Όταν ήμουνα μικρή φοβόμουν το σκοτάδι. Το φοβόμουν γιατί δεν ήξερα τι κρύβετε πίσω από αυτό. Φοβόμουν μήπως υπάρχει κάτι σατανικό που καραδοκεί για να με αρπάξει. Αυτό το σκοτάδι, τώρα πια με χαλαρώνει...Είναι σαν να περπατάω σε ένα άγνωστο μονοπάτι και όταν φτάνω στο σταυροδρόμι να παίρνω τον δρόμο που πιστεύω ότι θα με οδηγείσαι εκεί που θέλω....Ίσως να κάνω λάθος και τελικά να με οδηγήσει σε δρόμους που απεχθάνομαι....Έτσι είναι το σκοτάδι...Και δεν το φοβάμαι πια...Είναι σαν κι εμένα...Γιατί να φοβάμαι κάτι που μου μοιάζει??? Μπορεί να απλώσω το χέρι μου καθως τα φώτα είναι σβηστά και να πιάσω το δηλητήριο αντι για το νερό...
Όταν η νύχτα απλώνει το μαύρο της χρώμα ή όταν κάνω βουτιά στα πιο βα8ιά και σκοτεινά νερά της 8άλασσας, κάτι με ηδονίζει....ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ...Δεν Ξέρω τι θα υπάρχει στο επόμενο βήμα μου στο σκοτάδι και δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος καρχαρίας που παραμονεύει....Δεν Ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ να παρασέρνομαι από το άγνωστο αυτό.....Δεν Ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ να παίρνω αποφάσεις χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειές...Να παίρνω αποφάσεις χωρίς να Ξέρω που 8α με οδηγήσουν τελικά....Αποφάσεις σαν το άγνωστο....που δεν Ξέρεις που θα σε παν....Αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα...Αν 8α κερδίσεις τα πάντα ή αν θα τα χάσεις όλα.......
Το άγνωστο είναι μου είναι τώρα πια τόσο οικείο Όταν σκεπτόμαστε κάτι, που δεν το ξέρουμε ή το γνωρίζουμε μερικά , τότε στο μυαλό μας υπάρχει σύγχυση ή φτιάχνουμε μια δικιά μας εικόνα;
Μια εικόνα που μας ικανοποιεί! Μια εικόνα που κάνει το άγνωστο τέλειο!
Αν θέλουμε, να μην διακινδυνεύουμε ,να χαλάσουμε αυτή την εικόνα, ας αφήσουμε το άγνωστο, άγνωστο!
Η απομυθοποίηση που φέρνει η πραγματικότητα, σπάνια έως ποτέ, είναι καλλίτερη από την εικόνα του άγνωστου.
