Βρέχει συναισθήματα σήμερα ....

Τι μέρα κι αυτή η σημερινή! Βρέχει από νωρίς το πρωί.... Κι ο ουρανός έχει ένα χρώμα σκούρο γκρι. Χαζεύω τις σταγόνες της βροχής που κυλούσαν στο τζάμι, η μία πίσω από την άλλη με προκαλεί το θολωμένο τζαμί και με το δάχτυλο σχηματίζω καρδιές ήλιους φεγγάρια Το τζάμι έχει γίνει ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης ο δικός μου πινάκας που με ταξιδεύει σε μελαγχολικά μονοπάτια πίσω από την ασφάλεια που σου δίνει ένα παγωμένο και υγρό γυαλί είμαι με μία κούπα καφέ στο χέρι και κοιτάζω, Δες Εδώ !! Μερικές φορές η βροχή μιλάει…Με μαγεύει. Το να μάθεις να μιλάς με τη βροχή είναι τόσο εύκολο και τόσο μαγευτικό αρκεί να αφεθείς Σου ανοίγεται ξαφνικά παράθυρο στη ζωή και κάθε φορά καινούργιες στράτες σηματοδοτούν την πορεία σου. Η βροχή έχει την τάση να σου χτυπά όλα τα λάθη σου σωρό, καθώς οι σταγόνες της ακουμπούν το τζάμι. Σε βυθίζει στα πιο σκοτεινά σημεία του είναι σου και αφήνει τις σκέψεις να σε κατακλύζουν, να σε μπερδεύουν, να σε ταρακουνούν, να σου μιλάνε .να σε ταξιδεύουν ειδικά ακούγοντας μια ωραία μελωδία παράλληλα είναι υπέροχη ιδιαίτερα όταν το play το έχει πατήσει ο κατάλληλος άνθρωπος..Πόσο μαγικά μου χτυπά το παράθυρο!!!Νοιώθω μια γλυκιά ένταση, Κάτι στον αέρα με ηλεκτρίζει και χαμογελώ, με θολά συναισθήματα Υπάρχει μια μυρωδιά στον αέρα που με προετοιμάζει. Λειτουργεί σαν ηλεκτροσόκ του μυαλού και νοιώθω μια ανάταση κι αυτές οι σταγόνες μου βγάζουν γραφές αφηρημένες, Ποσό ωραίο είναι αυτό. Οι δίκες μου σκέψεις να Χωράνε στις ζωές των άλλων και να εκφράζουν τόσο διαφορετικά βιώματα.. Κι αυτό είναι μαγεία!!. Μπορώ να περπατώ ώρες ατελείωτες με τη συντροφιά της. Να περπατώ και να πέφτει στο πρόσωπό μου, η αργυρή λεπίδα της βροχούλας, χάδι απαλό, σταλμένο απ' τον απέραντο ουρανό με προκαλεί.. Βγαίνω στη βροχή γίνομαι μούσκεμα μα δεν με πειράζει Βγαίνω στην βροχή Χωρίς ομπρέλα Τα τακούνια μου αφήνουν τα σημάδια τους στους βρεγμένος δρόμους Το φόρεμα μου κόλλησε πάνω μου Πήρε το σχήμα του κορμιού μου Τα μαλλιά μου πέφτουν στο πρόσωπο μου!! 
Τώρα βαδίζω πιο αργά Δεν με νοιάζει να βραχώ Αλήθεια δεν με νοιάζει Δεν έχω προορισμό Δεν θέλω να φτάσω κάπου Θέλω απλά να κάνω παρέα με τις στάλες Ακούω τον ήχο τους Πάνω στο πεζοδρόμιο Στους δρόμους Πάνω μου Δεν με νοιάζει που είμαι μούσκεμα Σαν να μην φορώ ρούχα πια Εγώ και η καρδιά μου… Και οι χτύποι της ποτέ ήρεμοι και ποτέ άγριοι που με ξυπνάνε από τον λήθαργο που είμαι ξεκινά η λύτρωση με εξαγνίζει με ηρεμεί και για μία φορά να μην σκεφτώ τίποτα για το μετά... Μετά τη βροχή έρχεται το ουράνιο τόξο, όλα τα χρώματα της αισιοδοξίας! Κι η μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα αφήνει μια γεύση γήινη, τόσο οικεία Ξαναγεννιέσαι τότε από τις στάχτες σου, σα φοίνικας... πιο δυνατός, έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα...