Φάτε αλλήλους

ΚΑΛΟ   ΜΗΝΑ

«Αν η ζήλια ήταν ψώρα, θα κολλούσε όλη η χώρα». ...αυτό έχουμε πάθει αγαπητή μου συμπολίτες
Αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο δυστυχισμένους σήμερα; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να χαμηλώνουμε τα κεφάλια, να μην κοιτάζουμε τον ήλιο, αλλά τα γκρίζα πεζοδρόμια; Είναι, όντως, η κρίση; 
Η δυσκολία με την οποία τα βγάζουμε πέρα σε αυτή τη νέα Ελλάδα..... 
Ή, μήπως, η δυστυχία μας οφείλεται σε έναν χείμαρρο από πρωτόγνωρα συναισθήματα, φθόνου, ζήλιας, μίσους προς τους συμπολίτες, που μας εξοργίζουν, γιατί προκάλεσαν όλα αυτά που ζούμε σήμερα;

Αυτό το μίσος για τον άλλο το βλέπουμε καθημερινά παντού: Στους εργασιακούς χώρους, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό βίο των Ελλήνων. Ο Έλληνας δεν ενδιαφέρεται τόσο να πάει μπροστά ο ίδιος, όσο να καταστραφεί ο διπλανός του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση για τον Έλληνα από το να βλέπει τον άλλο να καταστρέφεται και να δυστυχεί. Δεν ξέρω τι λένε οι ειδικοί για αυτήν την εθνική μας αναπηρία, ούτε αν φταίει η Ελληνίδα μάνα που μεγαλώνει τα παιδιά της με καχυποψία για τον άλλο, λες και τα προετοιμάζει για να ζήσουν στην ζούγκλα. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα είναι γονιδιακό, κοινωνικό, ιστορικό, πολιτισμικό, όλα μαζί, ή κάποιο άλλο, που μας διαφεύγει. 
Ξέρω όμως ότι αυτό το δηλητήριο του φθόνου είναι η πηγή της συλλογικής κακοδαιμονίας που μας φέρνει συστηματικά στο χείλος του γκρεμού, ξαναρχίζοντας σχεδόν από το μηδέν και καταλήγοντας πάντα σε ένα νέο αδιέξοδο.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη κοινωνία στον πολιτισμένο κόσμο που να μισιέται τόσο πολύ μεταξύ της σε σημείο που (στην κυριολεξία) να θέλει να βγάλει καθημερινά ο ένας το μάτι του άλλου.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα;

 Μήπως οφείλεται, τελικά, στην τάση μας να αποζητάμε πράγματα που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας; 

Αντι λοιπόν να καθόμαστε να κρίνουμε όποιον κάνει κάτι ας ξεκουνήσουμε τον ποπό μας από την θέση του…Ας αναλογιστούμε εμείς τι προσφέρουμε για να καλυτερέψουμε τον κόσμο μας?

 Όταν μου πάει κάτι στραβά, πρώτα κοιτάω που φταίω εγώ κι όχι που φταίει ο άλλος. Εφόσον εγώ το υφίσταμαι, πρέπει να δω που φταίω εγώ, πρώτα, να πάρω τις δικές μου ευθύνες, και μετά, αφού τις πάρω και τις διορθώσω, να δω που φταίνε οι άλλοι..Εμείς, όμως, πάμε ανάποδα! Πρώτα κοιτάμε που φταίνε οι άλλοι(που φταίνε, σίγουρα!).και δίνουμε άφεση στους εαυτούς μας...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σκεφτόμουν έτσι και ας μεγάλωσα δυσκολα…Και ας μου έλεγε η αγαπημένη μου δασκάλα  ότι είμαι ονειροπόλα και δεν θα καταφέρω να σώσω τον κοσμο…Δεν είμαι ουτοπίστρια Δεν θεωρώ πως θα σώσω όλο τον κοσμο…Αυτο που δεν μπορώ να κάνω όμως είναι τα στραβά ματια…Δεν μπορώ να μην προσπαθώ γνωρίζοντας ότι όσοι περισσότεροι τόσο μεγαλύτερη η διαφορά

Η φιλανθρωπία η αλληλεγγύη η προσφορά βοήθειας σε όποιον την χρειάζεται χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα  είναι στάση Ζωής

Δεν ξέρω αν ως κοινωνία θα σωθούμε και αυτήν την φορά. Ξέρω όμως γιατί φτάσαμε ώς εδώ και πόσο εύκολο είναι να πάμε και πιο κάτω. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι ακόμα και αν σωθούμε, αν δεν σκοτώσουμε τις αιτίες που γεννούν τον φθόνο, θα καταλήξουμε γρήγορα στα ίδια...

"Οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν έχουν τη σιδερένια μπάλα στο πόδι αλλά στο μυαλό" ένα μυαλό αιχμάλωτο φθηνών παθών, φθαρμένων ονείρων και φοβικών παρορμήσεων. 

ΑΝΕΜΟΣ