανέφερα αυτά τα τρία παιχνίδια καθώς αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια την κύρια πηγή διασκέδασης των αγοριών κυρίως στην παιδική και την εφηβική ηλικία....

Τα αγόρια λοιπόν μετά τα 10 τους χρόνια πάνε και κλείνονται σε ίντερνετ καφέ και παίζουν παιχνίδια αφομοίωσης ρόλων.
Ρόλων που αποτελούν προσομοίωση εγκλημάτων.
Τα σημερινά 20χρονα παιδιά έχουν μεγαλώσει έτσι.
Τα μικρότερα μεγαλώνουν έτσι.
Ας μην εκπλησσόμαστε από το γενικευμένο κύμα βίας που παράγει η κοινωνία....Και ο εθισμός στη βία αφομοιώνεται με τα χρόνια στον παιδικό-εφηβικό ψυχισμό.

Ώσπου το αθώο 12χρονο που "έπαιζε με τους φίλους του" στα νετ καφέ, μετά γίνεται ένα 18χρονο που δεν έχει πρόβλημα με την παράλογη βία γύρω του και την επικροτεί. Πολλές φορές είναι και πρωταγωνιστής της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των παιδιών που παίζουν αυτά τα παιχνίδια σε ίντερνετ καφέ, φορούν ακουστικά για να χαθούν τελείως από την εξωτερική πραγματικότητα και αρέσκονται σε είδη μουσικής που προτρέουν σε τέτοιου είδους βία.Black metal, thrash metal, doom metal ή κάποια είδη του gothic ή και της trance (ηλεκτρονική)..
Προ ημερών ο ψυχοπαθής φασίστας δολοφόνος Μπρέιβικ ("ο 

μακελάρης της Νορβηγίας") περιέγραψε πως.... χρησιμοποιούσε δημοφιλή ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως το Call of Duty και το World of Warcraft, για να εξασκηθεί στην σκοποβολή, σημειώνοντας ότι σχεδίαζε μια επίθεση αυτοκτονίας, ήδη από το 2006.
«Δεν μου αρέσουν πραγματικά αυτά τα παιγνίδια, αλλά είναι καλά εάν θέλεις να κάνεις προσομοίωση για εκπαιδευτικούς λόγους» είπε.
Ένας φανατικός παίκτης τέτοιων παιχνιδιών σιγά-σγά αρχίζει και αναποδογυρίζει μέσα του τον αξιακό του κώδικα.Μπαίνουν λοιπόν στη λογική του εγκλήματος και της συμμορίας.
Αν δείτε, όπως και κάθε περιθωριακή συμμορία, έτσι και οι παίκτες αυτών των παιχνιδιών χρησιμοποιούν ένα ειδικό "μεταξύ τους" λεξιλόγιο.Θα ακούσετε λοιπόν μεταξύ τους στην καθημερινη τους ομιλία ακόμη και για άσχετα θέματα να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις όπως:
"σου έκανα damage", δηλαδή σε νίκησα, σε κατατρόπωσα.
"kill still ρε noob-ά", δηλαδή σκότωνε ακόμα ρε άχρηστε
"φάε το ακυράκι σου", δηλαδή έχασες, βούλωσ'το
"είμαι impa", δηλαδή είμαι φοβερός
"νιώσε", υποτιμητική έκκληση σε κάποιον να καταλάβει τι του γίνεται"μες στα μάτια", αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο με νήξεις βίας...και πολλές άλλες εκφράσεις ακατανόητες στο μέσο άνθρωπο.
Η εξοικείωση λοιπόν μιας ολόκληρης γενιάς με ακραίες μορφές βίας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη γενικότερη έξαρση βίας και για την αποθέωσή της από τη γενιά των σημερινών 15άρηδων-25άρηδων.
Θα ήμουν πολύ θετική λοιπόν στο ενδεχόμενο να απαγορεύονταν 

ρητά οι εισαγωγές τέτοιου είδους παιχνιδιών στην Ελλάδα.
Λογοκρισία θα το βαφτίσετε; Δεν έχω πρόβλημα. Βαφτίστε το όπως θέλετε.Αυτά τα παιχνίδια (η προσκόλληση σε αυτά) γαλουχούν γενιές στραμμένων θετικά στο έγκλημα και μάλιστα στην πιο αιμοβόρο εκδοχή του.Δεν αρκεί να τα απαγορεύσουν οι γονείς στα παιδιά.Γιατί όσο κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα μας αυτά τα παιχνίδια, τόσο περισσ΄τοερο θα σπρώχνονται τα παιδιά ακόμη και υπό το καθεστώς απαγόρευσης στο να πα΄ζιουν τα εγκληματικά αυτά παιχνίδια.Πρέπει να υπάρξει καθολική απαγόρευση της εισαγωγής τους στη χώρα μας.
Για να σώσουμε τις επόμενες γενιές από την απανθρωποποίησή τους και από την προώθηση του βίαιου τρόπου σκέψης.
Για να μη δημιουργήσουμε και δικούς μας "Μπρέιβικ", ψυχοπαθείς serial killers που θα αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδι τη μαζικη΄δολοφονία εκατοντάδων συμπολιτών τους, επειδή απλώς στο μυαλό τους τους ονόμασαν εχθρούς.....
Για να σταματήσουμε εδώ και τώρα το χωρισμό της κοινωνίας στο μυαλό τους σε συμμάχους και εχθρούς "enemies and allies", όπως τους ονομάζουν αυτά τα παιχνίδια) , και να μην πανηγυρίζουν πάνω από κομμένα κεφάλια, μαχαιρωμένες πλάτες και ξεσκισμένες σάρκες.

ΑΝΕΜΟΣ